nie człowiek

[Susan Oksoleiz]

Czuję się jak śmieć!
który urwał się z wysypiska
nic nie znaczący
marzeniami żyjący
Karmiący się obłudą!

Czuję się jak płatek śniegu!
gnający z życia krótkością
uciekający przed ciemnością
Karmiący się samotnością!

Czuję się jak płomyk świeczki!
ciepło-zimny i parzący
Karmiący się kłamstw tajemnicą!

Czuję się liściem niezdrowym!
wysuszonym
na za silnym wietrze fruwającym
Karmiącym się zatrutym powietrzem!

Czuję się tym i tym oraz tamtym
nie czuję się człowiekiem
którym przecież jestem...

[Joanna_Janina]

Oj widzę, że podmiot liryczny w depresji... tak czasem wydaje się, że człowieczeństwo z nas wyparowało, ale to nie prawda... każdy żyje po coś, dla kogoś, nawet dla siebie samego, chociaż czasami myślimy, że nie jesteśmy potrzebni... trzeba spojrzeć na piękno natury, zachwycić się i powiedzieć: przecież żyję i mogę oglądać góry, morze, łąki, całe piękno, mogę słyszeć śpiew ptaków... od razu robi się lżej na sercu...

Pozdrawiam serdecznie :)

Janina

[Susan Oksoleiz]

dziękuje.....
i za to że są tacy którzy potrafią się tego dopatrzyć.