Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

chorobliwie znudzony
oddychaniem w tę
i z powrotem znudzony
zawiedziony nie umiem
zatrzymać w płucach lekkości
lasów nie wyciętą część
zapomnianą
chętnie bym przygarnął
na dłużej niż spacer
w tę i z powrotem

nie potrafię zarosnąć świeżością
nie mam siły ani czasu
na wdechu odpocząć
na górskich szczytach
nie mam odwagi pomyśleć
żeby brać z nich przykład
zbyt słaby do tego

zawiedziony oddychaniem
rozbudowuję w sobie
szary zaniedbany dom
wypełniony echem oddechów
z wrzaskami zewnętrza

Opublikowano

Jest to dla mnie tak pesymistyczny wiersz, że aż mi się podoba.Właśnie wróciłem z gór, których wątek jest w Twoim wierszu, i myślę sobie jak one we mnie "zarosły świeżością". Moim zdaniem Twój wiersz jest o zachowaniu części siły natury w sobie, która bierze się z jej intensywnego doświadczenia.Piękna tęsknota do dzikości, do odrzucenia monotonności i niechcianej części ja, z której może się narodzić coś nowego, ciekawego i pełniejszego życiem.A jakiż inny przykład do tego niż wieczna zieloność lasów i nieprzemożny potencjał gór.

pozdrawiam
Martin

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Tak. Ilekroć mi się to przytrafi, tylekroć bardzo irytuje, ale nadmienić należy, że kilka sennych pomysłów zdążyłem jednak w telefonie zapisać. No ale to mniejszość.
    • @Wędrowiec.1984 Prawda, coś mi sen przynosi, jakby to czuję, czy nawet widzę, powtarzam sobie, że muszę zapamiętać, powtarzam, że nie zapomnę, rankiem nic nie ma, choć wiem, że coś sobie nakazałam ale nie wiem co, niczego nie ma. To najpewniej była jakaś włóczymglista senna przybłęda, która do rana sama się rozwiała. :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Koci jazz na dachach dla Mruczymira i spółki - Alicja   Mruczymirze, kocie – z duszyczką jazzmana, znów narozrabiałeś pod osłoną cienia. Garowy beat w misach i blaszanych echach – aż porzeczki w krzakach gubią nuty w cisach. Zadrżał płot pazurem, struny miaukły bluesem, księżyc schował w chmurze lśniące oko bzu – sen. Zza garażu – riffy jak z gwiazdy zjazdowej, aż myszy pomdlały – zachwytem zmęczone. Ach, znam kotkę burą – to fanka niemała, przez każdy twój koncert w necie zaklikana. Podobno ma przynieść mikrofon z kartonu, by śpiewać, bisować – ma powód, po prostu. * grajcie, grajcie, koci rocku! niech się dachy palą wokół, a ja z okien bajki twojej wtedy zasnę ze spokojem  
    • łamiąca się gałąź brzozy to nienaoliwne drzwi na strych dorosłego dzieciństwa  gdzie wszystko można  od nowa zaplanować    ach gdzie są te miejsca pełne surrealistycznych kapeluszy tam jest szatnia okrętów  która potrafi zaoszczędzić  dużo czasu i przestrzeni   tam właśnie idziemy  by wypłynąć na wielkie pastwiska   tam ulokują nasze myśli  na zupełnie nowym prawie  
    • @Alicja_Wysocka Miewam bardzo podobnie. Szkoda, że snów raczej się nie pamięta ze szczegółami. Kilka razy śnił mi się bardzo fajny pomysł na wiersz. Obudziłem się, ale nie miałem siły, by go gdzieś zapisać, przeświadczony, że skoro pamiętam sen po nagłym przebudzeniu, to rano go na pewno nie zapomnę. Przekonałem się później, jak wielki błąd popełniłem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...