Gdzieś jest w nas prawdziwa droga pochowanych wrażeń pulsu

[Bronisław Jaśmin]

wulkany to wrażenie tylko głodnych nocy
spragnionych chmur i nieba nad przeświadczonym dziąsłem
o swej wyższości nad istnieniem dopóki nie zaświta słońce
otwierać oczy to wysłuchać na ciszy kołkach palców w wodzie

głowy rysują jeszcze koła żałosnym snem że są żeglarzem
włosy wiosłem
gdy oczy poślubiają kamienie będąc na dnie

co ustalić za trasę spływu jeżeli dzienna gwiazda
przechodzi poprzez własne drogi
w próżności ukrywając talent na miarę antycznego
architekta rzymskich akweduktów
które piły pokój z gardeł
kpiąc ze słów suszonych słońcem

a dni w nim bystro płyną
i nie wiadomo skąd nachodzą w nurtach chwile
ze spływu ukrwionymi w głębi dorzeczami
czy może z beznadziejnym związaniu powietrzem

kolejne przebudzenia kładą ciężkie płyty
wtórnymi trzęsieniami
złudnie obalając w buncie stryczki - słońca


27 kwietnia 2011r.

[Marek Konarski]

otwierać oczy to wysłuchać palców w wodzie
gdy oczy poślubiają kamienie na dnie
ustalić trasę spływu ukrwionymi dorzeczami

Przy maksimum dobrej woli tyle dobrego dało się wyłuskać...

Tekst, to właściwie zbiór udziwnionych megadygresji, chaotycznej ekspresji.
Przykładowo, w trzeciej zwrotce nośnikiem sensu są dwa pierwsze wersy

co ustalić za trasę spływu jeżeli dzienna gwiazda
przechodzi poprzez własne drogi

przy parciu na ornamentykę, można od biedy wspomóc się dwoma następnymi wersami

w próżności ukrywając talent na miarę antycznego
architekta rzymskich akweduktów

do czego potrzebne są następne dygresyjne złocenia - trudno dociec...

które piły pokój z gardeł
kpiąc ze słów suszonych słońcem

Wiersz do solidnego przeredagowania - napisania na nowo.

[jacek skraba]

za mało wiersza w wielości słów

[Bronisław Jaśmin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, przyznam, że pisałem go na wpół-improwizując, gdzieś mniej niż kwadrans. A te nazwane części - przez komentatora dygresjami rzeczywiście przesłaniają sedno sensu wiersza. Pozdrawiam