Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

serce

Hanna Lesicka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Hanna Lesicka

Hanna Lesicka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

serce pajęczyną pojmane w sieć
osnute nicią tajemnicy
czeka wiernie na swoją kolej
by schrupać ziarno pszenicy
zboża miłości, które kłosem
urosło w potęgę pragnienia
by iść dalej wyznaczoną drogą
ścieżką nowego znaczenia

bije mocno w skołatanej piersi
jednym, wspólnym, głośnym rytmem
niczym osesek niespokojnie wierci
zęby uczucia ostrząc jak brzytwę
by ugryźć co wymarzone
by zakosztować rozkoszy
chce spełnić wszystkie najskrytsze
te co przyśniły się w nocy

dwukomorowe, na którego dnie
wyryło się przeznaczone
żyłami tłocząc czerwoną krew
ciagnie snów żądze na stronę
by się ziściło zrodzone w myślach
które tęsknoty potęgą
by zapisało na wieczność
miłość pragnienia wstęgą

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Florian Konrad
      Bezładnia

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      często łapię się na zbytecznym i zatruwającym humor wydreptywaniu w przyszłość. tę najgłębszą: po mnie. bo uwielbiam urbex, a nawet samo oglądanie filmików i zdjęć z wypadów do opuszczonych miejsc. a takim bez wątpienia, prędzej czy później, będzie mój dom. gdy nie starczy, gdy zabraknie. wiem, nie powinienem przejmować się czymkolwiek co nastąpi w czasach, gdy będę górką mięsnego łajna albo cuchnącymi kośćmi. a jednak: potrzeba ochrony miejsca, w którym się bytuje. ochrony postletalnej, hi, hi, że tak pośmieszkuję. zatem: co robić? muszę wytworzyć w sobie złotą opończę, otoczyć nią i tak sięgający gwiazd egocentryzm. i uwarzyć specyficzny drag, silny narkotyk odśrodkowy, którym znieczuliłbym się, zmienił w bezwolne, kroczące na sztywnych nogach zombie co ma kompletnie gdzieś fakt, że nie ma dzieci, więc nikt okien, szklanek, kasetonów po nim w miarę szybko nie przejmie. bo rodzina – daleko. jedynie ewentualni złodzieje tego, co warte wzięcia (czytaj: spieniężenia na alkohol) – bliscy jak zawsze. muszę stać się otępiały na fakt, że kiedyś będę ograbionym do cna nowobiedniakiem. że zapanują zwietrzeliny, może: sprej, zygzaki grafficiarskich psujów. albo spisać (koniecznie para-gotyckimi zawijasami!) ostatnią wolę, gdzie daruję wszystko... komu? czemu? błyszczącemu listkowi, który od wieków spada z drzewa rosnącego w całkiem innym świecie i ciągle nie jest nawet w połowie drogi.
    • violetta
      Czarująca

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius Zoja jest niemożliwa, cały czas dotykała jego brody i patrzyła co za tata z zarostem. Jest dla niej wybawieniem. On się z nią bawi, nakarmi, przewija i chodzi na długie spacery. Ona tylko mama i tata.  @Rafael Marius zaraz robię godzinny trening :)
    • Poezja to życie
      To my!

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Jedno ciało    (To my!)   Razem połączeni I tacy doświadczeni   Falami miłości  W chłodną noc   Która trwa  Aż po wieki    I nie skończy się  Ten cały cholerny świat    Bo my się nie skończymy  Trwając razem    W mocnym uścisku  Aż po kres?   I gdy wypalą się  Wszystkie gwiazdy    To nawet wtedy  Nie będzie końca   Naszej pięknej historii...        
    • Rafael Marius
      Czarująca

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To dobrze, bo różnie z tymi tatusiami bywa.     To tak jak ja kiedyś.
    • Leo Krzyszczyk-Podlaś
      Fiut na chlebie

      Przez Leo Krzyszczyk-Podlaś · Opublikowano

      @piąteprzezdziesiąte

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      śmiechłem ale!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...