Sumienie

[Bronisław Jaśmin]

Zacząłem od rozbiórki słów na cień i dotyk
próbując dotknąć dźwięku zamykałem ręce
w krew w kneblach co ocieka zduszonej odwagi

odwaga nie przenosi kołysek snu we krwi

położyć słońcem serce i rozpić się w żyłach
zapomnianą muzyką w najbliższych promieniach
wystarczy by odnaleźć rozdarte sumienie

na drzewo i owoce i na cień dwa kije
zamknięcia i otwarcia ksiąg nowych na niebie
lecz trzeba się ustawiać pod latarnie źrenic

*

poddawać siebie podgrzewaniem by płytką powierzchnią
wciąż kopać wyżej w górę lecz nie w dół gdzie łatwiej
by z siebie rwący strug wypuścić
przed którym zostawimy odcisk
gnębionych palców różańcami wiatru

*
* *

gdy jesteś cieniem słońca wiernie naśladujesz
ciszę
wiatr
motyle z liści
na większych motylach
lub liście w tych owadach

to skrzydła drwień lasów
nie giną tylko przecież
bo nie mogą latać

w tym właśnie się ujawnia
w ofierze leśnych wieków głębokie tchórzostwo
nie patrzą na liście
striptizerki czasu

a jednak śmielej kopmy w górę
uśmiechy swe nadbrzeżne - naśladowcy brzegów
by chociaż na źrenice
te od nas inne wyspy
dmuchnęło wrząc tsunami

gdy nie ma wiatru nigdy ocean do nas się nie śmieje
pękatym uśmiechem
----------------------------------------------------------------------------

otwierasz siebie jako dni dla napotkanych


19 kwietnia 2011r.