Dwa Oblicza

[Sylwester Dawidowicz]

Po czyjej stronie staniesz? Tego co miał oczy błękitne
Niewinne jak grzech spojrzenie zastaniesz mówiące
Jak pachnące perfumy w każdym calu wykwintne
By zwabić Twe serce, by być w ciągłym żalu do siebie
Nie mogę prosić Ciebie o kamienie szlachetne
Nie gardzę groszem- ugoszczę hojnością
Pozwól mi wznosić bogactwa ponad miłością...

Czy tego co był po prostu bez celu
By cieszyć się chwilą ulotną wśród tych co się boją
Wolnością grzeszyć przed pałacem tych niewielu
Co na pieniądz przeliczą niewolników z ostoją
Gdzie czerpią ze źródła swych bliskich nadzieję
Brak wśród nich radości- gdzie pod twardą koją
Gdzie łamiące się kości nigdy się nie goją...

Rachunek za wszystkie cierpienia wystawić muszę
Podłości nie zliczysz za doznane katusze i męki
Uwolnić chcę duszę by doznać spełnienia
Bez zastanowienia podążę za wolnością lecz zanim się ruszę
Ręki nie oddam dopóty nie wyjdę z należną godnością
Gdzie docenia się moralność, z jaką w świat wyruszę
By oddać Ci siłę co zwie się miłością...