pryzmalia

[Rafal Bielan Wierzbicki]

Potknąłem się o niewidoczną pustkę, spała
spokojnie przy drzwiach. Mam wstawać,
mam odejść? – pytała zdziwiona. Przeskoczę cię,
wyjdę oknem, nie dotykając podłogi.

Nienawidzę zbyt mocnych wypełnień. Gubię się
w gęstościach dnia i nocy, rachitycznych tłumach,
dynamicznych myślach. Wygasły fluid, końcówka
nerwu porażona morfiną. Ulica stygnie po spacerach,
a mi już się nie chce śpiewać.

Będę dotknięciem, uszczelnionym ciepłem.
Szkoda, miałam tyle kolekcji imion. Mogłam
myśleć za ciebie, bez zabezpieczeń, swobodnie,
z głową przewieszoną przez ramię.

Jesteś ukryta, podstępna. Podnoszę cię
żeby nauczyć się znikać. Fałsz czy szczerość
wyciskana z warg – na siłę, z bólem miejscowym.
Kości chłodzą się pod naporem powietrza.
Stań w lepszym świetle, może wezmę cię
w przenikliwą opiekę.

[Ran_Gis]

, bo wiersz się podoba.

R

[Rafal Bielan Wierzbicki]

Przyjacielu, naprowadzę Cię odrobinę pryzmalia - od pryzmy, a tekst traktuje o pewnej chorobie... jakiej? Niech Cię naprowadzi morfina.

Bywaj!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[jacekdudek]

fałsz czy szczerość, no właśnie, mały problem z percepcją odbioru, do tego ta warunkowość, niepokoi, ale w sumie taka zmienność, staje się zaletą, takie mam rozbieżności czytając, pozdrawiam

[Oxyvia]

Robi wrażenie. Pustka, ból, świat wypełniony gęstą, bezsensowną pustką - anonimowym, bezimiennym tłokiem. Wszystko jedno, czy to o realistycznej chorobie, czy o naszym znikaniu i umieraniu codziennym w tej pustce. Robi silne wrażenie.