Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W gęstwie głogów, w niskich cieniach magnolii,
w szeptach perzu, w mechatościach i runach,
w macierzankach, rozchodnikach, piołunach,
tam mieszkały kiedyś piękne historie.

Potrafiłam odnajdywać je co dzień -
opowieści patykowe i szkielne.
Wyświetlały się jak światy oddzielne,
przeżywałam je jak życia osobne.

Już ich nie ma. Już przepadły, pogasły.
Ani jednej już dziś nie pamiętam.
A wśród żuków, łopianów i mięty
wciąż się kryją bardzo dawne pra-czasy.

Opublikowano

Heh. Gdyby tak jeszcze ostatnie słowo może dopracować... Wiem. kręcę nosem. Bo tak, to ładny wiersz Oxyvio.
Pozdrawiam.

Opublikowano

W ostatnim wersie już, już czytając wyższe wersy, czekałam, aż będzie coś o powrotach. A tu nie; zakończyłaś bez nadziei. Dopowiem sobie sama szczególnie, że wiersz bardzo piękny i w moim ckliwym guście.(co absolutnie nie znaczy, że jest ckliwy; to ja taka łatwo rozmazywalna!) Serdeczności. E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Właśnie mam kłopot z tym ostatnim słowem. Byłam ciekawa, jak Czytelnicy je przyjmą. Czyli jednak coś trzeba innego pokombinować?
Dzięki za uwagę i pochwalenie. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki, Magdo. Dawne-niedawne - to subiektywne odczucie, podobnie jak skleroza: mój ojciec lat 76 mówi, że u niego wciąż jeszcze nazywa się to roztargnieniem, zaś sklerozą będzie może po 80-tce. ;-)))
Ale widzę, że ostatni wers muszę jednak przebudować, tylko za chińskiego nie wiem, jak.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za przeczytanie i napisanie, Stanisławie!
Poprawiłam na "odnajdywać", skoro tak wolisz - mnie wszystko jedno.
Ale nie zmienię "co dzień" na "co dnia", dlatego, że to się przestaje rymować z powodu zmiany samogłoski "e" na "a" w wygłosie i - co ważniejsze - z powodu zmiany akcentu: większość ludzi akcentuje ten zwrot na ostatniej sylabie, a nie na drugiej od końca (co [u]dnia[/u]).
A co do ostatniego wersu, wolę "bardzo dawne"niż "jeszcze ciepłe", bo to całkowicie zmienia sens wiersza. Dla mnie te czasy nigdy nie były ciepłe i nie o tym jest mowa.
Ale bardzo dziękuję za wszelkie uwagi i przemyślenia, miło mi z powodu każdego zainteresowania wierszem. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Elu, bardzo dziękuję, jeśli wiersz wzrusza, to znaczy, że nie jest zły - bardzo mi jest miło z tego powodu!
niestety do "tamtych czasów" nie ma powrotu, ale wiersz chyba nie jest tak całkiem pozbawiony nadziei, skoro na końcu mówi, że tam - blisko ziemi i natury - wciąż mieszkają te bardzo dawne czasy... i w domyśle: czekają, aż je odnajdziemy na nowo, w nowej postaci. :-)
Ja też jestem łatwo rozmazywalna, jak i łatwopalna - w ogóle trudna kobieta! ;-D
Słoneczności. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bo Ty masz blisko do przyrody, wystarczy wyjść przed dom do ogrodu, a zaraz za nim - pole, łąka, las... Ja zaś mieszkam w betonie i dookoła mam beton. :-(
Ale latem wyjeżdżam stąd w najdziksze głusze i też tonę w leśnych baśniach.
Tyle, że już nie jesteśmy tak bliskie ziemi i mikrokosmosu, jak było kiedyś, dawno, dawno temu, kiedy "opowieści z mchu i paproci" przychodziły same, wyłaniały się z cienia, jakby czekały tam na nas...
A może to tylko mi już przeszło? W tym betonie?...
Buziaki.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Elu, bardzo dziękuję, jeśli wiersz wzrusza, to znaczy, że nie jest zły - bardzo mi jest miło z tego powodu!
niestety do "tamtych czasów" nie ma powrotu, ale wiersz chyba nie jest tak całkiem pozbawiony nadziei, skoro na końcu mówi, że tam - blisko ziemi i natury - wciąż mieszkają te bardzo dawne czasy... i w domyśle: czekają, aż je odnajdziemy na nowo, w nowej postaci. :-)
Ja też jestem łatwo rozmazywalna, jak i łatwopalna - w ogóle trudna kobieta! ;-D
Słoneczności. :-)

Kokietujesz! Trudne kobiety nie piszą takich wierszy. Pomogłaś dostrzec tę odrobinę nadziei. Już! Promyków! E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Elu, bardzo dziękuję, jeśli wiersz wzrusza, to znaczy, że nie jest zły - bardzo mi jest miło z tego powodu!
niestety do "tamtych czasów" nie ma powrotu, ale wiersz chyba nie jest tak całkiem pozbawiony nadziei, skoro na końcu mówi, że tam - blisko ziemi i natury - wciąż mieszkają te bardzo dawne czasy... i w domyśle: czekają, aż je odnajdziemy na nowo, w nowej postaci. :-)
Ja też jestem łatwo rozmazywalna, jak i łatwopalna - w ogóle trudna kobieta! ;-D
Słoneczności. :-)

Kokietujesz! Trudne kobiety nie piszą takich wierszy. Pomogłaś dostrzec tę odrobinę nadziei. Już! Promyków! E.
Ale nie, ja nie kokietuję! No na serio! Jestem trudna i nikt mnie nie chce! :-)))
Promyków? No dobra. Proszę: w wierszu wróciłam na moment do najdawniejszych wspomnień, tych z najwcześniejszego dzieciństwa, kiedy człowiek jest bardzo bliski ziemi i mikrokosmosu, i jest jego częścią, tworząc pod jego wpływem fantastyczne historie w każdej chwili i bez żadnego wysiłku. Nie możemy do tego wrócić dosłownie, ale ten świat przecież nie ginie bezpowrotnie i bez śladu! On jest w nas ciągle, kieruje naszymi emocjami, naszym postrzeganiem świata, naszymi poglądami. Bez przerwy. A to, na ile potrafimy go świadomie pamiętać, to decyduje o tym, na ile świadomie potrafimy decydować o sobie. :-)
Czy to jest wystarczająco promienne?...
Pozdrawiam serdecznie. :-)
Opublikowano
wciąż się kryją bardzo dawne pra-czasy.

a może tak?

"wciąż się kryją pra-czasy pra-dawne."

Oczywiście to tylko sugestia a wiersz cudnie sentymentalny. Co prawda brzmi nieco jak "było minęło i już nie powroci", ale skoro są tak plastyczne wpomnienia, to ... nadzieja wciąż żyje. Tak to odbieram.
:-)
Serdecznie pozdrawiam Oxy -
Krysia
Opublikowano

Krysiu, dziękuję Ci za bardzo miły komentarz.
Z tym ostatnim wersem mam kłopot i naprawdę nie wiem, co wymyślić, żeby było dobrze. Pomyślę nad Twoją propozycją.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo dobry wiersz z przyjemnością się czyta
płynie się wspomnieniami, te lata dziecinne wakacje,
tego się nie zapomina.

Wśród przydrożnych łopianów i bzów
gdzie przytulne schronienie ma skrzat,
powracają tak jakby ze snów
te wspomnienia z dziecięcych lat.

Pozdrawiam serdecznie Oxywio:)
Opublikowano

lekki zwiewny nieco nostalgiczny chociaż od pewnego momentu / a dokładnie zostawiłbym go tak /

W gęstwie głogów, w niskich cieniach magnolii,
tam mieszkały kiedyś piękne historie.

Potrafiłam odnajdywać je co dzień -
opowieści patykowe i szkielne.
Wyświetlały się jak światy oddzielne,
przeżywałam je jak życia osobne.

Już ich nie ma. Już przepadły, pogasły.
Ani jednej już dziś nie pamiętam.
A wśród żuków, łopianów i mięty
wciąż się kryją bardzo dawne pra-czasy. /


tak mi się lżej czyta/ ale to osobna historia ;)

t

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bolesławie, jak zwykle pięknie dopisałeś zakończenie do wiersza. Dziękuję serdecznie! Z Twojej strofy wynika, że idealnie wszedłeś w klimat i sens mojego wiersza. Bardzo, bardzo mnie to cieszy. :-)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kto chce kochać poczeka  Z uniesionymi rękami    Śpiewając te kilka słów:   "Boże daj mi jeszcze dzisiaj  Trochę pięknej miłości"   Niech zapuka do moich drzwi  Przywitam ją z otwartymi ramionami    Jeszcze tego wieczoru...
    • @Berenika97 Bo musi się słuchać, oglądać i klikać - z tego leci kasa, Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa. Super solo na gitarze i saksofonie    
    • 1. Czy rzeka naszych dziejów gdziekolwiek zmierza? Nie kieruję nią, więc wieszczyć nie zamierzam. Ale patrzę za siebie w tył podręczników, Gdzie spisany bieg coraz wbrew do wyników: 2, Piszą tam wszędy, że Polski wewnętrzny stan Za powód jej zwycięstw i klęsk winien być bran; I z kim na geo-ringu przeciwnikiem To bez znaczenia i nic tego wynikiem. – Lecz wbrew: Na mapie Polska za Batorego, Za Władysława, za Zygmunta Trzeciego W innej proporcji jest do Rosji jak widać Niż za Króla Stasia,  – to się może przydać. – Może, bo „Historia magistra vitae est” [1] Kiedy pisze: co było i co przez to jest. Gdy odwraca uwagę od spraw istotnych Nie jest belferką dla państw spraw prozdrowotnych.   A trzeba by pilnie wyciągnąć wniosek „bokserski”, że po to ważą tych panów w rękawicach, żeby 1 zawodnik o wadze piórkowej nie walczył z 1 zawodnikiem o wadze superciężkiej, gdyż jak pouczał Izaak Newton „Siła równa się masa razy przyśpieszenie.” Więc dalej, że kiedy Rzeczypospolita mniej więcej utrzymywała swoją wielkość do r. 1772, to Rosja bardzo powiększała swoje terytorium wcale nie kosztem Rzeczypospolitej, ale tym samym zwiększając swoje możliwości i tzw. głębię strategiczną. Co by jeszcze dalej kazało wyciągnąć negatywny wniosek co do braku sojuszu Polski z sąsiadami Rosji na znanej w geopolityce zasadzie „Sąsiad mojego sąsiada jest moim przyjacielem.”, więc np. Chanatem Kazachskim (قازاق حاندىعى, istniał w latach 1465-1847 i podzielił los Rzeczypospolitej), Chanatem Dżungarskim (istniał w latach 1634-1758, który toczył wojny z Rosją w XVII i XVIII wieku), Chanatem Jarkenckim vel Kaszgarskim (istniał w latach 1514-1705.), Chanatem vel Emiratem Bucharskim (istniał w latach 1500-1920, i w końcu podzielił los Polski w starciu z ZSRR), Chanatem Chiwskim (Xiva Xonligi , istniejącym w latach 1511-1920, i w końcu podzielił los Polski w starciu z ZSRR), Chinami (których stosunki układały się dosyć pokojowo z wyjątkami, np. próbą powstrzymania ekspansji Rosji przez armię chińską w r. 1652 przy nieudanym oblężeniu gródka Arczeńskiego bronionego przez Jerofieja Chabarowa, który jednak po stopnieniu lodów wycofał się w górę Amuru oraz odstraszające kroki militarne w tym samym celu w latach 80-tych XVII w. cesarza Kangxi (panującego w latach panujący w latach 1661-1722.))  i Mongolią (która akurat wystrzegała się większych konfliktów z Rosją od XVI do XVIII w.). Nie wspominając o Chanacie Krymskim i Persji, z którymi Rzeczypospolita jakieś stosunki utrzymywała. Wniosku tego jednak lepiej nie wyciągać, bo takie wyciąganie prowadzi wprost do pytania o ewentualny sojusz azjatycki blokujący ewentualne agresywne poczynania Rosji, bo takiego ani nie ma, ani nawet prac koncepcyjnych.   3. Albo fraza „królewiątka ukrainne” Z sugestią: one Polski kłopotów winne, Latyfundiów oligarchów dojrzeć nie raczy, Konieczne, – tuż czyha wniosek, co wbrew znaczy!   A trzeba by pilnie wyciągnąć któryś z przeciwstawnych wniosków, że: a) Albo te latyfundia magnatów w I RP nie były takie złe, skoro i dzisiaj są latyfundia. Bo? – Np. taka jest właściwość miejsca, że sprzyja ono wielkim majątkom ziemskim. b) Albo, że dzisiaj na Ukrainie biegiem trzeba by przeprowadzić parcelację latyfundiów oligarchów.   Nasi lewicowi histerycy-historycy wniosku a) nie chcą przyjąć, bo przeszkadzałby im w lewicowaniu, (albowiem przecież nie w badaniu czy wykładaniu historii!). Wniosku b) zaś przyjąć nie chcą, bo zarówno by im utrudniał propagandę, jak i nie wydaje im się specjalnie bezpieczny (ci wszyscy pazerni a krewcy współcześni oligarchowie jeszcze by postanowili rozwiązać problem lewicowego histeryka), co zresztą może i słusznie, tyle, że wyjątkowo tchórzliwie.   PRZYPISY [1] Jest to cytat z „De Oratore” Cycerona.   Ilustracja: W żadnej książce opisującej historię wojen Rosji z Polską ani razu nie udało mi się zobaczyć porównania ich wielkości, tedy je sobie sam zrobiłem w Excelu.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @MIROSŁAW C. święte to one nie są lecz ciut prawdy w nich jest ludzie gdy skończą pracę siedzą lub leżą we dnie   zamiast skorzystać z czasu bo mogą robić co chcą tworzyć poznawać tematy czekają - chyba wiadomo co Pozdrawiam
    • a o kwiatach to możemy pomalować otoczeni igłami lasu oddychamy ciszą to tu usycha lipcowy deszcz nie ma krawężników i ulicznych bram nawet nie widać naszych zmarszczek malujesz dłońmi cień miniaturkę chwili czuły uśmiech uzależnieni od marzeń i kolorów dnia przenieśmy niebo w naszą stronę obłoki wędrujące ptaki i ten lecący w oddali samolot czas niestety wracać ponagla nas niedziela czarny pies i kończy się ostatni papieros.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...