Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tam, gdzie rzeka się rozlała
W rosochatych wierzb dolinie,
Siadła Baba Jaga stara -
Plecie, wije coś w wicinie.

Szepty ciche wiatr unosi.
Co tam mruczy stara wiedźma?
Złego pewnie o coś prosi,
Urok zły na ludzi spędza.

Pod wierzbiną pomarszczoną,
Przygarbioną jak i ona
Barwną przędzę na wiatr rzuca,
Nitki wplata między słowa.

„Niech tak będzie…”, „Niech się stanie…”
„Niech na zawsze…” – tak zaklina
Czyj los w złe obrócić pragnie?
Wie to tylko wierzb dolina.

Lecz nie zdąży rzucić czaru;
Już ku rzece ludzie biegną.
Przepędzili wiedźmę starą –
- Odejdź stąd pomiocie Złego!

Przędzę z dłoni jej wydarli,
Ciężkim kijem w świat pognali,
Na rozdrożu uklęknęli,
Na modlitwach długo trwali.

Przygarnęły starą drzewa,
Co ich w borze nikt nie zliczy,
A po świecie wiatr rozwiewa
Wielobarwnej przędzy nici.

I szept jakiś słychać w koło:
„Niech tak będzie…”, „Niech się stanie…”.
Głośno brzmi już każde słowo
Czarownicy złej plugawe:

„A tą nicią modrą zwiążę
Nieba błękit z Tobą – bracie.
Niech na zawsze będzie blisko,
Niech tak będzie! Niech się stanie!

Z nicią złotą słońca promień
Tu dla Ciebie siostro splatam.
Niech na zawsze ciepłem gore,
Niech tam będzie, gdzie Twa chata.

Przezroczysta nić to krople
Rzeki, co przez wieki płynie.
Niechaj śpiewa Waszym wnukom
W złej i dobrej dnia godzinie.

A zieloną mocno zwiążę
Dla Was ziemię, ludzie bliscy.
Niech dłoń obca już jej nie tknie.
Niech się stanie! Niech się ziści!

„Niech tak będzie…”, „Niech na zawsze…”
Wiatr gdzie indziej niesie słowa…
Kto usłyszy, kto nić złapie
Z tym niech będą – wiedźmy wola.

...

Innym ludziom dziś w wicinie
Plecie Baba Jaga stara.
W rosochatych wierzb dolinie
Tam, gdzie rzeka się rozlała.

Opublikowano

Oj, na pohybel wszystkim starym wiedźmom!

Brawo, zwycięża Dobro... Udana stylizacja, La Fee!
Zainteresowała mnie ballada, w iście romantycznym stylu. Nie pochwalam inwersji, ale... tu nie ma to najmniejszego znaczenia.

Uśmiechnęłam się,

Para;)

Opublikowano

Ależ to długie, tym bardziej uznanie dla formy i pomysłu.
Dobrze, że komuś chce się jeszcze pisać takie utwory,
tak mało ich na forum... jasne, zawsze można poszperać
tu i tam, jak przyjdzie ochota na tego typu pisanie, tylko
kto się pofatyguje w dzisiejszych czasach... ktoś na pewno.
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

No, nie wiem czy się cieszyć. Nie za dobrze świadczy o poecie, kiedy usypia czytelnika. Mam jednak nadzieję, że chodzi o coś innego ;) I przy tym pozostanę.

Tylko dobrych bajek życzę. Niech się spełnią w prawdziwym życiu :)
- Agnieszka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...