Uniesienie

[wyklęty romantyk]

Pędzę myślami mojej głowy
Starym nasypem kolejowym
Ciało stąpa tempem powolnym
Dusza zaś tempem szalonym
Zadumany, rozmarzony
duch nad ciałem wywyższony
Nieświadomy…

Duszo unieś się choć na chwilę
Niech zapomnę,
w obłoku gdzieś zaginę!

Nieprawość, szyderstwo
Wrogość, bluźnierstwo

obraz dzisiejszej rzeczywistości
Zniewolenie ludzkiej wolności
Brak kreatywnej twórczości.

Ja poeta wyklęty unoszę się ponad wami
Gardzę waszymi ziemskimi prawami.
Liczy się tylko twórczość,
Chwila umysłowej błyskotliwości,
na sklepieniu niebios wysokości-
Stan totalnej błogości.

Stracie się mnie zrozumieć?
Na nic się to wam zda,
Musicie to poczuć,
Ze mną się unieść!

[Pan_Biały]

nic nie obroni tego tekstu
słabo i to bardzo

[adam_bubak]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a to święta prawda, a nawet samokrytycyzm;)




no to, na szczęście,
mamy przerąbane