Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie wstydzę się swoich niedociągnięć a to co jest we mnie musi ujrzeć przestrzeń, inaczej nie potrafię za co często dostaję po dupie, taki los
kwiaty to narządy rodne roślin, no właśnie, mało kto o tym nietyle pamięta co wie, dzięki za zrozumienie
i czas i czytanie
pozdrawiam
r
  • Odpowiedzi 61
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dla mnie tylko do "jak małża", przy czym pierwszą czytam jako obrazkową ignorując te dobre chęci, bo to typowo odautorska, hermetyczna skojarzeniówka - nie chce mi się jej rozumieć, podobnie jak całej końcówki (te same odczucia co do hermetyzmu). co do warsztatu, tym razem żadnych uwag.
pozdrawiam
A.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Przecie to Peel nie kocha kobiet, a nie odwrotnie - i one nad tym boleją!
A dusza oddychająca karłem na obcasach jest dla mnie raczej kabaretowa, a nie patosowa. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



kurde
dusza, w dodatku oddycha karłem, nie jest dobra
jakiś patos się wkradł
ale peel sie broni puentą
i tymi babiszonami, co go nie kochają

:)
peel to ja, niezmiennie i bez mała zawsze
dziękuję za czas i czytanie
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dla mnie tylko do "jak małża", przy czym pierwszą czytam jako obrazkową ignorując te dobre chęci, bo to typowo odautorska, hermetyczna skojarzeniówka - nie chce mi się jej rozumieć, podobnie jak całej końcówki (te same odczucia co do hermetyzmu). co do warsztatu, tym razem żadnych uwag.
pozdrawiam
A.
widzisz, Adam moje pisanie jest odautorskie i tak już chyba zostanie, chyba że moje weny zaczną sprzedawać się na ulicy, bo kto wie
z warsztatem to w ogóle jest dziwna sprawa, bo szczerze powiedziawszy to mam go gdzieś, poezja albo trafia albo nie innej drogi nie ma
dziękuję za czas i czytanie
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Każda sztuka wymaga warsztatu. Inaczej pisze przedszkolak, inaczej uczeń podstawówki, jeszcze inaczej licealista (o ile ćwiczy warsztat), a całkiem inaczej poeta klasy Gałczyńskiego czy Mickiewicza. Dlatego też te osoby zupełnie inaczej trafiają do czytelnika - jedne bardziej, a inne mniej.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Każda sztuka wymaga warsztatu. Inaczej pisze przedszkolak, inaczej uczeń podstawówki, jeszcze inaczej licealista (o ile ćwiczy warsztat), a całkiem inaczej poeta klasy Gałczyńskiego czy Mickiewicza. Dlatego też te osoby zupełnie inaczej trafiają do czytelnika - jedne bardziej, a inne mniej.
o, pedagog:)
mam w domu i też mi lubi targać uszy;))
nie zmienia to faktu, że mam to gdzieś - warsztat owy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Każda sztuka wymaga warsztatu. Inaczej pisze przedszkolak, inaczej uczeń podstawówki, jeszcze inaczej licealista (o ile ćwiczy warsztat), a całkiem inaczej poeta klasy Gałczyńskiego czy Mickiewicza. Dlatego też te osoby zupełnie inaczej trafiają do czytelnika - jedne bardziej, a inne mniej.
o, pedagog:)
mam w domu i też mi lubi targać uszy;))
nie zmienia to faktu, że mam to gdzieś - warsztat owy
Przestałbyś kłamać, wiesz?!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dla mnie tylko do "jak małża", przy czym pierwszą czytam jako obrazkową ignorując te dobre chęci, bo to typowo odautorska, hermetyczna skojarzeniówka - nie chce mi się jej rozumieć, podobnie jak całej końcówki (te same odczucia co do hermetyzmu). co do warsztatu, tym razem żadnych uwag.
pozdrawiam
A.
widzisz, Adam moje pisanie jest odautorskie i tak już chyba zostanie, chyba że moje weny zaczną sprzedawać się na ulicy, bo kto wie
z warsztatem to w ogóle jest dziwna sprawa, bo szczerze powiedziawszy to mam go gdzieś, poezja albo trafia albo nie innej drogi nie ma
dziękuję za czas i czytanie
r
poezja jest albo uniwersalna albo hermetyczna (w tym sensie odautorska), i wówczas ludzkość (a przynajmniej jej czytająca część), albo jest zainteresowana tematem, czyli coś z niego ma, albo ma go w dupie (to ten drugi przypadek, ten hermetyczny) i ziewa, a ponieważ jedyna czytelnicza ludzkość o jaką dbam, to ja sam, toteż wciąż łażę i marudzę, w dużej mierze dlatego, że mogę. tym drukowanym nie mogę, bo nie mam którędy, mogę ich nie kupić, ale ponieważ i tak mało kto, to kupuje, więc co z tego. a warsztat to rzeczywiście rzecz względna, jedyna różnica jaka z niego wynika, jest taka, jak chociażby między Alim a Gołotą, ten drugi też w końcu w coś trafiał - najczęściej w jaja (ale przynajmniej dosyć krótko to trwało)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


o, pedagog:)
mam w domu i też mi lubi targać uszy;))
nie zmienia to faktu, że mam to gdzieś - warsztat owy
Przestałbyś kłamać, wiesz?!
potrafię to robić, tylko po co, prawda jest o wiele bardziej zabawna
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


widzisz, Adam moje pisanie jest odautorskie i tak już chyba zostanie, chyba że moje weny zaczną sprzedawać się na ulicy, bo kto wie
z warsztatem to w ogóle jest dziwna sprawa, bo szczerze powiedziawszy to mam go gdzieś, poezja albo trafia albo nie innej drogi nie ma
dziękuję za czas i czytanie
r
poezja jest albo uniwersalna albo hermetyczna (w tym sensie odautorska), i wówczas ludzkość (a przynajmniej jej czytająca część), albo jest zainteresowana tematem, czyli coś z niego ma, albo ma go w dupie (to ten drugi przypadek, ten hermetyczny) i ziewa, a ponieważ jedyna czytelnicza ludzkość o jaką dbam, to ja sam, toteż wciąż łażę i marudzę, w dużej mierze dlatego, że mogę. tym drukowanym nie mogę, bo nie mam którędy, mogę ich nie kupić, ale ponieważ i tak mało kto, to kupuje, więc co z tego. a warsztat to rzeczywiście rzecz względna, jedyna różnica jaka z niego wynika, jest taka, jak chociażby między Alim a Gołotą, ten drugi też w końcu w coś trafiał - najczęściej w jaja (ale przynajmniej dosyć krótko to trwało)
poezja żeby była uniwersalna musi przejść przez jak ty to nazywasz etap hermetyczny, czyli właśnie odautorski i dać poczucie czytelnikowi że jest prawdziwa i przeżyta, jeśli jest inaczej poezja staje się szmatą - to taki odautorski re-koment;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nic bardziej błędnego. Poezja uniwersalna jest jak najbardziej autentyczna, a tylko dowodzi rozumienia i umiejętności wyrażania nie tylko siebie samego.
No, ale to właśnie jest warsztat powyżej licealnego.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nic bardziej błędnego. Poezja uniwersalna jest jak najbardziej autentyczna, a tylko dowodzi rozumienia i umiejętności wyrażania nie tylko siebie samego.
No, ale to właśnie jest warsztat powyżej licealnego.
ale żeby stała się uniwersalna musi mieć jakieś podłoże, podłoże prawdy, a prawda musi być przeżyta przez co odautorska, inaczej jest wyimaginowana
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nic bardziej błędnego. Poezja uniwersalna jest jak najbardziej autentyczna, a tylko dowodzi rozumienia i umiejętności wyrażania nie tylko siebie samego.
No, ale to właśnie jest warsztat powyżej licealnego.
ale żeby stała się uniwersalna musi mieć jakieś podłoże, podłoże prawdy, a prawda musi być przeżyta przez co odautorska, inaczej jest wyimaginowana
tak, musi, na tym w sumie polega poezja (nie bez powodu poezja ma najczęściej, od zarania zresztą, formę monologu refleksyjnego), oczywiście, że nie pisze się wierszy z założeniem: "a ten będzie uniwersalny", cały wic polega na tym, żeby na końcu mieć choćby minimalne wrażenie obcowania z czymś wyjątkowym (choćby pod względem formy, o płynących z tego przeżycia wnioskach nie wspominając), żeby nad tekstem nie unosił się bez przerwy autor we własnej osobie, w przeciwnym wypadku to całe wewnętrzne mielenie odbywa się na naszych oczach i tylko mieleniem pozostaje, jak dowcip bez puenty.

edit:
a teza, że jedyna prawda, to prawda przeżyta, jest moim zdaniem nie do obronienia, chociaż może w ten sposób zyskiwać na prawdopodobieństwie, ale i to jak zawsze wyłącznie kwestia wykonawstwa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale żeby stała się uniwersalna musi mieć jakieś podłoże, podłoże prawdy, a prawda musi być przeżyta przez co odautorska, inaczej jest wyimaginowana
tak, musi, na tym w sumie polega poezja (nie bez powodu poezja ma najczęściej, od zarania zresztą, formę monologu refleksyjnego), oczywiście, że nie pisze się wierszy z założeniem: "a ten będzie uniwersalny", cały wic polega na tym, żeby na końcu mieć choćby minimalne wrażenie obcowania z czymś wyjątkowym (choćby pod względem formy, o płynących z tego przeżycia wnioskach nie wspominając), żeby nad tekstem nie unosił się bez przerwy autor we własnej osobie, w przeciwnym wypadku to całe wewnętrzne mielenie odbywa się na naszych oczach i tylko mieleniem pozostaje, jak dowcip bez puenty.

edit:
a teza, że jedyna prawda, to prawda przeżyta, jest moim zdaniem nie do obronienia, chociaż może w ten sposób zyskiwać na prawdopodobieństwie, ale i to jak zawsze wyłącznie kwestia wykonawstwa
autor ma się unosić na tekstem jako twórca i ten który przeżywa słowa i pluje, rzuca bądź wypłakuje je na papier, to on obcuje ze swoją weną, to ona go uwalnia (jeśli tworzy sam na sam z nią) bądź pęta (jeśli tworzy pod wpływem wspomagaczy tj. np. wódy i innych apetycznych rzeczy), a mielenie dla jednych jest aż mieleniem, gdy dla innych tylko mieleniem i tu się rodzą gusta, lepsze lub gorsze, ale to już inna bajka

co do prawdy to owszem ma dwa końce (a może więcej, zależy od stron) ale to prawda przeżyta jest najistotniejsza, bo kto przeżył ten wie, a kto nie, ten może tylko gdybać, czyli imaginować - to wciąż odautorskie słowa (hermetyczne)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak, musi, na tym w sumie polega poezja (nie bez powodu poezja ma najczęściej, od zarania zresztą, formę monologu refleksyjnego), oczywiście, że nie pisze się wierszy z założeniem: "a ten będzie uniwersalny", cały wic polega na tym, żeby na końcu mieć choćby minimalne wrażenie obcowania z czymś wyjątkowym (choćby pod względem formy, o płynących z tego przeżycia wnioskach nie wspominając), żeby nad tekstem nie unosił się bez przerwy autor we własnej osobie, w przeciwnym wypadku to całe wewnętrzne mielenie odbywa się na naszych oczach i tylko mieleniem pozostaje, jak dowcip bez puenty.

edit:
a teza, że jedyna prawda, to prawda przeżyta, jest moim zdaniem nie do obronienia, chociaż może w ten sposób zyskiwać na prawdopodobieństwie, ale i to jak zawsze wyłącznie kwestia wykonawstwa
autor ma się unosić na tekstem jako twórca i ten który przeżywa słowa i pluje, rzuca bądź wypłakuje je na papier, to on obcuje ze swoją weną, to ona go uwalnia (jeśli tworzy sam na sam z nią) bądź pęta (jeśli tworzy pod wpływem wspomagaczy tj. np. wódy i innych apetycznych rzeczy), a mielenie dla jednych jest aż mieleniem, gdy dla innych tylko mieleniem i tu się rodzą gusta, lepsze lub gorsze, ale to już inna bajka

co do prawdy to owszem ma dwa końce (a może więcej, zależy od stron) ale to prawda przeżyta jest najistotniejsza, bo kto przeżył ten wie, a kto nie, ten może tylko gdybać, czyli imaginować - to wciąż odautorskie słowa (hermetyczne)
Rafał, mylisz dwie rzeczy: szczerość i autentyczność poezji z ekshibicjonizmem. To ekshibicjonizm jest hermetyczny (na ogół) i niezrozumiały dla otoczenia, za to strasznie emocjonalny. Natomiast poezja - czy w ogóle sztuka - musi wyrażać nie tylko autora, ale coś znacznie większego niż on sam - inaczej jest nie dla ludzi po prostu, bo po co komu sztuka, która go nie dotyczy?
Oczywiście, że sztuka musi być autentyczna, szczera. Ale to nie znaczy, że możemy pisać tylko o własnych o przygodach, o przeżyciach znanych nam wyłącznie z autopsji. Możemy doskonale rozumieć także uczucia innych ludzi i wyrażać je w wierszach, możemy jak najbardziej przeżywać to, co czują inni ludzie, a nawet inne istoty (to się nazywa empatia) i na tej podstawie tworzyć wielkie dzieła. Wielcy ludzie nie tylko o sobie piszą, wyrastają znacznie dalej poza koniec własnego nosa, i są zrozumiali dla innych, ponieważ sami innych rozumieją (a nawet ich przeżywają, że tak powiem). I jest to autentyzm w całej pełni.
A mielenie tylko swoich przygódek - to bardzo malutkie podwórko. I szybko się kończy.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


autor ma się unosić na tekstem jako twórca i ten który przeżywa słowa i pluje, rzuca bądź wypłakuje je na papier, to on obcuje ze swoją weną, to ona go uwalnia (jeśli tworzy sam na sam z nią) bądź pęta (jeśli tworzy pod wpływem wspomagaczy tj. np. wódy i innych apetycznych rzeczy), a mielenie dla jednych jest aż mieleniem, gdy dla innych tylko mieleniem i tu się rodzą gusta, lepsze lub gorsze, ale to już inna bajka

co do prawdy to owszem ma dwa końce (a może więcej, zależy od stron) ale to prawda przeżyta jest najistotniejsza, bo kto przeżył ten wie, a kto nie, ten może tylko gdybać, czyli imaginować - to wciąż odautorskie słowa (hermetyczne)
Rafał, mylisz dwie rzeczy: szczerość i autentyczność poezji z ekshibicjonizmem. To ekshibicjonizm jest hermetyczny (na ogół) i niezrozumiały dla otoczenia, za to strasznie emocjonalny. Natomiast poezja - czy w ogóle sztuka - musi wyrażać nie tylko autora, ale coś znacznie większego niż on sam - inaczej jest nie dla ludzi po prostu, bo po co komu sztuka, która go nie dotyczy?
Oczywiście, że sztuka musi być autentyczna, szczera. Ale to nie znaczy, że możemy pisać tylko o własnych o przygodach, o przeżyciach znanych nam wyłącznie z autopsji. Możemy doskonale rozumieć także uczucia innych ludzi i wyrażać je w wierszach, możemy jak najbardziej przeżywać to, co czują inni ludzie, a nawet inne istoty (to się nazywa empatia) i na tej podstawie tworzyć wielkie dzieła. Wielcy ludzie nie tylko o sobie piszą, wyrastają znacznie dalej poza koniec własnego nosa, i są zrozumiali dla innych, ponieważ sami innych rozumieją (a nawet ich przeżywają, że tak powiem). I jest to autentyzm w całej pełni.
A mielenie tylko swoich przygódek - to bardzo malutkie podwórko. I szybko się kończy.
Szczerość, autentyczność to wciąż ekshibicjonizm, rozdzielasz nierozerwalne. Autor tworząc swoje dzieła nie zastanawia się czy to co zrobił/namalował/napisał zaakceptują inni, ma to gdzieś, tworzy dla siebie (a przynajmniej od tego zaczyna) a to czy ona/sztuka zacznie kogoś dotykać zaczyna się później już w głowie odbiorcy i albo czuje więź z autorem albo szuka sobie innego guru.
Dla mnie rozumieć uczucia to je przeżywać, jeśli czegoś nie poczułem na własnej skórze to jak mogę o tym opowiadać, a jeśli opowiadam o czymś czego nie zaznałem to nie jestem szczery i wtedy np. poezja czy cokolwiek innego jest fałszem.
Nie mówię, że trzeba pisać tylko własne historyjki, ale historyjki, które przeżyliśmy, w którym mieliśmy udział, chociażby obserwując, ale przeżywając to i oddychając powietrzem w którym działy się te sytuacje.
Opublikowano

Szczerość i autentyczność - jeśli jest zamieniona na sztukę - nie musi być ekshibicjonizmem. Jeśli jest to obrobione i wyszlifowane świadomie i dla ludzi, i już wtedy, kiedy gwałtowne emocje opadną, a twórca nabierze dystansu do siebie samego - to już nie jest ekshibicjonizm.
Może u niektórych pisanie zaczyna się od tworzenia dla siebie, od takiego swoistego pamiętnika, w którym wszystko wywala bez zastanowienia, warsztatu, obróbki - ot, "strumień świadomości". Ale to jeszcze nie jest poezja.
Poezja jest dopiero wtedy, kiedy zaczyna się pisanie dla innych i o innych, o wszystkich - a przynajmniej dążenie do tego - do uniwersalizmu, do wyrażania każdego człowieka dla każdego człowieka.
I masz rację: nie można autentycznie pisać o czymś, czego się nie przeżyło. Tylko że naprawdę można przeżywać autentycznie to, co czują inni ludzie, a także zwierzęta. I nie trzeba być nimi ani nie trzeba tego nawet widzieć.
To dlatego mogłam np. napisać wiersz o Łajce, którą ukatrupiono w statku kosmicznym z czystej ciekawości - umiem sobie wyobrazić cierpienie tego psa, przeżywać je, a także męczarnie innych zwierząt, zamęczanych codziennie przez ludzi.
To dlatego mogłam pisać o uczuciach matki, której odebrano dziecko, bo nie wypuszczała go za próg mieszkania w paranoicznym strachu, że je straci. Rozumiem doskonale jej uczucia, chociaż jej nawet nie znam - tylko słyszałam audycję radiową o niej.
Dzięki empatii i wrażliwości na cudze losy mogłam napisać np. o żabach rozjeżdżanych przez samochody - bo każde zwierzę cierpi tak samo, kiedy umiera - tak samo, jak człowiek. I szczerze żal mi tych żab, to jest dla mnie koszmarne zjawisko.
Moje wiersze są szczere i autentyczne, i przeżyte - jak najbardziej - chociaż piszę nie tylko o tym, co było moim udziałem, co przeżyłam w autopsji.
A wyrażanie własnych uczuć nie jest w moim przypadku ekshibicjonizmem. Nie, to nie jest wulgarne obnażanie swojego wnętrza ze wszystkimi bebechami.
I żeby nie być źle zrozumianą: nie twierdzę, że jestem wybitną poetką, bo ocena nie do mnie należy, a ponadto znam wielu poetów, których podziwiam i którzy są dla mnie niedościgłymi wzorami. Ale na pewno nie jest dojrzałą poezją wywalanie z siebie bezpośrednio tego, co nam na wątrobie leży - tylko nam samym - i bez żadnej obróbki warsztatowej, tylko dla siebie. To nie jest sztuka i to nie jest dialog z ludźmi.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...