Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sowiooka

Mateusz Kielan
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mateusz Kielan

Mateusz Kielan

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Piszę dla Ciebie i nie chcę myśleć,
że moja grafomania jest dla kogoś powodem
do żartów, albo złości.
Wyobrażam Cię sobie jako Długonogą,
tak, jak starożytni wyobrażali sobie Sowiooką,
i ja, Tydeus, czekam na puchar z Twych rąk
(jeśli ktoś nie zna mitów, tym gorzej dla niego).
Piszę, że Cię kocham, chociaż wiem, że nie wierzysz,
myślisz o Koniu Trojańskim, gdy poprawiasz w myślach
moje niezgrabne słowa. I wątpiąc w siebie,
nawet wtedy - wierzę w ciepło Twoich rąk.

WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Trafiłeś tym wierszem w trafne wiersze. Przepraszam, to wcale nie jakiś traf, to Ty po prostu jesteś tak (co by nie mówić) dobry, bo napisałeś taki wiersz, zresztą nie pierwszy już, i na pewno nie ostatni. Ale nigdy się nie napalaj, i nigdy nie ścigaj się z nikim. Po prostu znaj siebie, i ceń siebie, acz nie do przesady. Co nie znaczy, że nie masz prześcigać (najbardziej) siebie, a znaczy że nie zawsze musisz być ograniczony do pewnych miar. Poezja w końcu (i do końca) jest czymś nieograniczonym, przynajmniej ściśle. Pozdrawiam

Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przyznaję, że mity u mnie zapomniane... ale wiersz wdzięczny, szczególnie
ostatni wers... wierzę w ciepło twoich rąk
Chyba lepiej by zabrzmiało... wyobrażam sobie ciebie...
Pozdrawiam choinkowym blaskiem świąt... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Wizyta na plebanii cz.2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Profesor Zakrzeńska pożegnała dziewczynę, ale ta była już prawie za drzwiami. W pociągu Karolina wyjęła książkę, ale nie mogła się skupić na czytaniu. Tym bardziej, że dwaj współpasażerowie głośno komentowali nowe doniesienia ze Stanów Zjednoczonych. Prezydent Ronald Reagan właśnie złagodził sankcje gospodarcze wobec Polski. Pierwszy z mężczyzn twierdził, że to dzięki wizycie papieża. Drugi natomiast upierał się, że to przez zniesienie stanu wojennego. Dziewczyna niechcący musiała słuchać tej dyskusji. Ale gdy pociąg zbliżał się do celu, wróciła myślami do wizyty na plebanii. Targały nią ambiwalentne uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że uzyska dostęp do źródeł, ale z drugiej - zaczęła się coraz bardziej obawiać pastora i wizyty w obcym dla niej wyznaniowo świecie. Była coraz bardziej zestresowana. Ciągle tłumaczyła sobie, że przecież jej tam „nie zjedzą”, może nie będzie traktowana jako intruz? Wysiadła na stacji i skierowała się w kierunku parkowych alejek. Po pięciu minutach zobaczyła okazały budynek. „To pewnie plebania”, pomyślała z bijącym coraz szybciej sercem. Z daleka widziała poniemiecki, o ciekawej architekturze gmach, pomalowany na jasnozielony kolor. W miarę zbliżania się coraz wyraźniej słyszała jakiś harmider i podniesione głosy. Pokaźna grupa kobiet i mężczyzn stała przed wejściem do domu pastora, tak jak przed sklepem w czasie „wyrzucania towaru”. Karolina zupełnie nie spodziewała się takiego widoku. Zaczęła, przepraszając wszystkich, przeciskać się do drzwi frontowych. - Halo, a gdzie się to panienka pcha?! Co nie widzi kolejki?! A zapisana jest?! – gardłowała jakaś kobieta trzymająca kartkę papieru. - O! To już obcy tu przyjeżdżają po dary. U nas w Polecku jest dużo potrzebujących! - odezwał się starszy mężczyzna.
    • Berenika97
      Plan ucieczki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Jacek_SuchowiczDziękuję! Bardzo fajnie wyszło. :)
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Naram-sin Z tą różnicą, że chirurg tnie, żeby naprawić. Poeta tnie, żeby odsłonić. I nie każda rana ma być „estetyczna”. Czasem musi być brutalna, nieprecyzyjna, rozedrgana — bo taka jest prawda, którą wydobywa. Jeśli poezję sprowadzasz do skuteczności narzędzia, to może i potrafisz rozpoznać dobry lancet — ale nie poczujesz, co dzieje się pod skórą. A dla mnie to tam — właśnie tam — zaczyna się literatura. Możemy się różnić w podejściu. Ale nie myl chirurgii z krzykiem serca. To nie sala operacyjna. To krwawiąca dusza. @Naram-sin pisz śmiało co chcesz ale ja..... bo jadę samochodem 
    • Leszczym
      Przewidująca knajpa

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Naram-sin Dobrze, ale i tak nie bardzo wiem, która :)
    • Alicja_Wysocka
      Lato na krawędzi

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Dwa koguty na jednym podwórku - ale oba mają piękne kolorowe pióra. Wychodzę, bo nie cierpię piór :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...