Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

podróż poprzez tunel gardła

Tomasz_Biela
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

wyrażamy się wyrazem bez słowa chodzimy po każdej rysie
twarzy przypadkowej lub już przez nas przechodzonej
wychłodzonej i tej która za mało już wyraża zbyt dobrze
znamy jej ścieżki słowem bez wyrazu włazimy między niemy film
altruiści bez dachu nad głową

zostaje tylko krzyk i szept jedna wrażliwość
środek ciężkości pomiędzy snem a prawdą
wychłodzeni lub wypaleni wstajemy z łóżek
jakby nas wysunięto z szuflady w kostnicy
lub w pół żywych z krematorium

nie umiemy określić dlaczego i po co
jeszcze gestykulujemy a nikomu to się nie przydaje na nic
ręce i nogi opadają jak sople głaskane ciepłem w oczach
ciągła zamieć jak nie śniegu to piachu i popiołu

wyrazem bez słowa i słowem bez wyrazu
pustoszejemy
wypatroszeni pozostawiamy po sobie smród
paradoksalnie pilnując naszego pola widzenia i przewidywania

jak strach na wróble

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Stosowny wiersz do mojej myśli ostatniego wiersza na warsztacie,
tam jest takie miejsce, gdzie można poczekać z wierszem, jak samo
odzywającym się gardłem na odpowiedni czas i miejsce wypowiedzenia się
lub nie. Ku temu sprzyjają lub nie jakieś ważne momenty życia, jak wydarzenia.
Tak mnie się wydaje i to na poważnie. Dobry wiersz, mam podobne odczucia
nieraz jak napisałeś teraz. Z pewnymi wersami , jak smród się nie utożsamiam,
to chyba dobrze.Biorę sobie dobre za przykład, a w tej kwestii i materii, jaka
jej dotyczy przykład kobiet, nie pomijając przykładu też niektórych mężczyzn
Przynajmniej taki gdzieś zarządził moimi myślami
nierozszyfrowany mi los i jego błędy, jak niemożliwość dotarcia o co chodzi,
z tego powodu też pewnie kazał mi czekać, a w pewnych sferach, które mnie
interesują czy dziwnym trafem wciągają, patrzę z umiarkowanym
spokojem. Chciałam się przypomnieć, że fantazjowanie poezji,
bardzo często doprowadza do wprowadzania dodatkowego niepotrzebnego
zamętu i trudno się przed tym uchronić, ale na szczęście rozum się przypomina
i ma możliwość reakcji również słowem.
Nie bawię się Tomaszu, to jest ostatnia rzecz, jaka mi przyświeca, i moje komentarze
nie jeden raz o tym jasno mówiły. Nie lubię kiedy mi się zarzuca, coś czego nie robię,
a co muszę czy powinnam odbiera w sposób dla kogoś oczerniający z góry
i oskarżający niewinnie. Moim zadaniem od dawna jest patrzeć spokojnie
i wyjaśniać niezrozumiałe bądź intrygownie przeforsowane, i takie sobie jako
za cel często stawiam.
Pozdrawiam

Janusz_Ork

Janusz_Ork

Opublikowano
Opublikowano

Tomaszu, coś jest w Twoim wierszu, ale niektóre obrazy mocno przerysowane.
Np.: "wychłodzeni lub wypaleni wstajemy z łóżek
jakby nas wysunięto z szuflady w kostnicy
lub w pół żywych z krematorium"

Może niektórzy czytelnicy lubią takie obrazy, jakby wyjęte z Boscha, ale u mnie wywołują one inne asocjacje i psują mi wiersz. Mam takiem wrażenie, że wierszowi dobrze zrobiłaby przerwa a potem przepisanie. Pozdrawiam. J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiechu J. K.
      Jesienią…

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Wiechu J. K.
      Bezruch

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Kamil Olszówka
      Jesienią…

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • tie-break
      Ciało to nie wszystko

      Przez tie-break · Opublikowano

      @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • Arsis
      Artemis plus jeden

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...