Pod powierzchnią serca

[Bronisław Jaśmin]

pod powierzchnią serca
płynę swoją krwią mozolnie
na zewnątrz swojej paczki
pudełka po zapałkach
przykucam pod drzewami
które wyglądają
jak dzieła francuskiego malarza
w sieciach deszczu za doliną
słonecznej nadziei
a przed krokiem bezczelnego słońca
obojętnych blasków
które rychło się rozmarzą
opadając pojedynczo
poszczególną barwą

dzisiaj właśnie podnosiłem
liście z takich drzew
a liście tak trzymając
następnie przytulam
kołyszę i wycieram
ich wilgoć ubłocenie
zmęczony nimi kolanami
i znowu płynę tonąc
pod powierzchnią serca
niekiedy nasze serca
krwią już wypaloną
jesiennie zrywamy

czasami płynąc nurtem
własnych niedomówień
wymownie i oddanie
czuwam dla tęsknoty