Sonet zatraconych

[Bronisław Jaśmin]

Już pora odejść burzą, budując pokorą
Dom jawy spod swych powiek, jak skrzydła spod cieni.
Snów pałac pozostanie, w nich ze słońc, z pierścieni,
Bo jakże ile palców osią ich, podporą.

Bo jakże ile palców uzurpuje słońca,
Ukryte pod kończyną kwitnącej zagrody.
A w której wylęgają myśli się z pogody,
Zyskanej w zatraceniu jako chmur obrońca.

Więc łapię burze świata okiem swym zamkniętym,
Zastygam... Powiedziałaś kiedyś mi przez laty;
Że otchłań w wieżach oczów budulcem przeklętym

Jest wówczas gdy na wargach w deszczu można doznać,
Ostatni posmak kolcem róż swych do zapłaty.
Więc zszywam palcem płatki oczów, by je poznać.