Prawda

[Bronisław Jaśmin]

W tym miejscu pustki z czasem się tak umawiając,
Chciał sprzątnąć ją szlachetnie * byt * nie przewidując,
Przez wytrysk swej ekstazy w szczęściu wyprzedzając,
Tym szczęściem i samego... pustkę przechowując.

Bo nicość jak na dłoni przeddłoń włoży w kurhan,
Choć wiatr ciążyły struny szerząc swe istnienie.
My także powinniśmy ciepłych serc swych wulkan,
Wyrzucać w górę dusząc nieba złe milczenie.

I lawa po pozornym spustoszeniu świata,
Rozstąpi się dla kiełków, co ją rozszerzając,
Już jako szczyty sekwoj mając w sobie lata,-
Tej lawy wszystkie rzekną swe przesłanie lejąc,

Ażeby jej wulkany napełniły inne,
Co zgasły ale przecież kiedyś były pełne.
Bo kiedyś byt zrozumie nosząc pustki silne,
Iż nicość czymś pochłonie, coś w nim nie jest szczelne.