Potęga białej widzialności

[Bronisław Jaśmin]

I

Zagląda wśród połonin pogodą najczystszą
Oblicze niby płonne, lecz dając nam obrót,
Rzęs, oczów je zmieniając księżyców odkrywką,
W posypkę dla ziemskości, jakby nocy szkorbut.

A mówiąc o księżycach nietrwałej krągłości,
Szkorbutem włada Księżyc a wspomniany obrót,
Sprawiony przez oblicze czystej przytomności,
Jest całą naszą osią jak bezchmurny powrót.

Posypka barw i druga, dziwna... mniej od naszej,
Już tyle uczyniły szlifów i hołubców.
I chociaż tak nawzajem się zwalczają raczej,
Wytworzyć muszą jedność, a głos z linią mówców.

II

Bo pana jedynego w tym obliczu mają...