Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wolny kozak stepów

Gość

Przez Gość
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mateusz

Mateusz

Opublikowano
Opublikowano

Chciałeś dogonić wiatr i strzały w locie,
tchu tak brak ci było ognistym zapale.
Jak błyskawica i jak burza grzmiały
śmigłe twe myśli natury wyzwanie.

Wolny kozak stepów na rączym rumaku,
przeciw tatarskiej szarańczy, ścinał głowy zła.
Jeździec bezkresnych łąk z ogniem w oczach
i koń jego, co z kopyta szedł w boje jak w tan.

Ile ciał usłanych na podolskich równinach,
błędnych dusz krwawych, pełnych worów kości.
Ilu ziemi jęknęło plunęło z krwi w te trupy
nim zasnęli na wieki z opatrzności losu.

Dokąd gnasz, na złamanie karku, ty kozaku
grzeszna dzika istoto, jeźdźcu bez głowy.
Bacz na bicz boży co kark uciąć może,
na każdym kroku śmierci zaglądałeś w oczy.

Opętany w dzikim szale pływałeś w czerwieni,
bez sumienia zabijałeś, wierny z idei wolności.
Gnałeś z muzyką w uszach, z rytmem wiatru,
w śpiewie pieśni wojennych idących ze stepu.

Poległeś ze zdradzieckiej strzały łucznika
wbitą w serce, niechybną, ostrzem aż do bełtu.
Ty Atamanie z zewu stepów, z duszą wolności i życia,
zamknąłeś na zawsze księgę, swoich łąk i swobód.

Po tobie szły szeregi innych braci, jak cienie i duchy,
w brzmieniu kopyt, w brzęku stali, w bojowych surm ryku.
Tobie podobni z krwi, grotu i miecza, jak wichry,
teraz leżą i śnią kroniki wolności we wspomnieniach.

WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Nie koniecznie dla mnie, ale na pewno dla wielu to piękna rzecz, a ja podzielam większości i mniejszości zdanie, bo każdy ma swoją rację, jakoż i gust. I każdego świętą powinnością, jest trzymać się swojego, przynajmniej dopóki w to wierzy, co robi. Pozdrawiam

Jadwiga_Graczyk

Jadwiga_Graczyk

Opublikowano
Opublikowano

Po tobie szły szeregi innych braci, jak cienie i duchy,
w brzmieniu kopyt, w brzęku stali, w bojowych surm ryku.
Tobie podobni z krwi, grotu i miecza, jak wichry,
teraz leżą i śnią kroniki wolności we wspomnieniach.


zakończenie super, śnią kroniki wolności we wspomnieniach,

Mateusz

Mateusz

Opublikowano
Opublikowano

Jadwiga Graczyk:Starałem się nadać mu taką atmosferę,
jaką tylko mogłem słowem owego kozaka w tym wierszu wyrazić.
Myślę, że nie była to taka łatwa sztuka, jak się komuś wydaje.
Dzięki za wgląd i miły komentarz.

Pozdr. b;

J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Gorzków cz. VI

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 tak
    • Annna2
      Miasto z pękniętego szkła

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja. niezgoda na rutynę
    • Migrena
      Niewierność

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 sama słodycz
    • Migrena
      Miasto z pękniętego szkła

      Przez Migrena · Opublikowano

      Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
    • Berenika97
      Pies zdrajca

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Alicjo, to fajny obrazek z dzieciństwa. Przypomniałaś mi moje "historyjki" z lat minionych. Pisz je, zbieraj, stworzą niezły pamiętnik. Te przygody wtedy żyją. Inspirujesz!   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...