Wyznanie na przekór

[Antoni Slawbicki]

mówię do ciebie wierszami
nieśpiesznie by prozą nie trącić
tak jasno jak Acrux na tle
gwiazd innych z Krzyża Południa

nie dojrzysz tego własnymi oczami
a one przecież niejedno widziały
nie złowisz słuchem mojego wyznania
choć uszy twoje słyszały tak wiele

jak dotyk wiatru
w drzemiące żagle
co muśnie lecz nic nie zmieni

jak szept zza ściany
krótki, rozmyty
wtopiony w jęk ściany nośnej

mówię wierszami
tyle mi wolno
tego mi nikt nie zabroni

od stąd do zawsze, od zawsze do teraz
wbrew trelom wróbli
głowa o mur
do końca

[dawniejbezet]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Coś w TYM jest.
Pozdrawiam

[dzie_wuszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

zżera go nadmierne odczucie poezyjności, że się tak wyrażę, co dla mnie oznacza, że jest zbyt dużo niepotrzebnych dopowiedzeń. właściwie ten wiersz można by zrobić krótko z paroma ozdobnikami, a w takiej postaci wyglada jak jeden wielki ozdobnik z rozciągniętym na nim wierszem. Pozdrawiam :)

[BARBARA_JANAS]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

zżera go nadmierne odczucie poezyjności, że się tak wyrażę, co dla mnie oznacza, że jest zbyt dużo niepotrzebnych dopowiedzeń. właściwie ten wiersz można by zrobić krótko z paroma ozdobnikami, a w takiej postaci wyglada jak jeden wielki ozdobnik z rozciągniętym na nim wierszem. Pozdrawiam :)
Lepiej bym tego nie ujęła, więc się jedynie podpiszę pod powyższym.
Pozdrawiam recenzentkę i autora :)