Kropla

[Bea.2u]

Maleńczuk śpiewa moją „Agrykolę, czyli nie zabieraj Peela na spacer”. Nigdy bym nie przypuszczała, a jednak wykonał ją, jak własną. Dziennikarka z rozgłośni „Z” w nudnym wywiadzie, sobie właściwym wysokim nosowym głosem zahacza pytaniem:

- Panie Maleńczuk, kto w takim razie schodzi tą Agrykolą w dół?
- A skąd ja mam wiedzieć, przecież nie ja. - odparował zaciągając po krakowsku.

Spogląda na mnie.

- Nie, nie, ja nie mam pojęcia. - odpowiadam z uśmiechem.

Tak na marginesie, to jakoś zgodnie mało wiemy. Fajna maniera. Pytani wycofujemy się oddając rozmówcy pole do interpretacji. Czasem odnoszę wrażenie, że w odpowiedzi w końcu zbiorę parę oznak życzliwości w postaci kilku kropel cykuty.

Rezolutna panienka mówi więc, że być może chodzi o tego Peela z tytułu. - No jak? Z Peelem za rękę? A może idzie obok, bluzga, podbiega do bramy, skrzypi niemiłosiernie, płoszy pawie, a przed mostkiem stawia znak: „uwaga, mostek złamanych serc”. No przecież to niemożliwe.

Absurd się urywa. Żelazna kuta furtka przybiera wzór wywalonego jęzora, wielkiego, jak mistyczna droga The Doors. Nie skrzypi, otwiera się bezgłośnie. Za ogrodzeniem dzika zieleń, pilnie strzeżona, by nieokiełznana nie wydostała się na zewnątrz. Burza na palecie szaleńca zakochanego w chlorofilowej fantazji. Drobne listeczki mieszają się ze sobą. Potężna topola szeleszczącymi liśćmi splata się z szerokopalczastymi dłońmi kasztanowca, bluszcz obrasta brunatne pnie. Dęby zaborczo strzegą swych posesji, podczas, gdy wszędobylskie graby piętrzą się na rosnących z wiekiem stopach, wciskając się w każdy możliwy kąt. Wszystkie rośliny walczą, by widzieć i być widocznymi. Ciężkimi pniami toczą hektolitry soków ku najwyżej położonym gałązkom i odwrotnie, korzeniom niosą dary fotonowych impresji. Mają trzy pasje: światło, wodę i powietrze. Splatają je w wielki, dziewiczy warkocz, dumny i lśniący, w miejscach obfitości tworząc oazy, getta ograniczone pragnieniem.

Dalej wierzba płacząca na kształt harfy – żelazne gałęzie i listki, jak klucze do świata kompozycji stworzonej ludzką ręką. Poznaję ją - wierzba Chopina ze starego zeszytu. Piękna, strunowłosa. Prawie słychać, jak w wolnych chwilach gra na niej wiatr. A za nią uformowana zieleń krzewów. Słońce wnika w listki, błyszczy, świetliste krople zlewają się razem tworząc idealną harmonię. Lśniąc migoczą to biało, to zielono, wabiąc spojrzenie w sieć promieni wielkiego, słonecznego pająka. Rajskie ogrody zapewne tak wyglądały, jak we śnie małego dziecka, z wyolbrzymionymi główkami kwiatów zawsze zwróconymi w stronę widza. Barwy mienią się, że nie wiesz, czy czerwień zaraz nie przemieni się w fiolet. Przeniesione na papier wyglądają zdumiewająco nierealnie. Pani w przedszkolu zadaje kolejny temat:

- A teraz narysujcie deszcz.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. Jak to? W idyllicznym raju Pan Bóg ustawia wielką konewkę z prysznicem, dziurawy kosmiczny spodek, którym zrasza wszystko bez wyjątku?

– Dziecko, spytaj mamę skąd bierze się deszcz.

Patrzę na nią znów z niedowierzaniem – przecież mieliśmy malować z wyobraźni.



***

Więc czym jest ten ogród? Zieleń przystrzyżona, ale nie widać ogrodnika. Kwiaty dumne, dopieszczone spojrzeniem, a jednak nie widać, by ktoś je podziwiał. Dama w białej sukni, być może ta z obrazu Moneta, przeszła cicho i już jej nie ma. Czuję słońce na wargach – wypełnia obraz złotym ciepłem - a może to był pocałunek. I nie wiem, czy letni wiatr, czy zachwyt wzbudza ten dreszcz?


Tym razem się nie zbudziłam.

Trawniki zamieniły się w łąki – wzgórza idealnie ściągnięte z tapety Windowsów. Kiedyś tu byłeś, zostawiłeś ślad - ogromny, chodzę po nim jak mrówka po odciśniętych zygzakach. Labirynt, a ja ciebie nie widzę. Szukam, pokonuję pagórki piasku – po co? Miłość nie istnieje, a ty byłeś miłością.



***

Zastyga z wolna sieć wodna Wielkiego Agrykoli. Wyschła glina. Obraz zachodzący ochrą kruszy się, choć jeszcze snuje się nikły film, jak kalkomania klatka po klatce, ożywiając kształty. Pawie ukoronowane pierzastymi pióropuszami w rozedrganym dniu zgubiły kolory, złożyły w łuk długie wachlarze ogonów i majestatycznie pozują z fantazją przysiadłszy na rozłożystych konarach drzew i neoklasycznych portykach. Zarysowane miękką czarną kreską na tle świetlistej łuny giną w bezruchu wśród innych krajobrazowych linii, mimowolnie wprowadzając w świat skontrastowanych cieni. Raz po raz tylko dają znać o sobie przeraźliwie rozdzierającym krzykiem. Nigdzie więcej zmierzch nie malował się tą zagadkową trwogą, tym dojmującym przejściem w ciemność, jak tu. Wymalowana skorupa starej wazy pęka. Jej mroczne wnętrze uwalnia świat białej bajki w śniegu po kolana, w który kiedyś tu wpadłam, uciekając przed mroźnym, pełnym gniewu dniem. Wystarczy śnieg potrzeć, jak lampę Alladyna, zaskrzypi pod nogami i w ślad za człapiącym chodem łabędzia poniesie w baśń. Zwyczajem myśliwego zacieram dłonie, zdmuchuję gwiazdy, pył śnieżny i już jestem wewnątrz. Kamienny lew przy wejściu strzegący tajemnic, para oczu i pamięć, jak trzygłowy cerber, teraz czuwa raczej troskliwie wpatrzony w niezgrabnie kroczące po lodzie kaczki. Zaśnieżone ławeczki na rozgrzewkę opowiadają sobie upalne historie i z rozrzewnieniem czekają na powrót wiosny. Patrzę na nagie ramiona drzew. Ich intymność działa empatycznie, aż czuję, jak opływa nas to samo, pachnące mrozem powietrze. Wracam utartą ścieżką, pod prąd mknącym czym prędzej dziecięcym saneczkom.



***

Czas na zewnątrz wydaje się nierzeczywisty. Plac na Rozdrożu niezmiennie stoi na swych kamiennych filarach. Aleja oświetlona gazowymi lampionami gestem ukłonu zaprasza w dół. Nade mną stare drzewa niebezpiecznie dziś już pochylone, jakby wiedziały, że zamykają swój rozdział i westchnąwszy ciężko wsparły żebro o żebro domykając sklepienie portalu. Uwięziona w bolidowym ich torze, oddalam się, zaznaczona zaledwie jednym tylko ruchem pędzla na tle połyskującej w świetlistych kulach drogi.

Ale, ta postać, to przecież nie mogę być ja. Gdzie jestem? Czym jestem? Tą kroplą zawisłą nagle w kanale kroplówki? Pikselem świetlnym na równej linii monitora?


ptaki, szelest cienia
Bach przy lekkim winie

ogród zatopiony w bieli
obnaża do głębi
zieleń ufryzowanych krzewów

kwiaty wpatrzone w błękit
krzyczą barwami

każą oczom
składać hołd

pokornie, zza rzęs
wykradam światu

jego własny sen


Pstryk.

[Bea.2u]

coś mi się źle sformatował tekst. tu się to robi na czuja. kurczę.

[Arni]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to nic, przy Twoim, konkurencyjne teksty to pisklęta. Jak dla mnie, masz pudło na bank, zależy tylko ilu członków jury podczas głosowania będzie miało okres.
Gratuluję Jastrzębiu prozy!
Pelotenes; Twój sługa.

[Bea.2u]

Arni, dzieciaku,
byłoby mi przykro, gdybyś do mnie nie wpadł :)

Pozdrawiam
/b

[Bea.2u]

!!!!!!

nie poprawiło mi się w pliku.

powinno być "gigantyczną konewkę", bo wielki się już powtarza.

[Arni]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No nie wiem, jeśli imam mi pozwoli, to może się wyrwę i rozerwę...(Żart taki gdyby ktoś się nie jarnął, to przypomnę, że my tu wszyscy w Rewolucyjnej Radzie Oszołomów jesteśmy dyskordianinami)

[Bea.2u]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No nie wiem, jeśli imam mi pozwoli, to może się wyrwę i rozerwę...(Żart taki gdyby ktoś się nie jarnął, to przypomnę, że my tu wszyscy w Rewolucyjnej Radzie Oszołomów jesteśmy dyskordianinami)

dyskordianizm :) trzeba było oświecić Michała, a on w niewierze tak trwa, biedaczek...

[Arni]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tak to jest jak dziki Jastrząb prozy pisze na hodowlany konkurs dla regulowanych automatów.

[Arni]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No nie wiem, jeśli imam mi pozwoli, to może się wyrwę i rozerwę...(Żart taki gdyby ktoś się nie jarnął, to przypomnę, że my tu wszyscy w Rewolucyjnej Radzie Oszołomów jesteśmy dyskordianinami)

dyskordianizm :) trzeba było oświecić Michała, a on w niewierze tak trwa, biedaczek...
Michał, Michał, ach ten Michał, a łon ci wierzy, że ktoś się na niego tu uparł? Dobra dyskordio! Gregor Hill ryczy do łez...

[Magda_Tara]

chyba: klik!

:))
szóstka! brawo!
:)) taka bedem lakoniczna!
;)

[Bea.2u]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tak to jest jak dziki Jastrząb prozy pisze na hodowlany konkurs dla regulowanych automatów.

to raczej moja nieznajomość htmla :)

[Arni]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no i co z tego, że szótka, kiedy do wyników daleko a menstruacja w drodze?

[Bea.2u]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a coś czułam, że ten pstryk jakiś niedzisiejszy... :))

[Magda_Tara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a coś czułam, że ten pstryk jakiś niedzisiejszy... :))

"klik" sugestywniejszy :)) i bardziej przekonujący!
:D

[Bea.2u]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a coś czułam, że ten pstryk jakiś niedzisiejszy... :))

"klik" sugestywniejszy :)) i bardziej przekonujący!
:D

tak, masz rację, ale operuję obrazami, więc obracam się wokół światła - pstryk, choć jeśli obracam się wokół iluzji, to klik :)
tak, czy inaczej na jedno wychodzi.

kiedy wstawisz swoje opowiadanie??

[Magda_Tara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"klik" sugestywniejszy :)) i bardziej przekonujący!
:D

tak, masz rację, ale operuję obrazami, więc obracam się wokół światła - pstryk, choć jeśli obracam się wokół iluzji, to klik :)
tak, czy inaczej na jedno wychodzi.

kiedy wstawisz swoje opowiadanie??

:))))))))
na jedno - dla mnie: klik!

[MARIUSZ RAKOSKI]

W końcu się doczekałem :)

[Bea.2u]

szczerze mówiąc, nie byłam pewna, czy się w ogóle przyjmie, bo takie trochę inne jest niż wszystkie :)

[Magda_Tara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i to jego główna zaleta :))

[6 kilo]

ciekawy ten tekst,
przez swoją oryginalność wymusza konieczność
zagłębiania się i przedzierania przez różne jego warstwy
w poszukiwania prawdziwego sensu,
fajny,
powodzenia,
jacek.