Ujście

[Paweł Fiedys]

Nurt rzeki i morskie fale
Komponują się tylko połowicznie
Różnią się też zawartością soli
Gdy życie boli właśnie tam Cię wypatruję

Gwałtowny spływ myśli
Wciąż przepełnionych słodyczą
O Tobie…
Wpada z impetem potoków urwistych
Do akwenu na wpół wyrażonego
Niespełnionego Smutku

Wycisza się lecz nabiera soli
Tam pozostaję wciąż sam
Przemoknięty mgiełką goryczy

Jest w tym coś na kształt pogrzebu
Kiedy pragnienia już tak nie krzyczą
Wytłumione do perfekcji
Przez biały osad z morskich grzyw

Zaciskam powieki, zakrywam uszy
I znowu płaczę
Słoną bryzą wiatrem niesioną

Nie przyszłaś...
I mnie tu też nie było

Brzegów ramami ujęty
powracam do zródła

[Ela_Ale]

Koniec wiersz szczególnie jest udany, tak myślę. Wykreśliłabym sztampowe powiedzonko czyli ostatni wers. Niepotrzebne pocieszanie. Takie przeżycia są pouczające ; hartują i bogacą wyobraźnię. Nie wiesz, jak będzie, same chwile takie warte są przeżycia. Inny jest od innych ten wiersz. Pozdrowienia. E.

[Paweł Fiedys]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję za tę cenną radę. Myślę, że teraz wygląda to troszeczkę lepiej. Również pozdrawiam.
Paweł F.

[Anna_Myszkin]

Nie czytałam wersji pierwotnej, ale powrotem do siebie zakończony w ten sposób brzmi dobrze.