Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dusza z ciała wyleciała,
jako iskra na powietrzu,
znaleźć gniazda nie umiała
i zanikła wśród szelestów,
próchno wrosło w skrawek nieba
wiatr czasami jeszcze zwiewa,

próżne ciało, wolne ducha,
tysiąc razy umierało,
chcąc śmiertelną moc oszukać
skórę z siebie pozrywało
i rozlało się w krwi, której
krzepkość wrosła w ziemi wiórem,

rozum cwańszy od poprzednich,
myśli tokiem plusnął w wodę,
potem w parę, w chmury, zwiewnym
ruchem duszę zwinął w kroplę
i gdzie ciało spadł i cieniem
podniósł jakby na życzenie,

trzech ich teraz, wymieszanych,
dawnych drożyn odleżyną
czyszczą w pianie nowej fali,
podłóg której w życie płyną,
czaru tego moc się błyszczy,
póki dusza nie zaiskrzy.

Opublikowano

nie Pani, to po pierwsze :)
niektórzy piszą duszą - więc po co jeszcze o...?
i tak mi się podoba, aczkolwiek uparcie
będę twierdziła, że wszystko jest tu powiedziane
bez tajemnicy, pola dla wyobraźni i temat niezbyt interesujący
wręcz dusznyhihihihi

pozdrawiam

Opublikowano

Ha!

Tak się przypatruję polemice pod wierszem i nie zgadzam się z żadnym z przedmówców :D

A dokładniej -
niedopowiedzenia? przecież ZAWSZE czytając coś, tworzymy sobie w głowie obraz, nawet jeśli napiszę MLEKO to każdy może mieć coś innego na myśli - karton, woreczek, kochaną, dawną butelkę z aluminiowym kapslem, krowę, emulsję gispową do gładzi, mleko wapienne w głębokim dole, kolor skóry wyśnionej niewiasty.. skojarzenia można mnożyć..
a z drugiej strony -przecież chyba nie chodzi o to, aby JEDYNIE budzic skojarzenia tekstem, aby zupełna niejednoznaczność umożliwiała praktycznie dowolną interpretację...

Biedny Yorick, wałkowany miliony razy, chyba jest już rozebrany na wszelkie mozliwe sposoby - a tu okazuje się z każdą premierą, że jednak reżyser coś nowego zobaczył - własnie, coś nowego, ale czy zmienił podstawy interpretacji sztuki?

A o samym wierszu - niezłe, ma klimat, choć mnie denerwują niektóre rymy...
Wcale nie uważam, że zbyt jednoznaczne...
Wróćmy choćby do Gałczyńskiego (Leśmian nie byłby zbyt dobrym przykładem, hihi) - tam wszystko na talerzu, ale poezja aż ślinka cieknie (że zostanę przy kulinarnych skojarzeniach).

Pozdrawiam
Wuren

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no tak, o MLEKU jakby dla skojarzeń to na krześle przycupnąłem (jakbym się "zsiadł") - oczywiście dla żartów to piszę - nie zgadzanie się z komentarzami też daje mi do wyobraźni - cóż Wuren - spójrz na moją sugestię - współczesna poezja jakoś tendencyjnie (mogę się mylić) opisuje wrażenia ciała - zapominając o duszy, duszy? może i czegoś podobnego duszy - tu nie chodzi o romansidło romantyka lub rzucanie się motyką w gorącą paszczę niejakiego pana słońce - ale o pewnego rodzaju odlot - pewnego rodzaju - bo słowami tego nie obejmę - nie jestem w stanie zrozumieć (choćby w 10%) kogoś kto twierdzi, ze pisze a strofy jego są przekładem tego co odczuwa ciało - ... to tylko taka mała część z tego co myślę, co oszacowywuję nie wywyższając się w żaden sposób ...

dziękuję za cenny komentarz pod wierszem
MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście - mi również brakuje wierszy o tym, co w środku; może dlatego sam próbuję o tym pisać - czasem dostrzegam fizyczność, zmysłowość,ale w większości to raczej patrzę na ten różowy kawałek mięsa, który w środku drży przy słuchaniu Vivaldiego...
A w komentarzu chciałem skupić się jedynie na wałkowanym również przy okazji innych wierszy problemie - zakręcać, czy nie zakręcać? I podtrzymiję swoje zdanie - pochwalam prostotę, czystość myśli i sformułowań - co wcale nie wyklucza szeregu skojarzeń ;)

A wracając do duszy, to chyba poezja cierpi obecnie na amerykański syndrom błyszczącego pudełka - przyciągnąć wzrok (gołymi panienkami reklamującymi kultywator - czyt. fascynacja cyprysami nóg, jak śpiewała z kpiną Renia ;) - podać na tacy doprawione polepszaczem smaku (przeciez jak ktoś w wierszu napisze "gówno" to zaraz nabiera lepszeg, zaangażowanego wydźwięku) - nie czekając na konsumpcję podsunąć coś nowego (zaszokować następnymi produkcjami, których można się domyślać po konstrukcji czytelnie wskazującej, że będą [niestety] sequele)... i gdzie tu miejsce na duszę? To kombinat służący budowaniu pseudopostmodernistycznych utworów, które zaskakują treścią, metaforami, oksymoronami posuniętymi do granic antylogiki...

A przecież tak pieknie jest poczytać o duszy, "co w zielonym na warkoczach wianku"...

Pozdrawiam, czekając na dusz(n)ą poezję :D
Wuren
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście - mi również brakuje wierszy o tym, co w środku; może dlatego sam próbuję o tym pisać - czasem dostrzegam fizyczność, zmysłowość,ale w większości to raczej patrzę na ten różowy kawałek mięsa, który w środku drży przy słuchaniu Vivaldiego...
A w komentarzu chciałem skupić się jedynie na wałkowanym również przy okazji innych wierszy problemie - zakręcać, czy nie zakręcać? I podtrzymiję swoje zdanie - pochwalam prostotę, czystość myśli i sformułowań - co wcale nie wyklucza szeregu skojarzeń ;)

A wracając do duszy, to chyba poezja cierpi obecnie na amerykański syndrom błyszczącego pudełka - przyciągnąć wzrok (gołymi panienkami reklamującymi kultywator - czyt. fascynacja cyprysami nóg, jak śpiewała z kpiną Renia ;) - podać na tacy doprawione polepszaczem smaku (przeciez jak ktoś w wierszu napisze "gówno" to zaraz nabiera lepszeg, zaangażowanego wydźwięku) - nie czekając na konsumpcję podsunąć coś nowego (zaszokować następnymi produkcjami, których można się domyślać po konstrukcji czytelnie wskazującej, że będą [niestety] sequele)... i gdzie tu miejsce na duszę? To kombinat służący budowaniu pseudopostmodernistycznych utworów, które zaskakują treścią, metaforami, oksymoronami posuniętymi do granic antylogiki...

A przecież tak pieknie jest poczytać o duszy, "co w zielonym na warkoczach wianku"...

Pozdrawiam, czekając na dusz(n)ą poezję :D
Wuren
tak dalej myśląc - to cały bałagan wziął się stąd, ze ten przykład o duszy posunąć łatwo ku poezji ludowej, a ta od hip-hopa na "kopa" - amerykańskie czy polskie pudełko (TV) jednako mnie zamęcza więc (może będąc samolubem) sam sobie dogrywam w zaistnieniu dźwięków, wyłączając się zupełnie ze świata ziemskiego (przyrody i betonu) - sybdrom czy kompleks czy rozwolnienie - tegoż sam nie wiem na co cierpi poezja - to tyle - jeszcze się odezwę

dziękuję za coraz bardziej cenne uwagi w komentarzach
MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka @Robert Witold Gorzkowski Dzięki za dyskusję. Oczywiście, że znam 'wartość' tej rymowanki. Mówiłem przecież, że napisana na kolanie w poczekalni u lekarza. Tytuł i tytuł cyklu są oczkiem puszczonym do odbiorcy, ale może za mało ewidentnym. Specjalnie chciałem stworzyć coś przyzwoitego formalnie, ale z premedytacją dorzucałem w trakcie pisania kolejne elementy ze słownika wyrazów uroczych. A skoro już powstała ta pioseneczka, pomyślałem: 'A, wrzucę, porównam sobie odbiór poprzedniego, o Amece, z tym obecnym Co się lepiej sprzeda? (lajki, komentarze, frekwencja,  poziom zrozumienia)' Jakie z tego można wyciągnąć wnioski? ' Przyznaję, że liczyłem po cichu na sprowokowanie wymiany poglądów o wierszach i o ich czytelni (w znaczeniu grupy odbiorców).   @Robert Witold Gorzkowski W następnych, być może, znajdziesz coś dla siebie.
    • Basiu! To już rok, odkąd Cię straciliśmy. I jaki to był rok… Tyle zmian. Tyle wydarzeń. Tyle wszystkiego.   Pamiętam bardzo dokładnie, jak trzymałem Cię za rękę i usłyszałem ostatnie uderzenie Twojego serca.   Sięgnąłem dna. Naprawdę. Przerosło mnie to życie. Zatraciłem się, popełniłem kilka błędów… Ale chyba jestem już na dobrej drodze. Chyba.   Nigdy Cię nie zapomnę. W moim sercu jest miejsce, które należy tylko do Ciebie.   Dziękuję Ci. Za to, że się pojawiłaś w moim życiu. Za to, że byłaś. Że zawsze mnie wspierałaś. Nigdy nie zwątpiłaś. Ukształtowałaś mnie. Doceniłaś.   I za naszego syna… Niesamowity chłopak. Jest taki dzielny. Kochany i odpowiedzialny. Jest lepszy ode mnie.   Wstajemy z kolan. I idziemy we dwóch dalej…
    • @Alicja_Wysocka                     Alu Wiara i przebaczenie to co innego, ale zachowanie własnej ojczyzny to istota bycia narodu. Naród musi się rozwijać i mieć własne fabryki sieci sklepów wojsko urzędy i najważniejsze własną niepodległość -niezależność od innych narodów.                       Ech Alu poplątanie z pomieszaniem wiara miłość i przebaczenie z zachowaniem niepodległości. Wiara miłość i przebaczenie  owszem ale i naprawa krzywd i rozliczenie czyli zadośćuczynienie - też jest w nauce Chrystusa!!   i jak was Kobiet nie kochać za wasze słabości :))) @Adaś Marek Pilnujmy się aby nie wejść w szkodę:)))) Dzięki Adamie
    • Witaj Jacku -  Może w końcu wypędzimy, tych co mordowali nas. - ich już nie ma - nie możemy obwiniać obecnego pokolenia                                            za ich czyny - inne czasy - musimy być bardziej                                             tolerancyjni - Alicja mądrze napisała w swym komentarzu -                                                                                                  Pzdr.
    • @Jacek_Suchowicz Och Jacku, a gdzie,    'Odpuść nam nasze winy jak i my odpuszczamy" oraz 'Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni' Jeśli naprawdę wierzymy w te słowa, to trudno jednocześnie nosić w sercu urazę wobec dzisiejszych ludzi za winy ich przodków. Pamięć o historii jest ważna, warto też pamiętać, że nienawiść nie może być dziedziczona. Odpuśćmy, nie po to, by wymazać historię, ale by nie pozwolić, by nas zatrzymała w miejscu. Współczesne niemieckie sklepy to nie okupacja, tylko efekt wolnego rynku. Przebaczenie nie oznacza zapomnienia – oznacza wolność ducha. Takie podejście dziwi mnie,  zwłaszcza, że pochodzi od osoby deklarującej głęboką wiarę, która przecież opiera się na miłości, przebaczeniu i nadziei na przemianę. A tymczasem zamiast ewangelicznego ducha spotykamy gniew, pamiętliwość, a nawet potępienie.   Nie zamierzam rozwijać tej dyskusji, ale uznałam, że warto podzielić się tą refleksją. Dobrego dnia, Jacku :)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...