Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dusza z ciała wyleciała,
jako iskra na powietrzu,
znaleźć gniazda nie umiała
i zanikła wśród szelestów,
próchno wrosło w skrawek nieba
wiatr czasami jeszcze zwiewa,

próżne ciało, wolne ducha,
tysiąc razy umierało,
chcąc śmiertelną moc oszukać
skórę z siebie pozrywało
i rozlało się w krwi, której
krzepkość wrosła w ziemi wiórem,

rozum cwańszy od poprzednich,
myśli tokiem plusnął w wodę,
potem w parę, w chmury, zwiewnym
ruchem duszę zwinął w kroplę
i gdzie ciało spadł i cieniem
podniósł jakby na życzenie,

trzech ich teraz, wymieszanych,
dawnych drożyn odleżyną
czyszczą w pianie nowej fali,
podłóg której w życie płyną,
czaru tego moc się błyszczy,
póki dusza nie zaiskrzy.

Opublikowano

nie Pani, to po pierwsze :)
niektórzy piszą duszą - więc po co jeszcze o...?
i tak mi się podoba, aczkolwiek uparcie
będę twierdziła, że wszystko jest tu powiedziane
bez tajemnicy, pola dla wyobraźni i temat niezbyt interesujący
wręcz dusznyhihihihi

pozdrawiam

Opublikowano

Ha!

Tak się przypatruję polemice pod wierszem i nie zgadzam się z żadnym z przedmówców :D

A dokładniej -
niedopowiedzenia? przecież ZAWSZE czytając coś, tworzymy sobie w głowie obraz, nawet jeśli napiszę MLEKO to każdy może mieć coś innego na myśli - karton, woreczek, kochaną, dawną butelkę z aluminiowym kapslem, krowę, emulsję gispową do gładzi, mleko wapienne w głębokim dole, kolor skóry wyśnionej niewiasty.. skojarzenia można mnożyć..
a z drugiej strony -przecież chyba nie chodzi o to, aby JEDYNIE budzic skojarzenia tekstem, aby zupełna niejednoznaczność umożliwiała praktycznie dowolną interpretację...

Biedny Yorick, wałkowany miliony razy, chyba jest już rozebrany na wszelkie mozliwe sposoby - a tu okazuje się z każdą premierą, że jednak reżyser coś nowego zobaczył - własnie, coś nowego, ale czy zmienił podstawy interpretacji sztuki?

A o samym wierszu - niezłe, ma klimat, choć mnie denerwują niektóre rymy...
Wcale nie uważam, że zbyt jednoznaczne...
Wróćmy choćby do Gałczyńskiego (Leśmian nie byłby zbyt dobrym przykładem, hihi) - tam wszystko na talerzu, ale poezja aż ślinka cieknie (że zostanę przy kulinarnych skojarzeniach).

Pozdrawiam
Wuren

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no tak, o MLEKU jakby dla skojarzeń to na krześle przycupnąłem (jakbym się "zsiadł") - oczywiście dla żartów to piszę - nie zgadzanie się z komentarzami też daje mi do wyobraźni - cóż Wuren - spójrz na moją sugestię - współczesna poezja jakoś tendencyjnie (mogę się mylić) opisuje wrażenia ciała - zapominając o duszy, duszy? może i czegoś podobnego duszy - tu nie chodzi o romansidło romantyka lub rzucanie się motyką w gorącą paszczę niejakiego pana słońce - ale o pewnego rodzaju odlot - pewnego rodzaju - bo słowami tego nie obejmę - nie jestem w stanie zrozumieć (choćby w 10%) kogoś kto twierdzi, ze pisze a strofy jego są przekładem tego co odczuwa ciało - ... to tylko taka mała część z tego co myślę, co oszacowywuję nie wywyższając się w żaden sposób ...

dziękuję za cenny komentarz pod wierszem
MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście - mi również brakuje wierszy o tym, co w środku; może dlatego sam próbuję o tym pisać - czasem dostrzegam fizyczność, zmysłowość,ale w większości to raczej patrzę na ten różowy kawałek mięsa, który w środku drży przy słuchaniu Vivaldiego...
A w komentarzu chciałem skupić się jedynie na wałkowanym również przy okazji innych wierszy problemie - zakręcać, czy nie zakręcać? I podtrzymiję swoje zdanie - pochwalam prostotę, czystość myśli i sformułowań - co wcale nie wyklucza szeregu skojarzeń ;)

A wracając do duszy, to chyba poezja cierpi obecnie na amerykański syndrom błyszczącego pudełka - przyciągnąć wzrok (gołymi panienkami reklamującymi kultywator - czyt. fascynacja cyprysami nóg, jak śpiewała z kpiną Renia ;) - podać na tacy doprawione polepszaczem smaku (przeciez jak ktoś w wierszu napisze "gówno" to zaraz nabiera lepszeg, zaangażowanego wydźwięku) - nie czekając na konsumpcję podsunąć coś nowego (zaszokować następnymi produkcjami, których można się domyślać po konstrukcji czytelnie wskazującej, że będą [niestety] sequele)... i gdzie tu miejsce na duszę? To kombinat służący budowaniu pseudopostmodernistycznych utworów, które zaskakują treścią, metaforami, oksymoronami posuniętymi do granic antylogiki...

A przecież tak pieknie jest poczytać o duszy, "co w zielonym na warkoczach wianku"...

Pozdrawiam, czekając na dusz(n)ą poezję :D
Wuren
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście - mi również brakuje wierszy o tym, co w środku; może dlatego sam próbuję o tym pisać - czasem dostrzegam fizyczność, zmysłowość,ale w większości to raczej patrzę na ten różowy kawałek mięsa, który w środku drży przy słuchaniu Vivaldiego...
A w komentarzu chciałem skupić się jedynie na wałkowanym również przy okazji innych wierszy problemie - zakręcać, czy nie zakręcać? I podtrzymiję swoje zdanie - pochwalam prostotę, czystość myśli i sformułowań - co wcale nie wyklucza szeregu skojarzeń ;)

A wracając do duszy, to chyba poezja cierpi obecnie na amerykański syndrom błyszczącego pudełka - przyciągnąć wzrok (gołymi panienkami reklamującymi kultywator - czyt. fascynacja cyprysami nóg, jak śpiewała z kpiną Renia ;) - podać na tacy doprawione polepszaczem smaku (przeciez jak ktoś w wierszu napisze "gówno" to zaraz nabiera lepszeg, zaangażowanego wydźwięku) - nie czekając na konsumpcję podsunąć coś nowego (zaszokować następnymi produkcjami, których można się domyślać po konstrukcji czytelnie wskazującej, że będą [niestety] sequele)... i gdzie tu miejsce na duszę? To kombinat służący budowaniu pseudopostmodernistycznych utworów, które zaskakują treścią, metaforami, oksymoronami posuniętymi do granic antylogiki...

A przecież tak pieknie jest poczytać o duszy, "co w zielonym na warkoczach wianku"...

Pozdrawiam, czekając na dusz(n)ą poezję :D
Wuren
tak dalej myśląc - to cały bałagan wziął się stąd, ze ten przykład o duszy posunąć łatwo ku poezji ludowej, a ta od hip-hopa na "kopa" - amerykańskie czy polskie pudełko (TV) jednako mnie zamęcza więc (może będąc samolubem) sam sobie dogrywam w zaistnieniu dźwięków, wyłączając się zupełnie ze świata ziemskiego (przyrody i betonu) - sybdrom czy kompleks czy rozwolnienie - tegoż sam nie wiem na co cierpi poezja - to tyle - jeszcze się odezwę

dziękuję za coraz bardziej cenne uwagi w komentarzach
MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...