Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Poranek słońcem zakwitł na niebie,
Dodając makom czerwieni,
Złotym promieniem zawisł na drzewie,
Tworząc seledyn w zieleni.
Świeżym oddechem westchnął w przestworza,
Uśmiechem powitał obłoki,
Przejrzał się w toni spokojnego morza,
I w dzień skierował swe kroki.

A życie płynie,wolno się toczy,
Wśród jego cieni i blasków,
Czasem nadzieją zagląda w oczy,
Lub nas zamyka w potrzasku.
Są dni pochmurne,pełne nostalgii,
Są piękne,niezapomniane,
Jak by je w duszę wpisał Vivaldi,
Dla nas skomponowane...

Więc o poranku usiądźmy chwilę,
Aby ogarnąć spojrzeniem,
Wilgotne nocną rosą żonkile,
I róże kwitnące płomieniem.
Niech wyobraźnia maluje kwiaty,
Układa w barwne kobierce,
Snuje bezwiednie takie tematy,
Jakie dyktuje jej serce.

Opublikowano

Przypada do serca ten wiersz. Poza tym rymy są zgrabne, jest rytm i pomaga czytać. Pominęłabym może "płomienie róż, barwne kobierce" jako zużyte i dlatego niepotrzebnie patetyczne, ale "Złotym promieniem zawisł na drzewie," albo: "Świeżym oddechem westchnął w przestworza" jest miłe i spokojne. Pozdrawiam serdecznie. E.

Opublikowano

Ładne obrazki, rytmicznie opowiedziane, a ponieważ mam małego bzika na tym punkcie, zwłaszcza przy rymach, to zapytam tylko, czy nie uważasz, że w dwóm wersom w pierwszej zwrotce nie zrobiłoby dobrze odchudzenie o jedną sylabę. Chodzi mi o "Uśmiechem powitał obłoki", (może "musnął" albo coś innego dwusylabowego), i o "Przejrzał się w toni spokojnego morza", (gdyby tak "spokojnego" skrócić do trzech sylab, np. "spokoju"). Oczywiście to tylko sugestie, a wiersz jest przecież Twój. Pozdrawiam.

Opublikowano

Dziękuję wam Panie za miłe komentarze,myślę Pani Anno że można na tym poletku
czynić modernizacje bez szkody dla wiersza,można wytrącić wiele przymiotników,
uszczuplić treść,zmienić formę bez zmiany tematu,to realne,chodzi tylko o to czy
warto,z komentarzy wynika że on się wielu osobom podoba bo jest łatwy w odbiorze,
a to daje już satysfakcję:)Pozdrawiam serdecznie.
P.S.Pani Emilko,pisząc tego rodzaju wiersze ja też zwalniam...To relaks.

Opublikowano

Pani Anno ja nie odbieram Pani wypowiedzi jako ingerencji w przekaz a powyższe
dywagacje proszę potraktować jako zwykłą polemikę nad konstrukcją wiersza.
Daleko mi do profesjonalnej poezji,tak jak wielu z nas czasem coś napiszę,pozdrawiam.
Dziękuję również Pani Rymowance,miło mi, pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @A.Between Chyba pomogą bezpieczne "ujścia" - pisanie np. wierszy i wyrzucanie na papier potoku myśli i właśnie płacz, nawet wówczas, gdy nie wiesz dokładnie dlaczego. A może jeszcze coś innego.  
    • @Rafael Marius byłam na jarmarku, sami Ukraińcy na kiełbaskach. Wypiłam barszczyki z dwóch miejsc, ale najlepszy jest swój, także sobie zrobiłam na dwa, trzy dni. Jutro będzie lepszy, bo się przegryzie. Wyszedł znakomity, postny, bez żadnego tłuszczu, ja daję też jabłuszko do niego.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Marek.zak1 W czasach Nelsona nie używano już fluit i geleonów. Zastąpiły je brygantyny i okręty liniowe. W wierszu moglibyśmy przyjąć połowę XVII wieku bo w treści pojawiają się fregaty które zaczęto wprowadzać wtedy do służby. 
    • @Migrena Zapraszam Cię do -   Teatrzyka aberracji denerwowania Nika: Jacku, denerwuję się? Ja?!   Jacek: No właśnie... przepraszam, jeśli coś...   Nika: Ale kochany, ja się w ogóle nie denerwowałam! Ja po prostu pisałam wiadomości!   Jacek: Ale napisałem "nie denerwuj się", bo myślałem...   Nika: Widzisz? I teraz przez ciebie muszę się denerwować, bo jak się nie denerwowałam, to wyszło, że się denerwowałam, a jak się nie denerwowałam, to znaczy, że się denerwuję, że myślałeś, że się denerwowałam!   Jacek: ...co?   Nika: No! Ty napisałeś "nie denerwuj się", więc zakładasz, że się denerwuję. A ja się nie denerwowałam! Ale teraz już tak, bo sugerujesz, że się denerwuję!   Jacek: Zaraz, zaraz... czyli denerwujesz się, bo pomyślałem, że się denerwujesz, kiedy się nie denerwowałaś?   Nika: Dokładnie! No widzisz, jak szybko łapiesz!   Jacek: Ale teraz to już naprawdę się denerwujesz czy dalej się nie denerwujesz?   Nika: Jacku zloty... ja się śmieję! Cały czas się śmiałam! To ty wymyśliłeś to denerwowanie!   Jacek: Aaaa... czyli żartujesz?   Nika: Od samego początku! Ale teraz faktycznie zaczynam się lekko denerwować tym całym wyjaśnianiem, że się nie denerwuję!   Jacek: ...to przepraszam!   Nika: Za co?! Za to, że mnie rozśmieszasz? Przyjęte! Ciekawa jestem tego tekstu! :)))  
    • @MIROSŁAW C. Przejmujący, chłodny w odbiorze obraz miejskiej bezdomności. Obrazy są skondensowane, surowe i przez to bardzo prawdziwe — od wilgotnych kartonów po symboliczne ‘wyroki’ szczurów. To poezja, która nie upiększa i nie moralizuje, tylko pozwala zobaczyć tę rzeczywistość taką, jaką jest. Bardzo dobry, sugestywny wiersz. Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...