Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

istnieje potencjalnie
wszystko to
na wrogi grunt nie padnie
nie pozwolę na to
nigdy

skoro jestem obojętny
wręcz przykry
dziękuję
szczerość to ważna rzecz
o ile nie najważniejsza

nie wiem na co czekasz
ale na pewno nie na mnie

Opublikowano

Zastanowiła mnie puenta, bo uważam, że nie jest jednoznaczna. Często tak mawiamy w życiu, na pewno np. nie wygram w totka, a w głosie nutka nadziei "a może jednak"? , na pewno mi się nie uda...ect
Jednak istnieje ta różnica między językiem mówionym, a pisanym, że w mowie podpowiada nam intonacja głosu mówiącego, z zapisu natomiast, można interpretować na swój sposób, co czasem sprowadzić nawet może do odbioru wiersza inaczej niż zamierzał autor.
Może peel wmawia sobie, że nie na niego czeka, a podświadomie ma nadzieję, że jest inaczej, albo definitywnie stwierdza, że to rzeczywiście koniec, co jednak raczej rozważałbym w ostateczności, pozdrawiam.

Opublikowano

no napewno, wiersz to wiersz i co autor chciał napisać,
trzeba to uszanować, a ze nie wszystkie chcą się z tym
zgodzić, to w końcu przecie nie jest najwaźniejsze, bo
trzeba się lubić, a to już trudniejsze
pozdrawiam i tak...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ, Judyt, dziwię się, bo przekonany byłem o przeciwnej wręcz wymowie. Aż sobie przeczytałem powtórnie. Tu to kobieta ma wiele do zarzucenia mężczyźnie, gdyż chce aby był kimś kim być nie może. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy to oznacza Eliko, iż zarzucasz mi, iż Cię nie lubię?

lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)
Opublikowano

Peel twojego wiersza jak dwie krople wody podobny jest do mojego znajomego. Aż zaniemówiłam ze zdziwienia, gdy przeczytałam ten utwór. Ten znajomy tak mi zwykł wciąż odpowiadać i sprawia wrażenie obojętnego wobec całego świata.
Serdecznie pozdrawiam autora :)
Janina

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie chcę się tu wyżalać, Zbyszku, gdyż to by było dopiero przykre, jednak to jest prawda, że między tym peelem a ludźmi jest ściana, której on nie potrafi jakoś samodzielnie sforsować. Dziękuję za zaciekawienie tematem. I za wyrozumiałość dla błędów. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli więc teraz mam lepszy obraz zaistniałego niezrozumienia i tak to powoli dostrzegam od siebie. Ale z drugiej strony. Słówko "obojętny" znaczy że dla kogoś, że "przykry" też. Monotematycznie, ale jak w temacie stoi, że do kogoś kierowany, znaczy ta sama osoba, dla tej samej osoby. Też natomiast peel, daleki jest od obojętności, raczej znajduje się gdzieś w okolicach przeciwnego bieguna. Dobrze dla mnie, jako autora, gdyż rozumiem, co nie zmienia faktu, a wręcz przeciwnie. Dziękuję Janino za piękny komentarz do tego niepięknego wiersza. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy to oznacza Eliko, iż zarzucasz mi, iż Cię nie lubię?

lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)

Dziękuję Eliko, oczywiście że do wszystkich jestem na tak. Jak w tym wierszu. www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=103405 Ja sobie także wiele mam do zarzucenia, co chyba mnie najbardziej denerwuje. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ, Judyt, dziwię się, bo przekonany byłem o przeciwnej wręcz wymowie. Aż sobie przeczytałem powtórnie. Tu to kobieta ma wiele do zarzucenia mężczyźnie, gdyż chce aby był kimś kim być nie może. Zdrówka!
hm..tak mi z tytułu: że to mężyzna kobiecie dedykował powyższe,
a trochę jakby ze scen filmu "fortepian", więc niech będzie sobą.
J. wzajemnie i serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)

Dziękuję Eliko, oczywiście że do wszystkich jestem na tak. Jak w tym wierszu. www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=103405 Ja sobie także wiele mam do zarzucenia, co chyba mnie najbardziej denerwuje. Zdrówka!

Łysy Taytańczyku, rozumiem Cię, tylko że ja nie mam sobie nic do zarzucenia,
tobie też nie mam jak zarzucać :)). Może znajdź sobie obiekt w sieci i na nim się oprzej,
/bo tak defacto to ja nie autor /, a on na tobie się oplecie łącznie z językiem
mówionym długo ale łakomym, no i bez mojego udziału :)). Ja tu tylko coś sobie przypominam i czarno na białym dopiszę. Ja to widzę ciężko dla ludziów i nawet nie chce
o tym myśleć, co to z tego wyjdzie. Serdecznie
pozdrawiam i zdrówka.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Myszkę powiesiłam, taka urocza jest:) niech sobie wisi:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Rafael Marius pleść wianki to każdy powinien umieć :)
    • Wchodzi on - Polityk- Polityczna Tłusta Świnia Koronkowa, kłamstwem nabłyszczony, wykarmiony na ludzkiej cierpliwości jak monstrum z promocji, które zjadło cały kraj i jeszcze pyta o deser. Skóra mu świeci jak szynka premium namaszczona budżetem, oczy lśnią krzywdą smażoną na głębokim oleju publicznych pieniędzy. Półki szepczą między sobą, drżąc jak przeterminowane sumienia: „Patrzcie! To ten, który otłuścił się na ludziach tak bardzo, że wózek go nienawidzi!” On nie idzie. On płynie - lawina krawatów, biurokracji i tłuszczu władzy. Każdy jego krok  skrzypi jak konstytucja po setce poprawek, wózek jęczy jak urząd pod jego cięzarem. Chipsy padają na kolana - bo wiedzą, że jego spojrzenie ma kalorii więcej niż one same. Jogurty płaczą w kubeczkach: „Nie zabieraj nas, panie, my jesteśmy tylko mlekiem, nie obietnicą!” Ser żółty topnieje, tworząc kałużę chciwości, gęstą jak miód z komisji śledczej. Banany wyginają się w paragrafy i paragrafiki, chcąc wyglądać bardziej praworządnie. Kiełbasy drżą jak wspomnienia budzetów, które „zniknęły przez przypadek” w jego kieszeniach - kieszeniach z czarnych dziur, zdolnych wciągnąć nawet dobre intencje. Kasjerki patrzą na niego jak na zjawę z zamrażarki moralności. Skaner nie śmie go zeskanować. Paragon, dotknięty jego palcem, zwija się w Ewangelię Znikającego Rabatu. A mop klęka i staje się Berłem Posadzki Zniewolonej - narzędziem jego foliowego panowania. Reklamówka otwiera swoje plastikowe usta i błaga: „Panie… nie wsadzaj mnie tam… już tylu przede mną nie wróciło…” Ryby w lodówkach zaczynają śpiewać psalmy o złodziejstwie, bo wiedzą, że dziś on jest ich jedynym świętym i jedynym katem. Puszki kukurydzy stukają jak zegary politycznej degradacji, ogórki w słoikach drżą jak ręce premiera po trudnym oświadczeniu. A on? Śmieje się. Śmiechem tłustym, wypasionym, jakby każda złotówka zamieniała mu się w dodatkowy plaster boczku. I ten śmiech przesuwa regały, gasi neony, sprawia, że butelki oleju ronią łzy kwasu tłuszczowego. Gdy bierze wózek -  ten klęka. Gdy wchodzi na dział z pieczywem -  bułki sypią się jak nadzieje narodu. Gdy przechodzi przy kasie, torty mdleją ze wstydu, a mleko zastyga w bieli czystej żałoby. I wtedy ludzie  - zwykli ludzie, z pustymi koszykami i wypłukaną godnością - patrzą na niego jak na tłuste nadużycie w ludzkim garniturze, na kulę chciwości, która zjadła wszystko, co dobre, i nawet nie beknęła. Patrzą i mówią szeptem, by nie usłyszał: - Chryste Panie… my naprawdę płacimy na tego durnia? A potem wybuchają śmiechem - takim mocnym, tak szczerym i bolesnym, że aż torty zaczynają klaskać, reklamówki mdleją, a chipsy śmieją się same z siebie. Bo groteska jest tak wielka, że aż pęka w szwach, a prawda tak tłusta, że nie da się jej zmieścić w żadnym koszyku.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ślicznie.     Rozumiem. A dla mnie to nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa. Ja też potrafiłem pleść wianki i nie tylko dla moich sympatii.
    • @Marek.zak1Nie wiem, czy dobrze sobie wyobrażam, ale zaczynam już widzieć podwójnie. :) W każdym razie - na pewno mieszka tu duch. :) 
    • ukryte kapcie bose stopy na mrozie
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...