Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bądź badaczem wprawnym


Rekomendowane odpowiedzi

na zielonej wyspie pośród oceanu,
gdzie koral cienisty w majestacie wzrasta,
dawnej Atlantydy ślad, który pomału
czas w niepamięć spycha wprost w ruiny miasta,
w labiryncie kruchym, że dotkniesz i w piachy,
pochwały przeszłości oprzeć nie ma na czym,

stąd poezji mocą badać, weny wzlotem,
ciętym słowotokiem spod gruzów wynosić,
gdzie od tysiącleci myśli ryte złotem
ciemność przetrzymały i jak kamień z procy
suną nad poziomy, wiatrów prąd zrywając,
wodzie zaś wymierną stają antyfalą,

choć wyspa daleko i zapachu roślin
tyleż co po nocy oddech świtu równy,
wyobraźni miarą przebyć raf rozrosłych
wokół tajemnicy – nie ma takiej ujmy,
którą by poeta uniósł przed gapiami,
że w ułudzie sterczy, czuły na omamy,

może na każdego spaść jak piorun z nieba,
które czyste w oku, lecz w myśli pochmurne,
sadzi błyskawicą i deszczem zalewa
Atlantydy czar co włazi zewsząd, szturmem
bierze wprawny w sterze, jako cenny kryształ,
póki jest, tę chwilę dobrze wykorzystaj.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Panie Witoldzie!
Wiersz piękny. Każdy człowiek, nie tylko poeta, powinien rozbudzać swoją wyobraźnią. Ta mityczna Atlantyda, kraina szczęśliwa, powinna być inspiracją do poszukiwania owych złotych myśli, które gdzieś w mrokach historii są zapisane. To tylko od nas zależy czy będziemy czynni, czy bierni w kształtowaniu naszych osobowości. Jak Feniks z popiołu, tak intelektualna Atlantyda może odrodzić się w nas na nowo. Uzależnione jest to tylko od naszych chęci, zapału... i odrobiny talentu. A Pan go ma.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...