Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na zielonej wyspie pośród oceanu,
gdzie koral cienisty w majestacie wzrasta,
dawnej Atlantydy ślad, który pomału
czas w niepamięć spycha wprost w ruiny miasta,
w labiryncie kruchym, że dotkniesz i w piachy,
pochwały przeszłości oprzeć nie ma na czym,

stąd poezji mocą badać, weny wzlotem,
ciętym słowotokiem spod gruzów wynosić,
gdzie od tysiącleci myśli ryte złotem
ciemność przetrzymały i jak kamień z procy
suną nad poziomy, wiatrów prąd zrywając,
wodzie zaś wymierną stają antyfalą,

choć wyspa daleko i zapachu roślin
tyleż co po nocy oddech świtu równy,
wyobraźni miarą przebyć raf rozrosłych
wokół tajemnicy – nie ma takiej ujmy,
którą by poeta uniósł przed gapiami,
że w ułudzie sterczy, czuły na omamy,

może na każdego spaść jak piorun z nieba,
które czyste w oku, lecz w myśli pochmurne,
sadzi błyskawicą i deszczem zalewa
Atlantydy czar co włazi zewsząd, szturmem
bierze wprawny w sterze, jako cenny kryształ,
póki jest, tę chwilę dobrze wykorzystaj.

Opublikowano

Panie Witoldzie!
Wiersz piękny. Każdy człowiek, nie tylko poeta, powinien rozbudzać swoją wyobraźnią. Ta mityczna Atlantyda, kraina szczęśliwa, powinna być inspiracją do poszukiwania owych złotych myśli, które gdzieś w mrokach historii są zapisane. To tylko od nas zależy czy będziemy czynni, czy bierni w kształtowaniu naszych osobowości. Jak Feniks z popiołu, tak intelektualna Atlantyda może odrodzić się w nas na nowo. Uzależnione jest to tylko od naszych chęci, zapału... i odrobiny talentu. A Pan go ma.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija stałaś tam, stojąc w słońcu. a wiatr rozwiewał ci włosy. to było wtedy, kiedy o wieczorze liliowe zapalały si,e obłoki, w którymś lipcowym dniu gorącego lata, w którejś znojnej godzinie podwieczornego skwaru...
    • @Nata_Kruk

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       A ja Ciebie i Twoje komentarze :)
    • głody ciebie tworzą omamy lśnienia podbite hormonami  puste przebiegi  złe noce alkoholicznej zorzy    poprzez łzy  widzę niewiele  dłońmi mogą sięgnąć jedynie  już wilgotniej małej  i rozlewać zimne orgazmy    noszę smutne ciało  przeniknięte tęsknotą  z pragnienia zatracam     siebie           
    • ...A potem wiła się z bólu...                     Prosiła by więcej już nie...     Krzyczała, błagała... Dwóch nogi   trzymało... Kolejny sposobił się...   Ksiądz modlił się w kościele za   wiarę i ojczyznę miłą...                            I jedyne co było słychać w parku,   to jak dzwony głośno biły...                  Policja gnała na sygnale by kraj oczyszczać z przemocy , a ja.      gapiąc się w okno, myślałem, jak    miło by było powłóczyć się wśród drzew nocą...                                                                                                                          Gdy wreszcie została sama.     ogarnęła się, jak to dziewczyna...      Stringi podniosła.., włosy.       poprawiła.., i powlokła się z.       zawstydzoną miną...                                                                                                         Wieczorami, gdy chłostam wódę,   przychodzi, częstuje się...                     I płacze.., naprawdę                       nieapetycznie.., i opowiada.., ze   szczegółami..,i pyta,czy wierzę jej. Jest wtedy taka dumna.., i taka nieszczęśliwa...                                         Ja kiwam głową ze zrozumieniem, z ubolewaniem.., polewam.., mrucząc - bywa...                                                                                                                A ksiądz wciąż modli się w.     kościele za wiarę i ojczyznę                   I policja wciąż gna na sygnale, by kraj oczyszczać z przemocy...        A ja, gapiąc się na nią, myślę - jak miło by było być z nią w parku nocą...
    • @Arsis Pamiętam to drzewo z poprzedniego wcielania, nadal rośnie mimo rany w korze...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...