Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez tytułu

Krzysiu Poręba
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Krzysiu Poręba

Krzysiu Poręba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

rózni ludzie, różne odczucia. Ja uważam, że jest to piękne i pięknie jest to oddać tak po prostu, bo przecież tak to właśnie w życiu się dzieje. Nie chodzi o sam poziom 'wiersza', jego złożoność, pomysł i takie tam, a o samo dostrzeżenie czegoś jak najbardziej zwykłego, a tak pięknego. Hej! pozdrówka

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

hm nie chcę się wdawać w dyskusję, ale mimo wszytsko polemizowałabym z Panskim zdaniem. Czasem piękne rzeczy wymagają równie pięknego oddania, zarówno w formie jak i stylu, nie chodzi o jakieś szcególne zabiegi czy wykwintne metafory, jednak , powtórzę się, piękno wymaga pięknego oddania, prznajmniej w moim odczuciu.

Pozdrawiam i życzę przychylnych opinii

Agnes

Krzysiu Poręba

Krzysiu Poręba

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

w moim odczuciu to można piękno oddać pięknie, i można też zwyczajnie. Najważniejsze to jest DOSTRZEC (tak to się pisze?...). I ten, co ja to chciałem, aha, nie uważam żeby mój wierszyk był brzydki:) Ktoś powiedział kiedyś: najtrudniejsza ze sztuk - sztuka prostoty. Hejka:)

Mirosław_Serocki

Mirosław_Serocki

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Prosto nie znaczy "prosto", a to znowu nie znaczy, że prosto jest napisać "prosto" o zwykłych rzeczach.
A gdyby chociaż od tego zacząć?

dwoje obcych ludzi
na zatłoczonej ulicy
łowią spojrzenia
dostrzegają
świat wbrew i na przekór
pozostaje piękny

Albo jakoś tak. Starałem się oprzeć na słowach już użytych, ale można dalej pokombinować.
Zing Zeng

Zing Zeng

Opublikowano
Opublikowano

ja tam uważam, że lepszy był ten wiersz w pierwotnej formie, bez żadnych naiwnych, niepotrzebnych udziwnień. Kto w ogóle mówił, że oni łowią spojrzenia? Po prostu ludzie idą ulicą i stało się. Ładny wierszyk.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...