Niepokoje

[Anna_Myszkin]

Choć zapadły się gwiazdy pod niebo,
A rogalik połknęła chmura,
I tak myśli kładą się cieniem
Kruka, co stroszy pióra.

Zalegają na skraju poduszki
I wlewają ołów do ucha.
Przygrywając tętnu na bębnach,
Każą się w siebie wsłuchać.

Koncert życzeń ginie w tam-tamach,
Już nie tyka zegar miarowo.
Gęstą krew pompują nierówno
Cienie, co rządzą głową.



Nie odpłyną z kotwicą we mnie,
Nie odlecą nieopatrzone,
Nie zamilkną niewysłuchane,
Nie odejdą nieukojone.