Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bajka o błocie


Rekomendowane odpowiedzi

Dlaczego bez żartów? Dlaczego bez satyry? Dlaczego więc bez żartów, bez satyry, bez ironii ma się obchodzić poezja? Owszem, ten portal kipi kiepskimi żartami i żenującą ironią, ale od czasu do czasu da się coś wyłuskać. Jest to trzecia rzecz (pośród dziesiątek) tego rodzaju, która w przeciągu miesiąca zwróciła moją uwagę. Wcale nie mówię, że te trzy (ostatnio wyłuskane przeze mnie rzeczy) są jakąś rewelacją powodującą (z zachwytu) zawrót głowy, ale to są rzeczy godne uwagi. A, co do tej jednej konkretnej powyżej rzeczy, to można powiedzieć, że tytuł tego słowa, tej rzeczy, tego utworu, a właściwie tego potwora, odchamia to słowo. No i rzecz cała wyszła całkiem zgrabna, nawet jeżeli oficjalnie nie ma takiego słowa, Bo też wcale tu nie chodzi o jakiś pusty śmiech, tylko o …, kto wie czy nawet nie o zadumę nad stanem polskiego języka, a przynajmniej o języka możliwości. A więc chodzi o możliwości człowieka, które są bez mała nieograniczone, oczywiście jeżeli tylko człowiek ku temu jest uzdolniony. A nie mam wątpliwości, że autor ma talent i ma swoiste poczucie humoru; wie co mówi, bo zwraca uwagę na to, co mówi, co słowa znaczą. No i czyż nie lepiej w ten zabawny sposób przedstawiać mało zabawne słowa. Ale to jest, jak już mówiłem swego rodzaju sztuka, zaiste nie wszystkim (piszącym) dana i nie wszystkim (czytającym) odgadniona.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
    • Kwiatuszku, dziękuję za wizytę i czytanie. Miło mi spotkać się z Twoim czytelniczym uznaniem.     Pozdrawiam serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...