feniks

[suindra]

Zrzucony w otchłań
wspomnień i zwątpienia
skopany przez własne słowa
o przyjaciołach nie wspomnę
pozostawiony na śmierć
bez cierpienia według teorii Darwina
bo miłość mnie zabiła wszyscy
odepchnęli mą wyciągniętą dłoń
tylko On pozostał i schwyciwszy
dał siłę Swego miłosierdzia.
teraz wstaję by nie zasnąć
idę by nie zapomnieć
jak feniks z popiołu pamiętam
przyjaciół i wrogów.

[MARIUSZ RAKOSKI]

"Jak feniks z popiołu pamiętam przyjaciół i wrogów" - tylko to.


Pozdrawiam

Mario :::)

[suindra]

Bo tylko na tym mi zależało to moja refleksja reszta to opis...

[Baba_Izba]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poradzę Ci; mnie kiedyś też ktoś na forum w ten sposób pomógł.
Po napisaniu wiersza, zwłaszcza jeśli piszesz go w napiętym stanie emocjonalnym,
dobrze jest odłożyc go na jakiś czas, potem uważnie przeczytać, poprawić co razi
lub wydaje sie niedopracowane, potem znowu odłożyć i za jakiś czas ponownie przeanalizować. Warto! Więcej się wtedy widzi.
Można bez szkody dla treści, z zyskiem dla formy pozbyć się słów zbyt patetycznych
"otchłań wspomnień", zmniejszyć ilość zaimków osobowych ("mnie", "mą", "On", "Swego"),
"pozostawiony na śmierć
bez cierpienia według teorii Darwina" - coś mi tu w rozumowaniu "nie gra"!
Są tez w wierszu dobre wyjątki, całość wymaga według mnie poprawy.
Serdecznie pozdrawiam
- baba