Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sztylet

Everett1992
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Everett1992

Everett1992

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wyblakłe miejsce przez wszystkich poznane
Statycznie stoi czekając lepszego.
Dla wielu jako zwykłe postrzegane
Dla wielu, lecz na pewno nie dla niego.
Sztylet dobywa, żeby zadać ranę,
Przeciąć gęstą chmurę miejsca pustego,

Rozlać krew czystą, napełnić powieki
Ludu, co w czerni i bieli przez wieki.

Widzi wyżej, ponad cieniem szarości,
Okiem sprawnym, młodym, z iskrą nadziei.
Trudzi tnąc obłok, jednak powinności
Nie rzuca - jak wygra, będą widzieli,
Wypełnią się blaskami szlachetności,
Zobaczą wreszcie jak widzą anieli.

Już pierwsze krople na ziemi gorące,
Świeże i zawzięte, jasno błyszczące.

Nie z cebra deszcze dzisiejszej godziny,
Jednak wyraźne, na głowy spadają
Deszcze z płonącej stworzone tkaniny,
Choć zdziwienie, gdy ludzi spotykają.
To jakby parzyć wrzątkiem manekiny,
Co dotyku, ni gorąca nie znają.

Bez żadnej reakcji, bez krzywdy znamion
Pierwsza mżawka nie tknęła twardych ramion.

Nie wierzy swym oczom młodzian zmęczony,
Widzi jedynie, że ostrza zbyt małe.
Wyciąga miecz i zaczyna niezrażony,
A towarzyszą mu myśli zuchwałe.
W końcu dostrzega swój obraz wyśniony.
„Kruszy się chmura, deszcze złota trwałe!”

Zajęło mu lata wnętrza rozdarcie.
Szczęśliwy, bo wygrał życiowe starcie.

Teraz tylko oglądać, oczekiwać,
Zajmie chwilkę nim dolecą do dołu.
Tęczowe promienie będą owijać
Ich serca niczym skrzydlate sokoły.
Zmierzchowe niebo poczęło przemijać,
Nastał moment, by zdmuchnąć popioły,

Zaznać ulewy jakiej nigdy ziemia
Nie znała za żadnego pokolenia.

Obraz tragiczny, nie może zrozumieć,
Jak krew i złoto przepływa przez dusze.
Mija każdego, który w wielkim tłumie,
Nikt kroku nie zmienił, głową nie ruszył.
Żaden go nawet posłyszeć nie umie,
Dotknąć tych kropli, po które wyruszył.

Tak pragnął obdarzyć człowieka darami,
Płynnym światłem, wschodzącymi drogami
I został samotny, przysiadł na chmurze,
Ulewy minęły, prób nie powtórzył.

Później umarł radosny w pewnym względzie,
Bo znikną obrazy nijakie, blade.
Nie będzie już musiał oglądać wszędzie
Jak iskra serca na błoto opada.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Polityk u lekarza

      Przez Migrena · Opublikowano

      Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • Jacek_Suchowicz
      Wiesz

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • Jacek_Suchowicz
      Rozedrgane

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • Jacek_Suchowicz
      jak kasztany

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • andrew
      Gdy ojciec był pijany

      Przez andrew · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...