przyjaciel

[Oluśka]

Zbratałam się z własnym cieniem.
Chodzę teraz za nim
w poszarzałym płaszczu
i czarnym parasolem w reku.

Zawładnął całą ma duszą.
uwiódł moje myśli,
które pokochały
swojego przewodnika.

Jesteśmy razem - ja i on.
Jest taki smutny w tym
czarnym, mokrym płaszczu.

Nie potrafię już żyć bez niego.

[Karolina Walczyńska]

Mam wrażenie niedosytu. Zakończenie jest oderwaną cześcią jakiejś mysli. Sądze, że warto się jeszcze zastanowić nad przekazem:)