Poeta

[Dama Kameliowa]

Co tu robisz poeto,
na ruinach życia stojąc
Co myślisz patrząc w dal
na ostatnie konwulsje minionej pory

Czy chcesz tak jak oni?
Czy może chcesz usypać mogiłę
O której wspomni wiatr sunąc po jej krzyżu?
Chciałeś być wielkim, wzlecieć
ponad nocy płaszcz, a jesteś
tutaj, jeno maluczki człowiek
na ruinie własnego życia

Posłuchaj ciszy jak woła z daleka
Tego płaczu niewieściego
Wyrawnego z tej piersi perłowej
Czy słyszysz ten lament?
Tak to żal, przelana krew
To samotność
Czy ją widzisz?
Stoi tuż obok, wyciągnij tylko dłoń

Poczuj poeto tę samotność,
Która żyć bez ciebie nie potrafi
Dlaczego składasz bijące jeszcze pióro
tam gdzie leżą inni?
Nie tu przyszła samotność,
Ona pokazuje na Ciebie
Dotknij jej, jest twoja...

[bazyl_prost]

tragicznie zaraza smutkiem beznadziei, ten wiersz

[Gryf]

Samotność serce dotknęła swym ostrzem,
Zraniła piekną delkatną duszę.
Zapłakał rzewnie nad swoim losem,
Teraz na wieki trwać tutaj muszę.

O nie poeto! To nie dla Ciebie!
Tyś swoim piórem drogę wyznaczył.
Wiedzie ku niebu, tam znajdziesz siebie,
Grzechy miłości los ci wybaczył.

Ruiny życia kwieciem porosną,
Ty wyjdziesz na łąkę poezji wolności.
Dla ciebie uczucia nowe wyrosną,
Poczujesz dotyk spragnionej radości.

Aniu dla Twego dobrego serduszka...

[Łukasz Michał K.]

zapachniało mi wierszem "W WARSZAWIE" Miłosza...czyżbyś się na nim wzorowała ? ;)

[Dama Kameliowa]

tylko początek

[bazyl_prost]

może tylko początek ,wolę nie wnikać, zdrowej wiosny