Świt

[Gryf]

Świt swoim chłodnym, obcym powietrzem,
Przywitał smutek przegranej nadziei.
Słońce powoli wschodzi nie dla mnie,
Ciemności rozpaczy już nie wybieli.

Czarnym całunem duszę okryła,
Wolę do walki podstępem zabrała.
Myślałem, że wolnym jestem człowiekiem,
Prawda poznana bardzo bolała.

Bronić jedności przed krzywdą chciałem,
Dla niej redutę solidną wzniosłem.
Potężnym murem ją otoczyłem,
Jeszcze przed bitwą klęskę poniosłem.

Słońce nie świeci już blaskiem wiary,
Niesprawiedliwość go przesłoniła.
Niebo rozdarła swą błyskawicą,
Z potopu zdrady się wyłoniła.

[Ela_Ale]

Co dziś taki smutny, wyjątkowo liryczny ale...ładny. Rytm świetny, błędów brak, a Tobie skrzydła jakby opadły. To tylko z treści wniosek. Wiem, że niekoniecznie z rzeczywistości, ale chyba czuję, że jedno skrzydełko troszkę puściło. Nie jest tak źle, a jeśli, to obok Ciebie. Puść drania przodem, niech znika. Pozdrawiam ciepło. Elka.

[Łukasz Michał K.]

no tak świt przynosi dla wielu słońce, a nie myśli o tych którzy cierpią...a może świt jest i dla tych i dla tych ? Wygranym niesie piękno wspomnień, a przegranym nadzieję. Wyczułem prawdę w tym utworze. Pozdrawiam

[Ela_Ale]

Przesyłam Ci prosty wierszyk, trochę klepany, ale szczery, ku polepszeniu nastroju. E.

[Gryf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Łukaszu, mam tylko nadzieję, że ten następny po nim świt będzie już lepszy...
Pozdrawiam.

[Gryf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki Elu za ten wierszyk, powiem Ci że wcale nie jest taki klepany...
Resztę dopowiadam u Ciebie.
Pozdrowionka.