Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kalendarzy nie lubię
zwłaszcza tych ładnych
i na błyszczącym papierze
dat w nich coraz więcej
przewiązanych smutkiem

coraz ciaśniej wokoło
w tramwaju
w przedszkolu
i o miejsce w kolejce po pomoc
jednak jakoś pusto
przy boku w jadalni

i sztućców coraz więcej
matowieją z tęsknoty
w witrynie serwis do kawy
ziewa z nudów
a ulubionej filiżance odpadło uszko

datomierz
ze szlachetnej porcelany
kuleje

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem; niby coś tu jest, ale od tramwaju/a do jadalni wskoczyłeś/aś pośpiechem takim - nie czuję klimatu, nie wiem, co tak wyjątkowego i godnego uwagi (jak peel nie lubi) jest w jakiś datomierzach ściennych i kalendarzach - tam są przepisy na placek? nie; niestety.
pozdrawiam
kasia :)
Opublikowano

datomierz
ze szlachetnej porcelany
kuleje

Ładna puenta.
Starzejąca się wraz z nami rzeczywistość, piękno pokrywające się stopniowo kurzem ( jednak niepowtarzalne w przeciwieństwie do tu i teraz, na "błyszczącym papierze" ), zwalniający, kulejący czas - rytm coraz bardziej jesiennych dni...

Opublikowano

PeeL opisuje nienawiść do wszelkich rzeczy, które mają mierzyć upływający czas, jednocześnie obserwując to z perspektywy jakby samotnego wśród samotnych (zawsze mi to przychodzi do głowy gdy mowa o jakichś kolejkach itd.), widząc rozrastający się szczep ludzki. W ogóle ten wiersz taki samotny, i zmierzony. Bardzo fajno.
Pozdrawiam.

Opublikowano

tak - samotność to straszna rzecz- zwłaszcza z perspektywy starzejących się ludzi- serdecznie wam dziękuję za komentarz i pozdrawiam

kasiu- wydaje mi się że jesteś jeszcze b. młodą osobą i stąd nie rozumiesz o co mi chodziło- dziękuję za szczerość
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to kwestia receptorów, jeśli mam być szczera ;)

kurcze; teraz mi głupio, że tylko mnie nie rusza, ale nie i już - ja się inaczej nakręcam w klimacie. nie czuję tego tramwaju/kolejek/itp; mam wrażenie, że my przemijamy, ale rzeczywistość pędzi, nie oglądając się na ludków - kwestia puzderek/pamiątek, a te Twoje nie trącają patyną, nie wprowadzają (przynajmniej mnie) w nastrój, coś tam powyliczałeś i tyle :)
pozdrawiam
kasia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA Jego największą siłą jest obrazowość i wiele słów prawdy o moim życiu @Berenika97 Choćbym nie wiem jak bardzo starał się wyjść z grobowca swojego życia to i tak zawsze grzebie mnie on jeszcze bardziej i niżej pod ziemią. Mieszkanie jest moim mauzoleum, które nie zapewnia mi spokoju ale zarazem jest jedynym miejscem w którym czuję się bezpiecznie. Dziękuję za komentarz. @Christine Niestety nie dane mi jest pisać pozytywnej poezji a jedynie wiersze takie jak powyższy. Czasami zastanawiam się czy kiedyś udałoby mi się napisać coś co nie przerażałoby ani nie dołowało czytelnika.  A potem piszę i tak jedynie o bólu i depresji. Dziękuję za komentarz.
    • @Simon Tracy Piękny, aż dostałam ciarki

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      I to "ostre zapalanie duszy" — wyjątkowo zapada w pamięć
    • @klaks ale cudowny

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Gosława  Apetycznie połączony Taniec życia i śmierci w Twoim wierszu. Świetnie się czyta. Swoją drogą flaki podawane w wykwintnych restauracjach zdobyły sobie uznanie.
    • @Leszczym To, co opisujesz, to przecież podwójna pułapka: najpierw dwadzieścia lat walki z winą realną (lub uznawaną za realną), a potem kolejne dwadzieścia z winą... nieuzasadnioną? Wyimaginowaną? A może właśnie z tym, że zmarnowało się poprzednie dwadzieścia lat na zmaganie się z czymś, co "nie istniało"? Jest w tym coś z Kafki – człowiek skazany na proces, którego powody okazują się iluzoryczne, ale cierpienie jak najbardziej rzeczywiste. Bo przecież te czterdzieści lat życia, niezależnie od "obiektywnego" statusu plamy, zostały przeżyte w określony sposób, ukształtowały tożsamość, relacje, wybory. Masz rację, że to pojęcia, które "nakłaniają" – do autorefleksji, do pytań o to, co nas więzi, co uznajemy za swoje przewinienia i dlaczego.   A propos dużej plamy. Właśnie przeczytałam kryminał White Loreth Anne "Dziennik mojej siostry", w którym dwóch nastolatków wmówiło trzeciemu, iż dokonał zbrodni pod wpływem alkoholu i grzybków. A oni, jako dobrzy przyjaciele, pozbyli się zwłok. Oczywiście to nie była jego zbrodnia, ale przez 47 lat żył z tą plamą, żył w zawieszeniu, z alkoholem i wyrzutami sumienia. Ale gdy ktoś zasugerował, że został oszukany i zmarnował tyle lat życia -  popełnił samobójstwo (też był na haju) . Zastanawiałam się nad psychologicznym uzasadnieniem takiej reakcji. Pozdrawiam.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...