Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
On prószy śniegiem jak wełną
i szron rozsypuje jak popiół.


mojej matki która
cierpi na ziemi do twych
objęć miłosierdzia

niech ciebie nie pochłania rak

udziel jej spokoju
już tutaj łaski sensu
życia twojego

nowego wejrzenia na życie
bo nie choroba warunkuje
a miłość i cierpienie w jednej

parze, muszę iść na Oddech
wpuszczane tchnienia są
czasem nie do odgadnienia

i ty czytasz słowo po słowie
z jednej strony coś głaszcze
z drugiej coś się wali i jesteśmy

całkiem goli mali

---------------------
fajnie jest!(:
Opublikowano

no jest Judytko fajnie,
ale smutno jak cholera,
czasami życie masakruje marzenia,
Twoje, moje, nasze,
i jesteśmy całkiem bezbronni,
a czy całkiem?
pozdrowienia serdeczne,
jacek.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jacku mi się wydaje, że chodzi o to,że ta
małość jest potrzebna, żebyśmy nie byli
samowystarczalni, a poza tym marzenia
ja je mam pomimo i może ta " masakra"
ma prowadzić do budowania samego siebie,
no może i smutno jak cholera- pomyśl...
nie tylko nam jest czasem smutno.
czy całkiem? czasem tak...
J. dziękuję za ślad i serdecznie (:
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Stokrotko Łucjo- dziękuję za ślad i czytanie
fajnie, że coś tam dobrze się udało,
mm..ja nie wiem czy prowadze..sama się prowadzi;)
J. serdeczne również!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomimo wcześniejszej słabszej formy to bardzo dziękuję
że zechciałaś zatrzymać się Fly- nie wiem jak Ci na imię...
mm..zastanawiam się nad tym co napisałaś, mnie się
wydaje, że zawsze warto marzyć pomimo...trudności,
moja też czasem bywa słabsza jak to u człowieczka,
tak dopisuje się czasem
J. serdecznie i cieplutko
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję Krysieńko...że wielka mówisz?
wierzę w to, choć czasem tak szybko umiera
eh..nie napiszę więcej bo zacznę smucić
J. serdecznie i cieplutko za ślad i..już chyba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 to jest piękne Aniu pisanie !!! Wzruszające. Dobre.
    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...