Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
„Ogarnął mnie smutek przed daleką drogą. Prawda, messer, że taki smutek jest czymś
naturalnym nawet wtedy, kiedy człowiek wie, że u kresu tej drogi czeka go szczęście?”


Michaił Bułhakow



droga na południe z każdym metrem wydawała się coraz bardziej
nie do pokonania; popatrz, tam daleko być może odnajdziesz spokój
odetchniesz, usiądziesz i powiesz: warto było

póki co – idziesz
jesteś każdym kamieniem, każdym ziarnkiem piasku
każdym kłębem kurzu – jesteś
mieścisz się w kropli potu, zranionej stopie

brakuje wody. daleko od celu
daleko do marzeń o pistacjach i błękicie
kochanie – wstań; chodźmy
już czas
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dawno Cię nie było i przyniosłaś z tej dalekiej podróży piękny owoc w postaci wiersza ponad miarę ;)
Wszystko dobrze: tytuł, kursywa, rekwizyty użyte w wierszu i sposób w jaki je zamknęłaś.
Warto było :)
Bardzo warto :)) Udało się pięknie.
Zabieram, gratuluję i pozdrawiam.
Opublikowano

przypomina, zastanawia
tak jak zielone światło i czerwone,
w każdej pokusie dobrze się jest zastanowić
nad dwuznacznością jej działania,
nie brać wszystkiego za dobrą monetę
to też może spowodować,
że nas rozdziobie,
wszystko w czym nie ma umiaru,
czy możemy sobie pozwolić na
następny błąd
codzień stajemy przed wyborami
i szczęście kiedy nie sami

ja tak to odczytałam
pozdrawiam

Opublikowano

same pozytywy, aż się boję coś sugerować,
ale np.
odetchniesz, usiądziesz i powiesz: warto było

usunąłbym albo odetchniesz, albo usiądziesz
oczywiście , że odetchnąć można i na stojąco
i na leżąco - tu dowiadujemy się że na siedziąco.
Dla mnie za dużo info w tak oczywistej sprawie.:)
dalej
kropla potu, zraniona stopa - czy aż tak dramatycznie z tą wędrówką ?
etc.
Pozdrawiam
Panią Martę :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



I tu bym polemizowała ;)
Wiem, że lubisz skondensowane formy, albo inaczej mówiąc szczupłe ale:
ten zabieg o którym mowa wprowadza bardzo istotną cechę - powolne tempo i spokojny nastrój oraz obraz w ruchu, a jeszcze do tego wprowadza czytelnika w odpowiedni stan skupienia stosowny do odczytania wiersza...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Agatuś
prawdopodobnie racja leży po Twojej stronie.
Ale mnie akurat takie nadgadulstwo rozprasza, a nie skupia:)
No co ja zrobię, że taki jezdem:)
Kiedyś w pełnym rynsztunku przebyłem 30 km
nogi były obolałe, ale nie zranione ....wiem, wiem
- tu jest poezja.
A tak przy okazji
przecież Ty też preferujesz lapidarność i co...?
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Agatuś
prawdopodobnie racja leży po Twojej stronie.
Ale mnie akurat takie nadgadulstwo rozprasza, a nie skupia:)
No co ja zrobię, że taki jezdem:)
Kiedyś w pełnym rynsztunku przebyłem 30 km
nogi były obolałe, ale nie zranione ....wiem, wiem
- tu jest poezja.
A tak przy okazji
przecież Ty też preferujesz lapidarność i co...?
:)

Znaczy się buty miałeś dobre i stopy twarde ;)
U kobiet bywa inaczej, nawet jeśli buty wygodne, stopy delikatniejsze ;)
Lapidarność tak - wszystko zgodnie ze stylem i gatunkiem, a rozgadanie jeśli w dobrym stylu i wprowadza pozytyw do wiersza to też na tak.
W tym przypadku jak najbardziej :))
Opublikowano

no to wtedy może tak ten wers;

mieścisz się w kropli potu, zranionej stopie, skrwawionym sercu
ale to nie dla mnie.
Co ja mogę za to, że bliscy mi są ci
co to prawili:
minimum słów, maximum treści.
I tak mi już zwapniało.

Pozdrawiam
a Panią z Jawora przepraszam za bzdurny dyskurs
wywołany przeze mnie:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...