Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Test na przejście z ciemni do raju


Rekomendowane odpowiedzi

Dzięki poezji świat większy
o myśli człowieka. Zastanowienie.
Po nich o ich chęciach, razem
z wołaniem o w niej tkwienie.

Zaś z niemocy słów
świat się kurczy.
Wtedy pragnie dotykać
nieznanego nieba.

Trudno niepoznanym nazwać co się wie,
jak jest wielkie, gdy bywa poza.
Obłuda.

...i oczywiście zawsze jest wyjście,
skoro było wejście...


Tu bez poezji sens, jak życie
rwie się, za sprawą tej świadomości,
że z braku jej przyjdzie mu kuleć.

Co może dać okiełznanie skrzydeł
w lataniu rozsmakowane
lub w dryfowaniu na swoim ukochanym,
nie pojmanym przez rutynę gruncie.

To?
Bojaźń,
przyzwyczajenie,
czy przeznaczenie - pozostanie w sobie ulec.


pamięci przeszkodom

bo jestem żyję
chodzę biegam
latam się unosząc
nad bezradnym dnem
mówię śpiewam
i do siebie klnę

że codzień się skłaniam
ku zboczom narowistym
przy pieniących potokach
w których obmywają się
przemarznięte dłonie
i zimnokrwiste też

a jestem kobietą
z poszarpanym szkarłatem
co pragnie na twojej bieli
rozłożyć się by spocząć

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Język tego utworu jest tak pokraczny, że wyglada to na zamierzony efekt (nie sądzę). Bezsens goni bezsens. Ale ponieważ autorka pisząc wyjaśnienie pod wierszem buduje zdanie poprawnie, sadzę, że napisała to, co napisała z pełną świadomoscią. Gorzej, że bezkrytycznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bezsens goni bezsens, jak pani określiła, to rzeczywistość nie tylko w poezji.
Co do pokraczności języka czy ..., bezkrytycznie, o swoim wypowiedzieć się,
to zbyt trudne. Chociaż wolę język niekiedy pokraczny, a wyrażający i spójny z myślami, niż przeliryzowany,uciekający i odbiegający faktycznie w utworze od sensu. Mnie to lepiej zrozumieć.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czy jeżeli coś jest jak jest, to zawsze ma być zabawne, Beo?
Skąd pomysł o porównywaniu?
Po przeczytaniu wierszy i zawarciu w swoim przemyśleń, niekoniecznie
zależnych(?)

ok,
pastisze bywają bardzo udane, kpina w literaturze jest powszechnie akceptowana.
a to jest kawał nieszczęścia.

popraw się.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czy jeżeli coś jest jak jest, to zawsze ma być zabawne, Beo?
Skąd pomysł o porównywaniu?
Po przeczytaniu wierszy i zawarciu w swoim przemyśleń, niekoniecznie
zależnych(?)

ok,
pastisze bywają bardzo udane, kpina w literaturze jest powszechnie akceptowana.
a to jest kawał nieszczęścia.

popraw się.

Ok
Już to przełknęłam, jeśli to tak można nazwać ;)
zdarza się widzieć gorsze nieszczęścia nie dalej niż metr,
bynajmniej nie jest to powód do powtórzeń.
Do poprawy raczej średnio motywujący, z mojego patrzenia.
Może byc coś w utworze dobijające dla czytelnika,
ale nie musi, to kwestia nastawienia.
Pastiszów i kpin wokół jest aż na codzień w nadmiarze
więc dobry pastisz pastiszów dla mistrzowskiego pióra.
Wg mnie to tak.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

witaj FLY i nie wiesz za co masz minusy, ja wiem iż znam się na analizie wierszy
Mam pytanie, co z tego wiersza wynika możesz mi powiedzieć nie wnikam w gramatykę, jak pisałaś wiersz dla czytelnika, co on ma z niego wynieść jakie myśli, jaki sens , co ma go zaciekawić , nad czym ma myśleć. Proszę o odpowiedź.

Jestem nawet gotowy wstawić Ci plus jak odpowiesz i uzasadnisz

szacuneczek

be

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Na każdy komentarz odpowiadam, jak mogę i na ile moja cierpliwość
jest w stanie wytrzymać pytania i refleksje z podtekstem komentarskim o kulturze osobistej, traktującej z góry "w kategorii rozkraczenia" itp.
:)))
Bestio,
Co do moich motto to tak:
Moje utworki poszukują w sobie szukania odpowiedzi
i próbę zrozumienia dla szukania tej odpowiedzi,
na pytanie jaki jest mój powód pisania.
Porównuję to do powodu pisania przez autorów wyróżnionych utworów
i nie tylko wyróżnionych.
:)))

Niektóre wyróżnione wiersze, również można nazwać,
pokracznymi ze względu na język jakim są napisane, a zarazem odbiegający od uznanego za piękny i liryczny. Natomiast cechuje je pewna 'nie pokraczna' otwartość myśli,
a raczej dążenie do wytłumaczenia - takich ważnych spraw życiowych,
jak zaniechanie..., bądź chęć kontynuacji i kontynuacja.

I tutaj...
Może błędem jest porównywanie siebie i nawzajem w jednym świetle,
bo każdy jest fenomenem własnego ego.
:))

W wierszach konkursowych i nie tylko, jest moim zdaniem ta nurtująca
'wspólna łącząca' je cecha,
jaka zawiera się w zagadnieniach (o teorii rozważań) z zacytowanej poniżej
"Książeczki o człowieku" Romana Ingardena.

Człowiek i czas,
dążenie do prawdy przez ''co teraz jest rzeczywiście przeszłe''
"co jest teraz z przeszłego jest teraz"
oraz
co z teraz jest przyszłe,
jaki w tym jest byt autonomiczny,
jaką wartość tego bytu teraz czegoś można porównać
do czegoś co było i na tej podstawie do tego, co z będzie jest już dzisiaj,
a zatem jesłi coś jest dzisiaj to, czy już może mieć tę wartość przyszłą.

czyli z koncepcji myśli opartych na:
in actu
in actu esse
in actu fuisse

Moje tworki również to zawierają, nie przez rozkraczenie języka,
ale przez ostentacyjność dążenia do otwartego myślenia,

dzięki otwarciu się myśli innych tutaj utworów
dzięki poezji
dzięki poezji dzisiaj
dzięki poezji jutra z dzisiaj
:)))
jaką część zagwarantować z dzisiejszej wartości poezji, aby miała z niej tę część wartość jutrzejsza.

Tego sprecyzowania nie ma dokładnie w moich wersach, tak samo jak w wersach wyróżnionych,:)) ale pomiędzy wersami tkwi ten sam problem jeszcze immanentnie.
Dotyczy to również komentarzy nawet tych wylewnych na odpowiedź komentatora
jak i autora.

Chciałabym, aby z tego komentarza było coś zrozumiałe...
i nie wiem, jak sobie to zapewnić :))))))

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie dostrzegam, żeby autorka sugerowała jakiekolwiek porównanie do wierszy konkursowych, bo wyraźnie podkreśla, że dedykuje go wszystkim, którzy z konkursem byli związani i taką formę dedykacji odbieram jako chęć obdarowania swoją twórczością samego konkursu.
Nigdy też nie ośmieliłbym się sformułować takiej karkołomnej i bestia-lskiej tezy, że "ja wiem iż znam się na analizie wierszy". Każdy ma własny sposób na wyrażanie uczuć i myśli, który niekoniecznie musi podobać się "ekspertom" z np. Zetki. Ogólnie wygląda na to, że nic się nie zmieniło w stajni Augiasza, a grono "jurorów i ekspertów" ma się dobrze, a nawet lepiej. Co wolno Jowiszowi, tego nie wolno wołowi. Niechaj świnia nie poucza Minerwy, bo świnia jest zawsze świnią, nawet jak ma złote siodło. "Każdemu wolno śpiewać" więc zanuciłem swoją melodyjkę. Zaś wracając do wiersza, Eliko, to ten z przejściem z ciemni do raju trochę niejasny i chaotyczny. Można go różnie interpretować. Pocieszę Cię, że gorsze tu czytałem... hahaha a Twoje strofy z niego:
"Trudno niepoznanym nazwać co się wie,
jak jest wielkie, gdy bywa poza.
Obłuda", pasują jak ulał na zimny prysznic dla "wielkich tuzów" orgowej zetki.
Natomiast drugi czytałem już z większym zainteresowaniem i ten jest naprawdę niezły... ujął mnie szczególnie ten "poszarpany szkarłat kobiety." Podsumowując mój komentarz udam, że pierwszego nie czytałem i zapunktuje na drugi i Twoją dedykację, która była poparta szczerym odruchem. Pozdrawiam Cię, nocny motylu szukający światła. :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • - To zapał; za to kota złap. - Azot?                     Kota but, tu bat - 'ok.            Azo, kot i kogut tu. Go... kito - koza.                Natala; kotku, tu kto kala tan?    
    • Stojąc nad spokojną wodą, spoglądamy w kierunku oddalających się deszczowych chmur, gdy za nami zachodzi słońce następnego dnia mozołu nad życiem doczesnym.   Widzimy tęczę poniżej waniliowo brunatnych spodów chmur oświetlanych jakimś dziwnym złotym blaskiem zza pleców, na tle granatowego nieba.   Wszystko wydaje się zalane jakby ciepłem i światłością, kontrastem tego co było i co nastąpi.   Tego, czego tak poszukujemy wędrując pomiędzy barwami życia.   Właśnie tak patrząc i szukając opadamy już z sił, skalani bezradnością.   Prawdę mówiąc ileż można się katować i mordować by tę syzyfową pracę doprowadzić do końca i poczuć, że znowu trzeba będzie zacząć   Zacząć następny dzień, obładowany kolejnym ciężarem. Ciężarem bezskutecznych prób wzajemnego zrozumienia. Ciężarem bezskutecznych prób wypowiedzenia tego, co leży na sercu. Jedno i drugie nigdy nie zostało ustanowione, ni usłyszane.   Może byłoby lekko po prostu udawać, wypić razem kawę czy herbatę. Rytualnie odmówić pacierz przed zbawicielami samotności Rytualnie wejść do łóżka i odbyć cowieczorne bębnienie ciał   Może byłoby ani to lekko, ani to ciężko zacząć studia z przykazania matki i ojca. Popołudniami zasiąść przy tytule magistra nad telewizyjnymi bujdami posolonymi zawiłościami z zaskoczeniami. Popołudniami zasiąść przy szachach i łamigłówkach z nadzieją, że uznanie innych da nam moc władcy Eterni.   Może byłoby pikantnie zjeść trochę boczku, karkóweczkę; przyjarać wielbłądkiem lub pobawić się z Marysią. Cmoknąć wujka Janusza czerwonymi, niespełnionymi od namiętności ustami Grażynki. Cmoknąć obrazek Jezuska, który powędrował do zeszytu 10-latka podczas noworocznej kolędy.   Nie mówmy o bólu, to takie passe.. teraz mówimy już wprost o chorobach i niedoli. O demencji starości, gdy człowiek nie może zapomnieć o tym, jak będąc dzieckiem robił w majtki O demencji starości, gdy człowiek nie może przypomnieć sobie o tym, jak będąc w kwiecie wieku bawił się drogimi zabawkami   Gadane, gadane, gadane całe życie przerobione.   Może najmniej myśleć musi ten, który myśleć nie musi.. oczywiste Może najmniej spożywać musi ten, który spożywać nie musi.. oczywiste Może najmniej cierpieć musi ten, który cierpień nie rozumie no cóż, chyba nie trafiłem tutaj z sensem i z rytmu wybiłem tę pieśń. Praca nie jest pracą dla kogoś, kto się jej wyuczył i wykonuje ją bez zastanowienia Umysł przydymiony nie przejmuje się konsekwencjami nieprawidłowości, w które wpadł a jazda na ostro przypomina co najwyżej bieganie dzikiego wieprza po zagrodzie.   Nie ma ciężarów i nie jest lekko właściwie wszystko jest w stanie nieważkości; grawitacja bawi się udając istnienie. Względne, bowiem cóż istnieje?   Szczęśliwy ten, który nie wie czym jest szczęście. Radosny ten, który nie wie, czym jest radość. Przejrzał ten, który nigdy niczego nie widział. Mądry ten, który nie wie, czym jest wiedza. Uznany ten, który nie wie, czym jest uznanie. Odważny ten, który nie wie, czym jest odwaga. Sprawiedliwy ten, który nie wie, czym jest sprawiedliwość. Prawdomówny ten, który nie wie, czym jest prawda. Zbawiony ten, który nie wie czym jest zbawienie. Poznał Boga ten, który nie wie kim jest Bóg. Żywy ten, który nie wie czym jest życie.   Wiara w tym, który nie wie, czym jest wiara. Nadzieja w tym, który nie wie, czym jest nadzieja.   Nie ma go ani tu, ani tam. Nie ma go ani jutro, ani dziś.   Jak wiatr przeminął już, bowiem nie ma ni czasu, ni przestrzeni. Wszystko jest tym czym jest i czym nigdy nie było.   Taka w swojej istocie jest śmierć a skoro w ogóle jest śmierć nie ma miłości.     Tak właśnie kończy się jesień zmiana jest tym, co jest stałe zmiana jaźni w nicość.   Żadne teorie nie odpowiedzą na żadne pytanie jesteśmy w kropce i nie ma wyjścia Czarna dziura - mówiąc potocznie przemieniła się w więzienie niczym czeluść cyklu życia i śmierci zabezpieczona męskim orgazmem zapieczętowana wytryskiem nasienia i wchłonięciem plemnika przez kobiece jajeczko   Chociaż w sumie.. mamy metody, by i to powstrzymać. Spirala domaciczna - spiralą wyginającego ludzkiego gatunku jest w dwóch kierunkach biegnącą. Tak właśnie jest lżej, czyż nie?   Niektórzy twierdzą, że wiemy o świecie dużo ale znajomość praw nie jest wiedzą, co najwyżej, właśnie - znajomością praw. To co się wydarzyło... to, co się wydarzy... Wszystko wyjaśni determinizm, pomimo i tak nieistotnych anomalii na poziomie kwantowym Bo któż je ogarnie?   Więc wędruj przez życie i nie daj się znieść prądom wmawianego sensu. Korzystaj ze wszystkiego, bo przecież z czego miałbyś nie korzystać, a cóż masz do stracenia? Wiatr w polu.   A na końcu? Cóż, będzie ciekawie! Bowiem.. przecież, jak to wszyscy lubimy sobie śpiewać: "wesołe jest życie staruszka". A jeśli nie masz na to wszystko ochoty? Cóż, każdy znajduje swoje drzwi, bo jak to bywa mało kto zna słowa Królowej Popu: "you will find the gate that's open even though your spirit's broken".   Skrajności. Kiedy jeszcze kochałem i myślałem, że jestem kochany miałem ksywkę na portalu o poezji SkrajSkraj   Zwiastun tego czym stanie się ta miłość która nigdy przecież miłością nie była.   Lecz teraz cieszę się bardzo, że po tej całej burzy przyszło mi poznać pierwsze słowa wypowiedziane przy założeniu świata, których treść ukryta jest w literach powyżej. Słowa, których nikomu nie zdradzę, bo czeka mnie za nie tylko zdrada.   I znam te, które wybrzmiewały wcześniej i wybrzmiewać będą już zawsze. Słowa, których nikomu nie zdradzę, bo czeka mnie za nie tylko wzajemność.
    • Raz co udał; koparka, kra, pokładu oczar.  
    • I korki załadował; zła woda - łazi... kroki.    
    • @iwonaroma Nie stosuję przykrywek, chyba, że na garnki. Tak, mi się należy tyle tylko, żeby włączyć PH, gdy już nie daję rady - i to rzeczywiście jest ironia; ironia tego wspaniałego, kochającego świata. Właściwie to już podchodzi pod sarkazm, bo przecież jak można reprezentować sobą skrajności i paradoksy, o których tutaj piszę? Pytanie retoryczne.   Ale mam plan, który pełznie, a za kilka chwil opublikuję jego kolejną cegiełkę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...