Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zawstydzone drogi milczą
lecz dusza wciąż mąci
metalowe uśmiechy
między otchłanią a błękitem

murami niemożności
zagubione miłosierdzie

pozbawione opcji kształty
nie potrafią rozśmieszać
zatańczyć
odrobiną pokory

moja wina mówisz
zwróć mi wolność
słyszysz

cholera jasna znów
wszystko muszę sam
uładzić

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz niewątpliwie zatrzymuje. Jest pełen emocji. Prawdopodobnie peel, znlazłszy się w patowej sytuacji, wścieka się na siebie samego ...przed lustrem.
No właśnie, "ten" w lustrze "wali" prawdą prosto w oczy. Nie da się przed nim usprawiedliwić. Jedyną zaletą jest to, że mozna "mu" napluć w twarz i wykrzyczeć złość. Choć to i tak spłynie po "odbiciu" jak po kaczce, jednak może przynieść chwilową ulgę, ponieważ emocje znajdą ujście.
Moim zdaniem puenta podkresla stan emocjonalny peela, a sposób wyrażenia jest jak najbardziej naturalny. Człowiek doprowadzony do stanu rozpaczy, nie jest w stanie dobierać "salonowych" słów dla wyrazenia tego, co czuje. Dziala impulsywnie jak w samoobronie. Zadaje ciosy na prawo i lewo. Gdyby Autor zastosował umiarkowanie, wiersz straciłby na autentyczności sytuacji. Ale to tylko moje zdanie.

Wiersz mi się podoba zarówno pod względem treści jak i formy.
Odnoszę wrażenie Zbyszku, że piszesz...po rostu życiem a warsztat masz coraz lepszy.
:):)
Serdecznie i ciepło -
Krysia
Opublikowano

Witaj Joanno
Potrafiłem sobie wyobrazić
rozmowę peela do lustra
o sobie :)
Ostatnia zwrotka taka
musiała być - czasem wszyscy mamy takie emocje
myśle, że łagodnie przedstawione :))

Dzięki za chociaż "może być"

Pozdrawiam Asiu Jasiu:)

Opublikowano

Witam Krysię :)
Prawda w oczy mimo emocji
boli mniej do lustra
i dodaje odrobine dystansu
to wystarczy peelowi :)
To jak ruchunek... albo rozliczenie PIT-a :)))

Emocje, te nagromadzone
trzeba jakoś rozładować
a lepiej jest nie na kimś

Serdecznie dziękuję za wgłębienie się w treść wiersza
i pochwały :))To dodaje talentu... :)

Miłego sobotniego wieczoru Krysiu :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...