Durnowate.

[Józef Bieniecki]

Durnowate to, to było,
Durnowate ponad miarę.
Że się takie urodziło,
Trzeba wszystkim nieść ofiarę.

Ofiara zaś wielka była,
Bo głupotę rozmnożyła.
I czym dalej świat umyka,
Ta ofiara bardziej dzika.

Choć głupota, to nie sędzie,
Nie wiesz też co jutro będzie.
Wiesz, że znowu coś przeoczysz,
I ponownie cię zaskoczy.

Dzień kolejny,dzień pogania,
A ty patrzysz w oczy drania.
Zaś głupota czyni cuda,
Ma posturę wielkoluda.

Pędzi w lewo,pędzi w prawo,
Zawsze wizje ma koślawą.
Na dodatek go nie boli,
Więc głupotę dwoi ,troi.

Może siądzie gdzieś na grzędzie,
Urzędnikiem w końcu będzie.
Może nawet w Sejmie, posłem,
Takim osłem -domorosłym.

Józef Bieniecki