Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki.

już tłumaczę niedoskonałości warsztatowe.

Wierszyki powstawały w różnym czasie ale zawsze od jednego kopa i w tych drobnych potknięciach jest
zapisana ta chwila, są przez to, dla autora, bardziej autentyczne i cenne.

Co do " będzie pięknie" - przeczytaj to z pauzą akcentując pytająco "będzie" - jak będzie?

Czyli: "będzie ?" ... pięknie. W końcu chodzi o to, by ukochana zapamiętała słowo "pięknie" . Zostawienie "będzie" na końcu niweczy przekaz dla ukochanej - wiemy przecież, że "będzie", będzie.
Chodzi o podkreślenie, mocniejszy akcent, dla "pęknie". I tu został odkryty chytry plan peela.

Bąbelki są tak wesołe, że autor postanowił uwiecznić je dwa razy. Wierszyk mógłby obyć się bez zwrotki trzeciej, ale dajmy istnieć bąbelce o jedną zwrotkę dłużej. :))))

pozdrawiam.
Z mojego (babskiego) punktu widzenia o wierszykach wyjątkowych: wolałabym aby to "będzie" było na końcu, bo gdyby Ktoś mówił mi o miłości w taki sposób to "będzie pięknie" oznaczałoby tę ulotną chwilę. Natomiast gdyby "będzie" zostało zaakcentowane - to pozwalałoby żywić nadzieję, że "Zaangażowany emocjonalnie"...o, dżizas :)))) będzie mówić tak do mnie nie tylko teraz ale i jutro, i pojutrze, i w czwartek, i za rok!....ach, rozmarzyłam się:))))
Bąbelki - jeśli trafi się w wierszu cukiereczek taki, mataforka zgrabna, weny uśmiech śliczny, czasem aż się prosi by razy kilka ozdobić tym strofy. Najcześciej jednak ten raz jeden jedyny pozwala najpełniej wybrzmieć cukiereczkowi. Powtórzenie rozprasza światło na dwoje i miast lśnić - jeden przeszkadza drugiemu.
Almare, Twoje wierszyki są dla mnie z tych, co to kiedy czytam - to frytką mieszam kawę, a keczup łyżeczką. Potem jeszcze zahipnotyzowana wychodzę z domu i spostrzegam, że dwa różne buty i płaszcz na lewą stronę założyłam ;))))))))))
Pozdrawiam cieplo :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersze "współczesne", lub inaczej, forma, w której są tworzone uniemożliwia ich recytację. To jest poezja do odbioru bardzo osobistego, intymnego: autor i czytelnik.

Można to sprawdzić - ja sprawdzałem, dając do recytacji fachowcom wiersze( z naszej stronki) dobrych autorów: polegli - czytając najbliższym.
Ciekawe jest to, że w wierszach rymowanych występuje czasem podobny problem - sylaby, ok; rymy, ok - ale do głośnego czytania, tak by zainteresować słuchacza, wiersz się nie nadaje.

Wielu czytelników przenosi sposób czytania wierszy współczesnych na wiersze rymowane - a to jest błąd. Tych wierszy tak czytać nie wolno. Tak samo, jak nie wolno czytać wierszy współczesnych, przykładając do nich miary z wierszy rymowanych. To zupełnie oddzielne światy.

Pozdrawiam.

Dzięki za wyjaśnienia, przeczytałam chyba nie tylko za siebie :))) wiele razy
istotne i znaczące uwagi z teoorii czytania.
Takich właśnie jest tu potrzeba więcej i bezpośrednio dobrze, kiedy pod przykładem.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Babski punkt widzenia jest decydujący!

Jednak dramaturgicznie lepiej jest dać na końcu "pięknie". Spróbuję, zapewne bezskutecznie, przekonać do mojej wersji, a przy okazji szerzej wytłumaczę się z powtórzeń.

zwrotka pierwsza:

i co się stanie Stan emocjonalny peela: niepewność. Pokazana przy pomocy
co się stanie wielokrotnych powtórzeń - echo. On chciałby, żeby Ona się
jak odlecimy z nim..., uwaga mocne słowo: zsynchronizowała, poszła za jego
jak dwie słowami. Pozornie to peel duka, duka ale tylko pozornie.Synchronizacja
kolorowe banie jest konieczna by odnieść sukces. To działanie podprogowe na obiekt
do nieba naszych zainteresowań. Te same gesty, powtarzanie czynności -
do nieba równoległość :)))))))))
w tęczę


co się stanie Zwróć uwagę, niepewność mija, jest tylko jedno powtórzenie.
i co się stanie Peel śmiało kreśli najbliższą przyszłość i jako dobry marketingowiec
jak zjemy mówi o niej w różowych kolorach. Bo jak inaczej?:))
kawałek chmury
na śniadanie
i tańczyć będziemy
cały dzień
nic
będzie pięknie
to "pięknie" ma się utrwalić, podkreślić, co już mówiłem wcześniej.
dodatkowo otwiera płynnie następną zwrotkę: pięknie zamknij oczy.


zamknij oczy Peel jest blisko celu. Zwrotka ma tylko 7 słów, po cóż więcej.
dotknij mnie
dotknij mnie powtórzenie: echo, synchronizacja. głos cichy spokojne-ukojny :)))
wyjątkowo


[nie chcę zwykłego Ta zwrotka bez powtórek- on wie czego chce i deklaruje: tylko
przyziemienia z tobą i to pełnym gazem, nawet na koniec świata.
chcę odlecieć
w błękicie zbełtanym
poetycką frazą W tym wierszyku starałem się pokazać wszystkie emocje jakie nam
w żadnym razie sam towarzyszą we flircie. wiem, że się udało! :)))
z tobą
pełnym gazem





Rozumiem i zgadzam się z Tobą.



Bardzo mi miło. Lubię być łaskotany. :)))))))))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...