elegia na nadejście

[Mariusz Polakowski]

którzy się rodzą w bezruchu znają ciemność i ciepło
własny mały ocean szum krwi daleką muzykę
miłość która otacza, domyślny kojący dotyk
smutek przychodzący znikąd

którzy rodzą się w ciszy zostają głusi na bajki
o tym że ciemność oddzielna od światła staje się strachem
ciepło ma drugą stronę - przejrzysty sopel bólu
do wody nigdy dwa razy - za drugim kończy się dno

że krew tak szybko przysycha Bach to zapis nutowy
miłość bywa za mała dotyk jest zawsze przez,
smutek znikąd jest dobry a smutek prawdziwy jest z ludzi

że ci którzy rodzą się martwi nie sa inni niewinni
że zjawia się nagle jakiś kamień na małym sercu
zanim skończy się dno

[Messalin_Nagietka]

którzy się rodzą w elegii
wietrznie zawiani, śpiewni
od dna się chyląc ku niebu
unoszą ciszę śpiewu
do hostii słońca w nadejściu
wszystkiego co w świętym miejscu
wyryte nutami światła
gdzie myśl już niewłasna
MN
ps. tyleż oględzin - jeszcze podumam

[Dotyk]

"że krew tak szybko przysycha Bach to zapis nutowy
miłość bywa za mała dotyk jest zawsze przez,
smutek znikąd jest dobry a smutek prawdziwy jest z ludzi

że ci którzy rodzą się martwi nie sa inni niewinni
że zjawia się nagle jakiś kamień na małym sercu
zanim skończy się dno "

Fantazja.

Mariusz. Po prostu głęboki ukłon za tekst. Wielkie wrażenie

Mirka