Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nadzieja
wyblakła, zdefektowana czasem
kolory zlewają się ze sobą
rysy już straciły indywidualną odrębność

życie
dzień po dniu
tracę najcenniejsze jego właściwości
dzianie się
wieczór, noc, poranek
bezcelowość ruchów, uczuć, myśli, wrażeń

ja
lustro odbija słabo światło
przymglone przez firankę
dwuwymiarowy wizerunek
obrys materii twarzy
oczy jeszcze niebieskie
ale już jaśniejsze niż dawniej
bardziej zmącone

te nici co łączą mnie z życiem
rwą się, rozrywają, znikają
jak we śnie

już dziś straciłem orientacje
co do miejsca i czasu własnej orbity

Opublikowano

Patryk,
ledwo co go zamieściłem a ty już na nie,
czekałeś na mnie?
na siłę napisany?
oczywiście, miałem akurat głowę pod lufą kałacha Ben Ladena!
on mnie zmusił,
a rozmyłem się ze strachu,
och Patryk, Patryk,
idź do delikatesów z poezją, tam coś dla siebie znajdziesz,
i.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak się składa, że akurat sobie czytałem tu wiersze, co rzadko czynię i zebrało mi się na komentowanie, co czynię jeszcze rzadziej. Przypadkiem całkiem. Doceniam Twój wysiłek, ale forma do mnie nie trafia. A do delikatesów chodzić nie chodzę, przykro mi.
Opublikowano

nadzieja
wyblakła wiara że coś jeszcze
kolory ukradł przechodzień
a na co kulawemu dziadowi

życie
dzień po dniu powszednieje
tracę najcenniejsze jego odcienie
radość że ja jestem przemija
wieczór noc poranek
tylko po co

ja
jeszcze patrzę w lustro
choć sumienie jak firanka
niby jeden a dwóch we mnie
ten z twarzą ten bez
oczy mam jeszcze niebieskie
po matce


szukam
czarnych skarpetek
fotografii z przed rozwodu
twoich jaśminowych pocałunków
kształtu własnej orbity na niebie
nekrologu w gazecie


to co trzyma mnie tutaj
rwie się zanika ubywa

Opublikowano

kuba sawa,
w związku z tym mam dla Ciebie horoskop, Twój horoskop,
urodziłeś się pod znakiem Bliźniąt, a więc cytuje:
"Pryszcze, d.Bliźnięta:
w dzieciństwie wymaga elektrowstrząsów - tylko tą drogą można
przyzwyczaić go do systematycznego mycia się."
i już masz odpowiedź - do widzenia,
i.

Opublikowano

Dorota?. Dorota. Dorota!
no takiej przyjemności to się nie spodziewałem,

mój wiersz /dla niektórych sympatyków okropność/,
jest dramatycznym zapisem mojego stanu wewnętrznego -
dekadencją w czystej formie,
jest takim Aniołem Śmierci /TU-160/, który wiezie przesyłkę do USA,
przesyłka jest w luku, a przez Rosjan zwana jest pieszczotliwie krokodylem,
ma moc 58 megaton,
Anioł Śmierci lecący na wysokości 22km, nagle niknie z ekranów ogromnych
radarów na Grenlandii,
w rzeczywistości przyspiesza do 2,5 tys, km/godzinę i obniża wysokość lotu
do 350 m nad ziemią,
Amerykanie w ostatniej chwili orientują się w niebezpieczeństwie,
jeszcze prezydent uniesie się w swoim Boeningu vc-25a i wyśle ostatnie "słowa"
w postaci ciągu liter i cyfr,
później rozpoczyna się APOKALIPSA, inna od tej św. Jana, ale też ostateczna,
Anioł Śmierci dociera nad USA i masakruje marzenia Amerykanów - na zawsze,

a Twój Doroto wiersz jest niewinny, przyjemny, ciepły i uroczy,
pewnie też takiego zdania będą Twoi liczni sympatycy,
miło mi, że zadałaś sobie trud,
sam Cię kiedyś zachęcałem - dziękuje,
pozdrawiam - i.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Autorze, pytam poważnie, jaki jest powód pisania w nieciekawy sposób, o nieciekawym peelu, przeżywającym nieciekawy rozpad psychiczny ?
Czy to utrata orientacji, bezcelowość ruchów, uczuć, myśli, wrażeń, czy też zwykła nuda ?
Opublikowano

Napisałam nowy odcień Twojego wiersza, aby sprawić Ci przyjemność. Wiesz, mogłam to zrobić między innymi dlatego, że ludzie na tym forum podpowiadają mi poprzez swoją krytykę jak pisać. Krytyka jest twórcza, nie obraża. Pozdrawiam Cię serdecznie i to ja dziękuję za dzisiejszą przyjemność tworzenia dla Ciebie :)

Opublikowano

Dorota,
"jaśminowe pocałunki",
ten fragment działa na podświadomość bardziej niż zarobki ministrów u Tuska,
ale,
"ludzie z tego forum podpowiadają mi jak pisać",
niestety, z wyjątkiem kilku poetów z tego forum, reszta nie jest dobrym materiałem
na podpowiadaczy,
są słabi albo ledwo średni /w stanie średnim/,
poezji nie można się nauczyć,
nie ma zasadniczej szkoły nauki poezji,

ten dar się ma albo nie,
można się nauczyć pewnych zasad, trendów,
lepiej jednak czytać wiersze uznanych poetów i z nich czerpać pełnymi garściami,

dziękuje za sprawienie mi przyjemności - tak sprawiłaś mi taką przyjemność,
kiedy tylko zobaczę Twoje imię pod swoim wierszem, już jest mi miło,

dziękuje Doroto,
pozdrawiam Cię ciepło,
ignacy /zasadniczo/.

Opublikowano

no, Dorotko, to było prowokacyjne stwierdzenie!
tylko nie kuba, proszę,
bo niedługo powiem kuba a odezwie się Dorota,
jakieś związki?
chcesz żeby moje wiersze przeszły z czerni na purpurę / nie tylko nieba/?
ja przeładuję broń, a Ty wyślij jakieś sprostowanie chociaż,
bo już nic nie napiszę, nigdy i nigdzie, chyba, że wzorem feniksa...............
to czekam, tak?
i.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy pierwsza skrząca gwiazda, Jakby zagubiona, maleńka, samotna, Zamigoce na tle wieczornego nieba, Oznajmiając wigilijnej wieczerzy czas… A we wszystkich Polski zakątkach, W przystrojonych odświętnie domach, Trwająca od rana krzątanina, Z wolna dobiegnie już końca…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Zatańczą nasze świąteczne emocje, Niewidzialnymi nićmi z sobą splecione, Niczym złote włosy anielskie.   Strojna w bombki i łańcuchy choinka, W blasku wielokolorowych lampek skąpana, Ucieszy oczy każdego dziecka, Błyszczącą betlejemską gwiazdą zwieńczona… A pod choinką stareńka szopka, Z pieczołowitością misternie wyrzeźbiona, Opowie malcom bez jednego słowa, Tę ponadczasową historię sprzed tysięcy lat...   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Biorąc ułożony na sianku opłatek, Zbliżając się z wolna ku sobie, Wszyscy wkrótce obejmiemy się czule,   Wnet z głębi serc, Popłyną życzenia szczere, W najczulsze słowa przyobleczone, By drżącym od emocji głosem wybrzmieć… Wszelakich sukcesów w życiu codziennym, W szkole, w domu i w pracy, Szczęścia, bogactwa, pieniędzy, Lat długich w zdrowiu i pomyślności…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Jedno pozostawione puste nakrycie Echo dawnych zapomnianych już wierzeń, Przypomni tamte stare tradycje,   Gdy pełna czerwonego barszczu chochla, Dotknie ze stukiem każdego talerza, A po przystrojonych odświętnie wnętrzach, Rozniesie się już jego aromat, Wybijający kolejną godzinę stary zegar, Przypomni o upływających latach życia, Gdy w kącie stara pozytywka,  Zagra kolędę znaną z dzieciństwa…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Gdy za oknem prószy wciąż śnieg, Tlą się w pamięci wspomnienia odległe, Czasem mgłą niepamięci zasnute.   Przy wigilijnych potrawach, Zajmie nas niejedna długa dyskusja, O tym jak z biegiem kolejnych lat, Zmieniała się nasza Ojczyzna… A na przyszłe lata pewnie snute plany, Przecinane przez głośne krzyki W sąsiednich pokojach bawiących się dzieci, Wzbudzą często serdeczne uśmiechy…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Dadzą się czasem słyszeć szepty anielskie, Tak melodyjne choć cichuteńkie, W myślach naszych niekiedy odzwierciedlone.   Długie refleksyjne rozmowy, W gronie rodziny i najbliższych, Pozostaną w wdzięcznej pamięci, Powracając na starość przyobleczone w sny… A gdy czas włosy siwizną przyprószy, Wspomnienie tamtych z dzieciństwa Wigilii, Z oczu niekiedy wyciśnie łzy, Otarte ruchem pomarszczonej dłoni…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • nie szukałem cię bo zawsze myślałem że takie rzeczy trafiają się innym albo w książkach które kłamią lepiej niż ludzie a potem przyszłaś bez fanfar bez obietnic po prostu usiadłaś obok jakbyś znała to miejsce od zawsze i nagle świat ten stary sku*wiel przestał mnie bić codziennie zostawił tylko lekkie siniaki żebym pamiętał jak było wcześniej kocham cię w ten brudny, ludzki sposób kiedy myślę o tobie przy pustym kubku o trzeciej nad ranem i wiem że nawet cisza z tobą ma sens tęsknota? jest jak niedopałek w kieszeni ciągle o sobie przypomina ale nie boli bo wiem że istniejesz że gdzieś oddychasz śmiejesz się może właśnie patrzysz w sufit tak jak ja i to wystarczy żeby jutro znów wstać nie wierzę w bajki ale wierzę w ciebie a to więcej niż kiedykolwiek odważyłem się mieć bo po raz pierwszy nie boję się stracić tylko cieszę się że w końcu znalazłem dom w drugim człowieku
    • Błądząc po pustynnych piaskach, w miejscach, w których dosięgniemy przykrytego mgłą nieba, każdy pozostawiony na ziemi ślad zamienimy w oazy. Tym tropem będą mogły podążać karawany spragnionych. Kropla po kropli zaczną spływać strumienie wody, wypłukując piach z zaschniętych ust. Już wiesz, wiesz więcej, więcej na pewno, na pewno, gdzie trzeba, gdzie trzeba wież. Wiesz, gdzie mgła spłynie z nieba.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...