Park

[Bronisław Jaśmin]

Przez czerwone oczy słońca,
Pragnę ujrzeć piękny park,
Który też jest równie cudny
I bez słońca, i bez lamp.

Każde drzewo jest artystą-
Tak uważam i tak jest,
Bo te rzeczy co zawisną
Dają jakby płótna cień.

A zawisły wszystkie liście-
Zieloniutkie dzieci drzew.
Moja dusza pragnie słońca
I parkowych rześkich łez.

Dalej są szpalery ciemne-
Lekko przyciemniane są.
Tak, chcę zostać tu na zawsze
I przechadzać się dziś z mgłą.
----------------------------
Może gdy otworzę oczy,
Ujrzę nowy lepszy dzień.
Każdy dzięcioł mnie zaskoczy,
Już nie sztuczny będzie cień.

Całe skwery, miejskie parki
Znów powiedzą "jest nasz świat",
A z pobliska wszyscy ludzie
Zrozumieją czym jest kwiat.

Oddam ciepło swego domu
I markowy dezodorant,
Aby poczuć tak jak kiedyś
Z lat dzieciństwa woń kwiatów.

Lecz przez usta wieje wiatr...
Człowiek więźniem własnych "szat".

[Intarsja Lumiere]

Cóż...potencjał jest, może spróbowałbyś bez rymów?