Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

I

ach jak tu jest ciepło - wszędzie ogień płonie
i się wszystkie domy już zwijają w gruzy
nikt jeszcze nie mówi, że się zaczął koniec
mimo, że na scenie umierają Muzy.

Jak Warszawę wznieśli, tak cegła po cegle
teraz zdemontują i włożą w futerał
pozostawią tylko martwe ciała - stele
projekt i kształt miasta, co się w mgle zaciera.

I tam ty o wielki, marmur cię uwiera -
pragniesz już go zrzucić i odetchnąć niebem
kiedy pył zamyka twój słoneczny zegar!

Dziś nam cię brakuje. Świat jest jeszcze krwawszy-
dlatego nie wracaj nad spleśniałą ziemię
ale zrzuć nam kamień z barykad Warszawy

II

Ach jakie to dziwne nagle wszystkie domy
Zmieniają się w ptaki i unoszą skrzydła.
Wymiata je jesień w jasne, ciepłe strony -
W których poza Słońcem, nic więcej nie widać

Zygmunt ustępuje ze swojej kolumny -
bo czas zmienić wartę - teraz twoja kolej -
Wielki prezydencie! Marmurowo dumny
Weź-że miecz od niego! Stań w naszej obronie!

Ach może to jesień, zbytnio zmysły miesza
Przy niej deszcz się zrywa z niebieskiej uwięzi
Że tak heroicznych żołnierzy umieszcza

Na tych barykadach wśród złota, czerwieni
pięknie wpasowując Nikt ich nie odróżni
że po dziś tak stoją, nieśmiertelni, dumni


III

Przechodniu powiedz Sparcie, że jest bardzo ciężko
Nie mamy dostaw prądu i pokarm się kończy.
nocami nam brakuje ciemni pod powieką
gdy w bluszcze się z płomieni całe miasto stroi.

Przechodniu powiedz Sparcie, że wielu nas było –
I każdy dał od siebie ile mógł, najwięcej
że staliśmy się równi waszym Termopilom
choć tego nikt nie pragnął i wy o tym wiecie…

Przechodniu powiedz Sparcie: że każdy umiera
Że nawet nie ma miejsca, by wykopać groby
Że gruz i piach się sypie z klepsydry… do nieba

Przechodniu powiedz Sparcie, że oto wracamy
i zobacz, że na rękach, mamy piach brązowy:
że to jest właśnie ciało niezłomnej Warszawy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Adolfik trzeci jak dla mnie najlepszy...To ,,ach''dla mnie brzmi pretensjonalnie, usunełabym -taka moja sugestia:)Poprzednie mi sie bardziej widziały, ale za trzymanie poziomu plusik sobie dam:):)pozdrawiam
Opublikowano

Co do "achów", to jest ich o trzy za dużo.

W trakcie czytania zrodziła się we mnie wątpliwość, czy autor aby na pewno wie, że Starzyński nie dowodził obroną Warszawy w czasie Powstania Warszawskiego, ale we wrześniu 1939 roku...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



-.- wiedziałem że padnie ten zarzut, wiedziałem... tylko czekałem.

trochę mnie uniosło, ale

obrona tez była bohaterska i nie ukrywajmy, też wiele zostało w czasie niej zburzone (są jeszcze na youtubie filmiku z płonącą Warszawą '39), zniszczone i tez wiele osób zginęło. Nie jest to co prawda honorowe powstanie jak w '44 i nie wszystko runęło, ale nie jest też to zwykłe oddanie stolicy. Podczas gdy pozbawione honoru śmiecie z rządu uciekały z kraju, on Stefan Starzynski wziął na siebie zadanie: wytrwac. Z całych sił bronił stolicy... organizował obywatleskei oddziały, bił się jak człowiek, a nie jak byle tchórz

jedyne co mu mozna zarzucić to to, że zgodził się na kapitulację. Powinien razem z Warszawą pójść na dno, a Niemcy powinni zdobyc jedynei bezwartościowe gruzy. Całe szczeście powstanie z 44' dopełniło tego,a sam Stefan Starzyński zignął śmiercią męczeńską, co zmyło z neigo trn mały dyshonor. To jest bohater prawziwy

Lechoń Jan Piesn o Stefanie Starzyńskim

Jakże Ciebie, Warszawo, dosięgnąć przez pieśnie,
Ażeby Twoich murów nie dotknąć boleśnie,
Gdy każda droga nazwa jest teraz jak rana?
Oto dach potrzaskany od Świętego Jana
I mury Zamku w gruzach i stropy paradne.
A Zygmunt trzyma w ręku miecz i krzyż bezwładne.
Ale ja Cię nie widzę okrytą żałobą
I nie płaczę nad Tobą, nie płaczę nad sobą,
Ani nad zostałymi w niewoli bliskiemi.
I za żadne bogactwa i rozkosze ziemi,
Za spełnione marzenia i pałace w chmurach
Nie dałbym tego szczęścia, żem mieszkał w Twych murach.
Złota jesień po parkach liście z drzew już łuska,
I śmiesznie zapłonęły latarnie gazowe.
Patrz! Oto szare mury. Słyszysz? Wisła pluska,
A zimny wiatr jesienny owiewa ci głowę.
Ach! przytul ją do szarych twego miasta murów
Jak do piersi matczynej, co tuli twe łkanie,
I wsłuchaj się w dalekie, potężne wezwanie
Piękniejsze i prawdziwsze od klasycznych chórów!
Oto pieśń zmartwychwstała! Liście już opadły,
Kamienne bóstwa skrzydła po sobie pokładły,
I łuna od pożaru ogromnego błyska.
Tylko tych, którzy teraz martwe czoła chylą,
Żywych, tobie podobnych widziałeś przed chwilą,
I wszystkie w tej legendzie znajome nazwiska!
Czy widziałeś Ordona? O mój przyszły wieszczu!
Będzieszże ciągle śpiewał o koniach i zbroi?
Kto jest ten mały człowiek, co w ognistym deszczu
Śród murów, co się walą, jako posąg stoi?
O to Imię tragicznej zapytaj się Muzy!
To on te domy wznosił, co padają w gruzy.
Posągi roztrzaskane i - któż by je zliczył?
Te ulice w płomieniach - to on je wytyczył.
I on, gdy miasto było pochodnią czerwoną,
Powiedział: "Nie ustąpię. Niech te domy płoną,
Niech dumne moje dzieła na proch się rozpękną!
I cóż że z marzeń moich wszystkich rośnie cmentarz
Ale ty, co tu przyjdziesz kiedyś, zapamiętasz,
Ze jest coś piękniejszego niźli murów piękno".
A ty co? Myślisz pewno, że to dziejów krater
Wciąż tę samą wyrzuca romantyczną lawę
I że to jeszcze jeden szalony bohater
Nieopatrzną, ułańską opętał Warszawę.
I tobie jeszcze ciągle marzy się o cudzie
I o owych nadludziach, co się biją chrobrze.
Cudów chcesz? Pomyśl tylko, że są zwykli ludzie,
Jak on, co zawsze wszystko chcą wypełnić dobrze.
Cicho, pieśni! Bo bracia nasi w grobach leżą.
Powrócisz, ach, powrócisz, gdy w bębny uderzą
I wojsk naszych znów kroki posłyszysz miarowe!
Na mury potrzaskane, na ulice wolne
Jako liście wawrzynu rzucisz kwiaty polne
I tych, co tam zostali, obejmiesz za głowę.
Opublikowano

Starzyńskiego cenię i szanuję zarówno za dzielną i ofiarną obronę Warszawy, za słuszną decyzję o kapitulacji, gdy walka nie miała już sensu, a przede wszystkim za odrzucenie oferty na kolaborację, za to, że nie stał się Polskim Quislingiem.

To były nie tylko bohaterskie, ale również bardzo dojrzałe decyzje. Cieszę się, że go cenisz i piszesz o nim wiersze.


Przejmujący obraz kolumny Zygmunta na tle powrześniowego Zamku Królewskiego: upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2e/Kolumna_Zygmunta_%2B_Zamek_Krolewski_(1941).jpg

Opublikowano

Podoba mi się wszystko nawet te "achy", ale najbardziej chyba ten fragment:
Przechodniu powiedz Sparcie: że każdy umiera
Że nawet nie ma miejsca, by wykopać groby
Że gruz i piach się sypie z klepsydry… do nieba
:)))
Pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Poezja to życie Jest tak i siak. W ostatnim wersie "śmierć" jest zbędna. Tak mi się wymsknęło...
    • @Dekaos Dondi Temat, okryty tajemniczością i zakryty przed ludzkością :-)))))
    • Chłód dnia  Gorące pocałunki    Słońce za oknem  Brzydota nocy    Jej ostatni papieros  Śmierć już puka do drzwi 
    • Największy teatr świata "teatrum mendy" przedstawia z politowaniem tragedię w jednym akcie pt. "Polska flaga"   Osoby: Pan I (lokator mieszkania na 2 piętrze) Pan II (znajomy z wojska Pana I (patrz. Pan I)) Czas: 10 Listopada Miejsce: kamienica, centrum Krakowa*     *ze względu na braki w dofinansowaniach teatrów akcja może odbywać się również w Ostrowcu Świętokrzyskim (aut.)   Akt I: (Pan I wychyla się przez okno aby wywiesić w nim polską flagę, Pan II nadzoruje cały proces z chodnika przed kamienicą)   Pan I (z trudnością, gdyż parapet napiera mu na brzuch) no, mów mi gdzie ten haczyk, bo ja to stąd nic nie widzę   Pan II na co teraz panu hak jak pan chce wieszać flagę wspak!   Pan I co ci się nagle rymować zachciało? jak źle wieszam?!   Pan II to wbrew polskiej jest naturze żeby czerwień była w górze!   Pan I Mickiewicz się pieprzony znalazł! przecież widzę że mam czerwony na dole!   Pan II u mnie jest na górze   Pan I u mnie jest na dole   Pan II u mnie jest na górze   Pan I u mnie jest na dole   Pan II z mojej strony ewidentnie na górze   Pan I w pana stronach to psy dupami szczekają za przeproszeniem,  będę wieszać jak mi się podoba   Pan II to pan jest najwyraźniej idiota! pan w ogóle już Polski nie kocha! ma pan totalnie... (w zamyśleniu podnosi oczy, możliwie szukając rymu u samego ś.p. Jezusa Chrystusa) brzydkiego kota!   Kot (nabawiony kompleksów postanawia popełnić samobójstwo przedawkowaniem leków nasennych)   Pan I niech pan już sobie odpuści to rymowanie, co? "kocha-kota"? byle grafomanka napisałaby to lepiej! niech pan teraz mówi gdzie ten zasrany haczyk...   Pan II jeszcze trochę, na czwartej   Pan I (ewidentnie kierując rękę w złą stronę) moja czwarta czy twoja czwarta?   Pan II czas jest dla wszystkich taki sam!   Pan I idź do czarta! jezu, i ja już mam rymować? nie, ja już nie będę się z nikim wykłócać!   Sąsiad obok (wychylając się ze swojego okna) serwus, co pan? flagę bokiem wiesza?   Pan I  kyrie eleison, to jest jakiś dramat!   Kyrie proszę nie łamać czwartej ściany!   Pan I ma pan coś jeszcze do powiedzenia?   Pan II to nie ja to powiedziałem! to deus ex machina!   Pan I czyja eks?   Pan II z panem to taka właśnie rozmowa!   Sąsiad obok papieroska?   Pan I jas.. ale niech pan go trzyma z drugiej strony, ja to sobie potem do ust wkładam!   Sąsiad obok mojej drugiej czy pana drugiej?   Pan II  czas jest dla wszystkich taki sam!   Pan I (skacze z okna)   Pan II (wprowadza poprawki do konstytucji)   Kurtyna (spada czerwienią ku dołowi)
    • Jest ładna, bardzo ładna. Ma śliczne włosy i jest na swój sposób mądra. Ma poczucie humoru i delikatne dłonie, które potrafią leczyć. A tak w ogóle jest złośliwa. Tak różna ode mnie, a jednak podobnie jak ja martwi się o to, czy kiedyś nie zabraknie jej sił, aby dalej żyć. Dzięki Tobie jej smutne oczy rozświetliły się blaskiem nadziei. Promienieją kolorami miłości. Daje Ci to wszystko, czego ja nie potrafiłam Ci dać. To dobrze. Obydwoje zasługujecie na to, aby być szczęśliwi. Chyba każdy na to zasługuje, ale nie każdy ma odwagę być szczęśliwy.  Chyba się o mnie martwisz. Kiedy znów do mnie zadzwonisz kolejny raz powiem Ci, że nie musisz. Bo przecież mnie już nie ma. Czy kiedykolwiek byłam...?  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...