pożegnanie

[Joanna_W.]

boleśnie sprawnie
wykręciłeś jutro
pociemniało

bez izolacji
przewodzenie snu
na gołej ziemi
zmierzcha

drewniany koralik
wzruszenia w przełęczach
oddam
za kamieniejące cierpliwe
nacieki muzyki

[Roman Bezet]

Pożegnanie?

Witaj Aśko,

niewiele, jeżeli to pożegnanie, niewiele przed-wczoraj.
Niewiele - nie znaczy, że nieważnych. Tyle ile potrzeba, żeby powiedzieć wszystko.
Skoro nie ma prądu?

Jak zwykle cedzisz te słowa przez zacisniete usta p_o_j_e_d_y_ń_c_z_o prawie. Ale uzyskujesz to, co chcesz.
Zmieniłbym drewniany koralik - mnie się konotuje z różańcem. Wiem, wiem - góry i w ogóle inna historia :) Ja tak tylko...

[zwykła]

mmm...cudownie się zasłuchałam...zapatrzyłam? w te "kamieniejące cierpliwie nacieki muzyki"...
pozdrawiam

[Witold Marek]

Handlu z ostatniej zwrotki nie pochwalam. Ale zmierzchanie faktycznie pomaga, bo "płaczącemu nie patrz nigdy w oczy". Uniki są dwa, ale w wierszu został tylko jeden splot tego kontrapostu, na dodatek wgięty w perspektywę jutra.

Piękne dążenie do wystonowania i sublimacji. Piękne - bo nie lubię ryczących i żalących się bez skrępowania.

W wersie: "za kamieniejące cierpliwie" trochę za dużo naraz, coś bym przesunął w górę lub w dół. Pozdrawiam.