Kroki

[Dama Kameliowa]

Leżysz jakby martwy, na wpół żywy
Patrzysz oczyma za grobu
Widzisz, że oni umierają jednocześnie
Gdzieś tam w ciszy, słyszysz?
To ja
Może ciało,a może dusza
To ja
Tak żywa, że aż martwa życiem
Bezimienna i szara w tłumie dusz
Na wietrze, w ciemności, tuż za rogiem

Słyszysz kroki?
To ja
Zbliżam się, choć coraz mi dalej
Jeden krok, dwa kroki, i już znowu dwadzieścia
Widzisz perły?
To łzy zamarzłe z zimna
Idę do ciebie,choć tak mi daleko

Oni umarli jednocześnie
Tak więc i my zróbmy to razem
Patrzę za grobu,a obok ty
Patrzę na tych,co jeszcze zostali
Też liczą kroki...

[magdalena maria]

oni umarli jednocześnie.
my liczmy kroki. choć już nie razem.

[Gryf]

Witaj Damo, bardzo piękny Twój wiersz poruszył
wrażliwe Gryfie serce. Dla Ciebie zostawiam jedną
łzę od siebie, zamrożoną przez chłód pogmatwanej
rzeczywistości.