Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

tylko słowa grzęzną w tle

Zbyszek_Dwa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Zbyszek_Dwa

Zbyszek_Dwa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

między żółtym a czerwonym
zieleń stawia pasjanse
będą migotać w bezkres
wiecznej miłości

dobrze że nie my
żonglujemy grawitacją
pod gwiazdami
formy i szaty nasze

same obronią co nas łączy
do utraty tchu

wymodlone serce
bez zapomnienia

bestia be

bestia be

Opublikowano
Opublikowano

bardzo ciekawy wiersz można go odbierać różnie

między żółtym a czerwonym
zieleń stawia pasjanse
będą migotać w bezkres
wiecznej miłości

dobrze że nie my
żonglujemy grawitacją
pod gwiazdami
formy i szaty nasze----- nasze formy i szaty

same obronią co nas łączy
do utraty tchu

wymodlone serce
bez zapomnienia


Nie będę pisał dlaczego owa inwersja
Reasumując wiersz na plus

serdecznie

be

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To trudno opiniować, a poza tym nie piszesz często :)
jest tu ciekawa myśl. .
W wierszu twoim powyższym zauważyłąm małą sympatyczną przewrotkę (ja to tak nazywam ) jest i też liryczniej - nie oceniam źle.
- a tak właściwie to zawsze jednak oceniamy trochę z nutą siebie i swoich upodobań, ale oby zawsze szczerych.
Dla mnie to jest ważne.

Serdecznie
Zbyszek_Dwa

Zbyszek_Dwa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuje Bestio za sugestię
bardzo trafną z resztą
i za pozytywny odbiór
Różnorodność odbioru to cel pisania, bo przyciąga
różnych czytaczy w różnym nastroju w danej chwili
a nawet różne gusta

Serdecznie pozdrawiam :)

Zbyszek_Dwa

Zbyszek_Dwa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

No tak, ostatnio piszę jakby mniej lirycznie
pochmurno i marudno... może :)
ale twardziej po ziemi.
Szczerość nastrojów to z pewnością podstawa
pisania trafiającego do wielu, mimo różnych upodobań.

Dziękuję za refleksje i podzielenie się spojrzeniem
Pozdrawiam Elika :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marek.zak1
      Winni inni

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • wierszyki
      "Martwy"

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • wierszyki
      w pół drogi

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Arsis
      Owoc wyobraźni współczesnego mistrza

      Przez Arsis · Opublikowano

      Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • wierszyki
      Sfinksoid

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...