Era przyjaznego trybu.

[izabela walter]

co rano szklanym stukotem
anonsował się mleczarz. cyklicznie
sunął przez kolejne progi
dla nas zawsze cztery.

cieć był prawdziwym gospodarzem,
w ciemnym fartuchu z ocalałą
dłonią i kikutem (chyba z wojny)
owiniętym w rękawicę z jednym palcem.
przez chwilę nawet chciałam być jak on
i gdy nikt nie patrzył zmywałam daleko
od wycieraczki.

pod supersamem tatko uczył mnie
jak się nie zasysać w butelkę pepsi 0,33
a do Wisły prowadziły schodki
i kąpali się. i byli tak różni bo ta
dzisiejsza młodzież.

a tu gdzie osiedle była ścieżka w poprzek
i łąki regularnie tarmoszone szkolnymi workami.
w niedzielę wesołe miasteczko
i lody familijne. i jazda bez trzymanki na
białym pelikanie.


potem dużo się działo a my wciąż
zwiększaliśmy obroty. poucinaliśmy ogonki
na stoiskach z chlebem i było coraz więcej.
a resztę z czasu rozliczaliśmy w zielonych

koniec ery przyjaznego trybu slow motion.