Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tego faceta nie ma
starło go w pył coś co się toczy

minął się z prawdą nie mówiąc dzień dobry
bez słowa się nie odwrócił – szedł

czekała z obiadem
w dresie i włosach w kucyku

czajnik darł się w niebogłosy
że ziemniaki rozgotowane
zjadła przy jednym nakryciu

w śródmieściu spytał
przepraszam do domu to w którą stronę?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Biały; przeczytaj to z bolda - z niego wynika, że ona czekała we włosach, z czajnikiem w kucyku, który się darł ;)
no, proszę Cię - brzmi komicznie z tymi kłakami w kuchni, - z czajnikem, zamiast gumki - coś tu nie poszło.

generalnie - msz za dużo czasowników, wychodzi relacja, ale jest pomysł, do dużego remontu, w sumie od nowa trza pisać.

za to pointa bardzo misię :)

pozdrawiam
kaśka :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Biały; przeczytaj to z bolda - z niego wynika, że ona czekała we włosach, z czajnikiem w kucyku, który się darł ;)
no, proszę Cię - brzmi komicznie z tymi kłakami w kuchni, - z czajnikem, zamiast gumki - coś tu nie poszło.

generalnie - msz za dużo czasowników, wychodzi relacja, ale jest pomysł, do dużego remontu, w sumie od nowa trza pisać.

za to pointa bardzo misię :)

pozdrawiam
kaśka :)
dzięki za zagłębienie się i analizę dogłębną
ale ale
"coś" jest dla autora istotne jest jakąś niewiadomą, iksem i igrekiem w równaniu
I wers w II strofie z "bez" średnio mi leży
drugi w drugie - faktycznie te oczy można co najwyżej w słup postawić
trzeci w drugiej dla mnie nie jest aż tak oczywisty ale przyjmuję do wiadomości aluzję

I w III zgadzam się że "ona" ałt - zapełniacz
dalej rozdzielę wers po kucyku, a przed czajnikiem - ok
a do ziemniaków osobiście nic nie mam robi się swojsko, domowa atmosferka się robi, tak sądzę:)
szacuneczek jeszcze raz za poświęcony czas
pozdrawiam
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no, tak widziałaś, zapomniałem sobie:))
a jak pozostał sentyment to tym bardzie jestem rad
pozdrawiam warszawiankę
r

:))
sentyment do kartofelków
:D
muszę o tym napisać
buziak!

słóweczko! skulił się ten wiersz (z zimna?) i jest lepszy,
bardzo lepszy
:))
Opublikowano

Mój Biały Panie ...pięknie ,,,wciąga czytelnika ,świetny przekaz uczuć!
A czasowniki hhhhhhhaaaaaaaaaaaa!
Napisałam wiersz o wiośnie zamiotałam czasownikami i dostałam wiele ciekawych opiniii!
Tak trzymaj ,poezja współczesna ,,,,,,,,daje swobodę wypowiadania swoich emocji,przeżyć wrażeń i .t.d.
Tak jak np: mój neologizm - zamiotałam !
Ciepluśko!
Ania

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no, tak widziałaś, zapomniałem sobie:))
a jak pozostał sentyment to tym bardzie jestem rad
pozdrawiam warszawiankę
r

:))
sentyment do kartofelków
:D
muszę o tym napisać
buziak!

słóweczko! skulił się ten wiersz (z zimna?) i jest lepszy,
bardzo lepszy
:))
pisz przecież wiesz, że pisz:))
może z zimna być może
dzięki że lepsiejszy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ta czasowniki są i basta, taki się zrodził, więc niech se żyje swoim zyciem, bo inaczej co do kosza - nieee, niech żyje bal!!!:))
dziękuję za pojawienie się u mnie i czytanie:)
pozdrawiam Aniu
r
Opublikowano

hm. mając pewne już doświadczenia życiowe uważam, że kartofelki są jak bardziej na miejscu w Twoim wierszu, Panie Biały. i dres i włosy w kucyku. i czajniki też się drą, nie da się ukryć... dobry wiersz, taki po prostu życiowy, he he :)))))) pozdrawiam serdecznie kartofelki, czajnik i autora :)

Opublikowano

A mnie ten wiersz po prostu, po ludzku wzruszył! Ileż takich "związków" w dresach, w kucykach, z czajnikiem...że aż się nie chce wracać domu? Czytam już chyba poprawioną wersję, bo nic mi technicznie nie zgrzyta. Pozdrawiam, a ci z wiersza...cóż, ...pogodzą się chyba na święta:) Para

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Cieszę się Aniu, że wywołał u ciebie takie ludzkie uczucie jak wzruszenie, taki był zamysł aby stwór był międzyludzkim naturszczykiem. Fajnie interpretujesz:)) a czy ich linie życia się połączą?, oby Aniu, oby:)
pozdrawiam serdecznie
r
Opublikowano

Ten pan wracał pewnie ze "śledzika" przedświątecznego,
może lepiej, że nie zdążył na kartofelki, może byłyby
dla niego za słone?
W czwartej bez jednego "się" (np."rozgotowane")?
Ciekawy, słodko-gorzki wiersz,
pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


haha, może wypłatę wziął i z koleszkami w tany:)), ale to chyba trochę z innej beczki klimat, wiem że wiesz:)))
dzięki za cenną uwagę w 4, zmieniam pędem:))
dziękuję za odwiedziny Babo z Izby:)
pozdrawiam
r
Opublikowano

interesujący, zapewnie nasuwa się refleksja
do domu każdy zmierza w jedną stronę,
choć domy są różne, jedne na kartonowych
pudłach, inne w ciepłych przytulnych miejscach,
albo w sercu u kogoś i Kogoś(...), tak mi się
tutaj w tym chodzie napisało,podoba się, J. serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pamięć bezdenny kielich na ołtarzu myśli pełen łez i uśmiechów idących bez końca bez początku powroty zdarzeń trucizna gorąca schronienie tych obecnych co dopiero przyszli krucze skrzydła złowrogie w głowie szalejące w szatni ptaki zamknięte piórem połamane karmiąc się wspomnieniami nietoperze szklane powracają głodne zamknięte w oczu zagadce a ja wciąż niosę w dłoniach tę ciszę rozdartą jakby była kluczem do drzwi których nie ma pod powieką rośnie las — splątana ziemia gdzie każdy krok budzi echo snów odkarmionych stratą próbuję wrócić tam gdzie nigdy nie byłem śledząc tropy pozostawione przez własne odbicia ale one uciekają w głąb czasu — bez liczenia bez bicia jakby znały prawdę której ja dotknąć nie umiem i tylko wiatr co przewraca karty nieistniejących ksiąg pyta szeptem czy pamięć to dar czy przeklęta droga a ja mu odpowiadam — wciąż szukając Boga w niedomkniętych chwilach w których mieszka błąd
    • Gęste pnącza, coraz skuteczniej zniewalają bieg. Blokują już i tak trudną drogę. Na domiar złego kawałki ścian i wszelkich innych śmieci, jeszcze bardziej utrudniają parcie do przodu. A jest ono przemożne, bo też cel dla mnie istotny. Niestety. Ilość przeszkód powiększa nieustannie skale trudności.          Powstają wciąż nowe i bardziej upierdliwe. Blokują uparcie drogę. Jakby coś mnie chciało zniechęcić, wyrzucić poza nawias, gęsto zapisanej kartki, dając do zrozumienia, że jestem niepotrzebnym elementem w tej całej układance, w której nie wiem, co jest grane. Czy fałszuje orkiestra, czy wręcz przeciwnie – nie pasuję, do tonacji i rytmu świata, a cały mój wysiłek, pójdzie na marne.      Może na szczęście, nie dla całego, ale i tak, trudno mi przebrnąć przez ten, nieprzychylny tunel. Poza tym, nie mam pewności, czy warto, chociaż przeminą bezpowrotnie, jakiś bliżej nieodwracalne chwile.    Jednak  promień przywołujący, coraz słabiej, acz stanowczo, wyznacza drogę. Cel jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Czynniki utrudniające, przytłaczają ze wszystkich stron. Kolczaste druty jaźni, dławią i ranią niemiłosiernie.      Pomimo, że  wołanie już trudno słyszalne, odczuwam jakieś dziwnie rozpaczliwe przynaglenie. Mówi o tym, że za chwilę może być za późno. A wystarczy tak niewiele. To właściwe już tylko same echa, powtarzają wciąż to samo.   A jednak. Niemożliwe, może byś możliwym. Jeszcze trochę rozgarniania przeszkód i wchłonę sensowne wytłumaczenie. Może jeszcze nie wszystko stracone. Widzę przysłowiowe światełko w tunelu. Błyszczy daleko, lecz odległość, jakby krótsza. Mam w sobie więcej energii, spotęgowanej widocznością celu, lecz może to tylko, złudzenie.       Cholera. Światełko zaczyna zanikać. A przecież w jakiś niepojęty sposób, jestem prawie u celu podróży. Nawoływanie było przecież bardzo silne. Aż prawie bolało. Nie chcę popełniać błędów, ale czasami tak mam. Mylę cel. Może teraz, zmylił, mnie?    Jestem wewnątrz umysłu. Niestety. Przybyłem chyba za późno, bo raczej już po sprawie. Nie mogę nic na to poradzić. Czuję się jak ścierwo, wyciągnięte z zamrażarki, którym ktoś stuka, o kant przegapionej powinności.   Mogłem bardziej uwierzyć w przeszkody, by mieć większą pewność, że je pokonam, chociaż trochę wcześniej. Dupa ze mnie, a nie empatia! Może wystarczyło kilka słów zrozumienia. Przepraszam – wypowiadam w myślach – patrząc na nieruchomą ciszę.  
    • Widziałem ją w śnie? Była na ulicy? Znałem ją?   W innym śnie: Jawił się jej zarys na krętych schodach. Prowadzą one do krzywej wieży…    
    • brzmi jak terroryzm zawsze będę zdania że najlepszy jest dobry król. polska już królem okrzyknęła postać znamienną  ale zapomnieli . a najlepiej będzie jak nam będzie Duch hetmanił
    • Wielość twierdzi o drugiej istnieniu nietaktownie, że dwutaktowna czyli taka nijako dwoista Druga o pierwszej takoż, trzecia urojonej szuka, sztuka lub sztuką w pigułce lub pigułkach doszukać wszech istnienia. Kompletna schizma bez cierpienia i dwoistości biegu zdarzeń jak dwubiegunówka czap polarnych Tylko orać wypługować wyplantować etc. Trybun wrzeszczy zgiń przepadnij a sam nie raczy się wpasować    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...